του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι; Αλήθεια είναι. Μόνο που οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και μια τέτοια εξαίρεση ήταν και είναι η Χρυσούλα Τζομπανάκη.
Πάει καιρός που έφυγε από κοντά μας, αλλά κανένας και καμία δεν μπόρεσαν να αναπληρώσουν το κενό της. Μια σκιά έμεινε να πλανάται πάνω από την πόλη…
Πολυσχιδής προσωπικότητα, ευρείας μόρφωσης, ποτέ δεν την κάλυπτε η αρχαιολογία, οι τεχνικές σπουδές, τα κλασικά κείμενα…Ήθελε κι άλλα, κι άλλα…πολλά να μάθει μέχρι το τέλος της ζωής της , που ήταν αναπάντεχο και οδυνηρό πλήγμα για τους δικούς της ανθρώπους , για όλους όσους είχαμε την τύχη να την γνωρίσουμε και να την αγαπήσουμε.
Δεν ήταν η ευρυμάθειά της, η συγκρότηση και η γνώση της για τούτο τον τόπο που σε συγκλόνιζαν. Δεν ήταν ότι είχε λύση πάντα για τα μεγάλα προβλήματα που ταλάνιζαν την πόλη. Δεν ήταν η διάθεση να βοηθά όποιον προσέτρεχε στην ίδια ή την υπηρεσία της.
Αυτό που την ξεχώριζε ήταν η ευαισθησία της για τους γύρω της, το πάθος της για τα κοινά, η λατρεία για την πόλη. Αγωνιούσε για τα πράγματα, για τους ανθρώπους, για το αύριο. Σαν να σήκωνε τις αμαρτίες όλων μας!
Η Χρυσούλα μας. Ένα ξεχωριστό πλάσμα. Έγραψε, είπε κι έκανε σπουδαία πράγματα. Άφησε σπουδαία παρακαταθήκη πίσω της.
«Υπάρχει μια γυναίκα στην αρχή όλων των μεγάλων πραγμάτων». Μου έρχεται στο νου η φράση του Λαμαρτίνου κάθε φορά που σκέφτομαι την αγαπημένη μας Χρυσούλα. Και τώρα που πέρασαν έξι χρόνια από το φευγιό της.
