Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Τι κι αν πέρασαν 45 χρόνια δύσκολα, με κόπους και θυσίες; Τι κι αν χρειάστηκαν δεκαετίες προσπαθειών, σχεδιασμών- μελετών, λαθών και παραλείψεων για να αποκτήσει η πόλη της δικό της Μέγαρο; Η ολοκλήρωση του μεγαλεπήβολου έργου και η λαμπρή πρεμιέρα πέρασαν πια στην ιστορία. Στο χρηματιστήριο της Τέχνης, ,όπως και στη ζωή, τα ‘επενδυτικά’ σχέδια προεξοφλούνται, τα limit up των ημερών αυτών πληρώθηκαν ήδη και τώρα πάμε γι άλλα!
Κανένας πολίτης, ουδείς δημότης, το όποιο φιλοθεάμον κοινό δεν θα σταθεί πια στο τι προηγήθηκε, στην γενναιόδωρη προσφορά των ιδρυμάτων Καλοκαιρινού (άλλωστε οι δωρητές θα μνημονεύονται εσαεί…) ούτε ποιος δήμαρχος το έκανε, εάν ήταν ο Λαμπρινός ή ο Κουράκης, που έτσι κι αλλιώς το πιστώνονται, αλλά θα ψάχνουν τις επόμενες εκδηλώσεις, δίνουν ραντεβού τον Σεπτέμβριο! Από εκεί και μετά, το πρόγραμμα, τα σχήματα, οι καλλιτέχνες και όλοι όσοι θα βγουν από την κουίντα του ΠΣΚΗ θα κριθούν και θα κρίνουν το μέλλον.
Αν στον προηγούμενο μισό αιώνα κοιτάξουμε πίσω και δούμε μια θάλασσα από προβλήματα μπροστά υπάρχει ένα…βουνό! Που πρέπει να ανέβει πλέον η κάθε δημοτική αρχή η οποία σε συνεργασία με τον καλλιτεχνικό διευθυντή πρέπει όχι απλώς να το συντηρήσει και να το κρατήσει στη ζωή, αλλά να το σηκώσει…ακόμη ψηλότερα. Να γίνει το τοπικό Μέγαρο αντάξιο των προσδοκιών όσων το οραματίστηκαν και το υλοποίησαν.
Δεν θα είναι εύκολη αυτή η ανάβαση. Σίσυφος θα είναι προφανώς. Διότι τέτοιας κλίμακας έργα (αναφέρομαι στο πνευματικό και πολιτισμικό βεληνεκές τους όχι στα στρέμματα…) είναι βέβαιο ότι θα έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Τα εμπόδια, τις κακοτυχίες, αλλά και τις επιτυχίες. Άλλοτε το ταμείο θα είναι γεμάτο, θα έρθουν αποτυχίες και απογοητεύσεις, ενίοτε θα υπάρξουν γκρίνιες και μεμψιμοιρίες. Αλλά ο δρόμος αυτός είναι μαραθώνιος, το «νενικήκαμεν» θα ειπωθεί από τους ιστορικούς, όχι κατ ανάγκην από τους καθημερινούς χρήστες. Αυτή είναι ίσως και η ίδια η τραγωδία της τέχνης…
Τα παραδείγματα αντίστοιχων θεάτρων, μεγάρων και πολιτιστικών κέντρων δεν είναι πάντα αισιόδοξα, χρειάζεται κόπος, ειδικοί και χρήμα, χορηγοί και εκπαιδευμένο κοινό. Δεν τα έχουμε όλα αυτά προς το παρόν ( ο Μιχαηλίδης και η πίστη των δημάρχων είναι μια καλή αρχή…) αλλά οφείλουμε να βλέπουμε με θετική ματιά το μέλλον. Αρκεί να το κάνουμε με αγάπη και προσήλωση στον στόχο, κρεμάσουμε το καλάθι πάνω από το μπόι μας!
«Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας» έλεγε ένας μεγάλος θεατράνθρωπος. Κι αυτό έχει σημασία για το Ηράκλειο και την Κρήτη τώρα που…ψηλώσαμε. Μην κατεβάσουμε ποτέ ξανά τον πήχη.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
