Συναδελφική αλληλεγγύη

Δημήτρης Καρατζάνης
Δημήτρης Καρατζάνης

Μεγάλη εβδομάδα σε μια Μονάδα πεζικού σκαρφαλωμένη στις νότιες πλαγιές του Μπέλες

Του Δημήτρη Καρατζάνη


Ηταν μεγάλη εβδομάδα, στα μέσα της δεκαετίας του 60 και υπηρετούσα ως νεαρός ανθυπολοχαγός ,σε μια Μονάδα πεζικού ,σκαρφαλωμένη στις νότιες πλαγιές του Μπέλες ,ακριβώς πάνω από τη λίμνη Κερκίνη.

Ήταν η πρώτη τοποθέτηση μου σε Μονάδα μετά τη Σχολή Ευελπίδων και μου είχε ανατεθεί από τη Δοίκηση να κάνω τους διαγωνισμούς για την προμήθεια των''αβγών και των αμνοεριφίων''για το Πάσχα ,που, εκείνα τα χρόνια, εορταζόταν με λαμπρότητα σε όλα τα στρατόπεδα ,με μαζική προσέλευση πολιτών.Επιδόθηκα στην αποστολή μου με τον ζήλο του νεοφώτιστου και αλώνισα στην κυριολεξία τα χωριά της κάτω κοιλάδας του Στρυμόνα,ψάχνοντας μ ένα συνομήλικό μου κτηνίατρο ''για το καλύτερο πράμα, στη φθηνότερη τιμή'',όπως μας είχε τονίσει ο Διοικητής.

Η αποστολή εκτελέστηκε με απόλυτη επιτυχία. Βρέθηκαν τα ''ώνια'',ελέχθηκαν από το γιατρό ,κλείστηκαν σε καλές τιμές,και τη Μ.Πέμπτη το πρωί μ ένα τζιπ και μια ''καναδέζα'',(ένα πανάσχημο στρατιωτικό ημιφορτηγό της εποχης),ξεκινούσαμε για την παραλαβή τους.

Η δουλειά τέλειωσε γρήγορα και χωρίς κανένα απρόοπτο πήραμε το δρόμο της επιστροφής που πέρναγε υποχρεωτικά μέσα από τη Ροδόπολη .Ένα κεφαλοχώρι της περιοχής γνωστό για τους πικάντικους μεζέδες του.Ο οδηγός του ενός αυτοκινήτου που ,όπως μου ανέφερε ,ήταν απο κεί ,υπέβαλε ένα αίτημα Να σταματήσουμε στο χωριο ,μια και περνούσαμε απο κει,για να δει λίγο τη μάνα του που είχε βαρύ πένθος ,γιατί πολύ πρόσφατα είχε χάσει τον πάτερα του.

Στο μεταξύ και για να περάσει η ώρα ,μας συνέστησε , να πάρουμε ένα ούζο .στα ''Πλατάνια'', ένα γνωστό καφενείο κοντά στο σταθμό με εξαιρετικούς μεζέδες

Το αίτημα ,.με την επίκληση και του ιερού προσώπου της μάνας ,έγινε αμέσως δεκτό,και σε λίγο ο οδηγός με το αυτοκίνητο των ωνίων, τράβαγε για το σπίτι του στη βορεινή άκρη του χωριού όπως μας είπε ,ενώ εμείς οι υπόλοιποι την ...αράζαμε στο καφενείο και στην... ουζοποσία...

Θά χε περάσει πια για καλά το μεσημέρι , τα άδεια καραφάκια προσέγγιζαν τον διψήφιο αριθμό ,αλλά ο στρατιώτης που είχε πάει να δει τη μάνα του, πουθενά να φανεί Έκανα υπομονή και είπα να του δώσω λίγη ακόμα καιρό -μάνα είναι αυτή ,σκέφτηκα - αλλά εκείνος παρέμενε άφαντος..

Κάποια στιγμή δεν άντεξα .Στράφηκα , φανερά εκνευρισμένος, ,στον οδηγό του τζιπ τον Κυριάκο, ένα μαυριδερό Πόντιο με μάτια που πέταγαν σπίθες από την εξυπνάδα και του φώναξα. .''Πάρε το τζιπ Κυριάκο και τράβα στο σπίτι του δικού σου. Και πέστου, μόλις τον δεις, να τα μαζεύει και νά 'ρθει το γρηγορότερο .Δε θα φάμε όλη τη μέρα εδώ περιμένοντας την... εξοχότητα του''.

Κάτι πήγε να πει εκείνος ,αλλά αντιλήφτηκε από το αγριεμένο βλέμμα μου,πως δεν ήταν ώρα για αστεία και δεν έβγαλε άχνα. .

Πάω αμέσως,είπε ,και μ ένα σάλτο βρέθηκε τη θέση του οδηγού ,ενώ εγώ με το γιατρό ,''στραγγίζαμε'' το τελευταίο καραφάκι το ούζο. ΄

ΕΊχε περάσει κάνα μισάωρο ,ίσως και παραπάνω ,όταν με την άκρη του ματιού μου είδα το τζιπ να κάνει την εμφάνιση του στη γωνιά του δρόμου και πίσω του ακριβώς να ακολουθεί η στενόμακρη μουτσούνα της ''καναδέζας''.

Τα δυο αυτοκίνητα πλησίασαν αρκετά ,σταμάτησαν μερικά μέτρα από το καφενείο ,με τον οδηγό του τζιπ να κατεβαίνει και να έρχεται με μικρά διστακτικά βήματα προς το μέρος μου ,ολοφάνερα προβληματισμένος.

Τι έγινε Κυριάκο ,τι συμβαίνει ,ρώτησα, ''πιάνοντας''στον αέρα μια γενική αίσθηση ανησυχίας...

Τι να σου πω κυρ Λοχαγέ,απάντησε εκείνος, αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια .Το στραβάδι από δω, μόλις αποχαιρέτησε τη μάνα του ,ήθελε φαίνεται να δοκιμάσει την αντοχή της ''καναδέζας'' και τη στούκαρε πάνω σ ένα τρακτέρ .Και, όπως καταλαβαίνεις δε θα πάμε τώρα στο τάγμα αυγά ,αλλά ...ομελέτα, ,πρόσθεσε ,δείχνοντας κάτι ασπροκίτρινα ζουμιά που έσταζαν από το δάπεδο της Καναδέζας...

Ο άλλος οδηγός εν τω μεταξύ δεν έβγαζε μιλιά. Στεκόταν ακίνητος, με το κεφάλι κατεβασμένο,ζαρωμένος σαν το δαρμένο σκύλο και έτοιμος να δεχτεί τους κεραυνούς της οργής μου .

Έμεινα για λίγο σκεφτικός και αμίλητος,προσπαθώντας να συγκρατήσω το θυμό μου . .Δεν πειράζει, είπα,τελικά.,Ότι έγινε,έγινε. .Απλώς, φέτος...τσουγκρίσαμε τ αυγά λίγο ... πρόωρα . Θα πάμε τώρα πίσω, θα συμπληρώσουμε τ αυγά που σπάσανε ,και θα βρούμε κάποιο τρόπο να μπαλώσουμε τη ζημιά ώστε να μην τιμωρηθεί και ο στρατιώτης...

Αυτόματα το κέφι επανήλθε στην ομήγυρη ,αν και συνειδητοποιούσα ,πως το ''μάρμαρο'', τελικά, θα το πλήρωνε η δική μου ''ισχνή'' τσέπη.

Κάποιες δεκαετίες αργότερα ,σε επίσκεψη μου στα μέρη της Μακεδονίας ,όπου είχα υπηρετήσει στη νιότη μου ,συνάντησα σε γειτονικό -προς τη Ροδόπολη- χωριό ,τον παλιό μου στρατιώτη, τον οδηγό του τζίπ.

Αφού είπαμα διάφορα, τον ρώτησα.

Βρε Κυριάκο, θυμάσαι κείνο το στραβάδι που παρά λίγο να τινάξει στο αέρα το πρώτο μου Πάσχα στο στρατό ;.

Αν το θυμάμαι ,λέει . Σα νά ταν χθες. Και με την ευκαιρία, θα σου ξομολογηθώ κάτι κυρ διοικητά ,που το κρατώ μέσα μου σαράντα τόσα χρόνια .Το στραβάδι, που λές, δεν πήγε να δει τη μάνα του .Εκείνη τότε ζούσε στη Γερμανία με τον πατέρα του, που ήταν όχι πεθαμένος, αλλά ... εφτάγερος .Την αρραβωνιάρα του πήγε να ''δει'' Αλλά, βλέπεις, τον τιμώρησε η χάρη της Μεγαλοβδομάδας .

Και τα ήξερες όλα αυτά βρε αθεόφοβε και δε μου είπες κουβέντα ; τον αποπήρα.

Τα ήξερα κυρ Διοκητά,,αλλά .''συναδελφική αλληλεγγύη'' ,βλέπεις..Αυτό δε μας μαθαίνατε;

Γίνε ο ρεπόρτερ του CRETALIVE

ΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ