Εξηγώντας το πάθος της, η κάτοχος όλων των διαθέσιμων τίτλων, πλην ενός στο επί κοντώ των γυναικών, τόνισε στην IAAF:
«Ο πρώτος αγώνας που έγινε ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2000 στο Σίδνεϊ με ενέπνευσε να δοκιμάσω το επί κοντώ»
«Ασχολήθηκα με το στίβο από μικρή ηλικία. Οι γονείς μου εκπροσώπησαν και οι δύο την Ελλαδα σε μικρές ηλικιακές κατηγορίες. Ο πατέρας μου ήταν άλτης του τριπλούν και η μητέρα 400αρα. Εγώ δοκίμασα διάφορα αγωνίσματα αλλά βαριόμουν εύκολα»
«Ο πατέρας μου παρακολοθούσε στην τηλεόραση το επί κοντώ των γυναικών από τους Αγώνες του Σίδνεϊ και μου το πρότείνε για να το δοκιμάσω. Γνώριζε κόσμο στην ομοσπονδία και με έφερε σε επαφή με τον προπονητή του επί κοντώ»
«Προσαρμόστηκα γρήγορα στο νέο μου αγώνισμα. Πήδηξα 2.30μ. στον πρώτο μου αγώνα και έκανα την κορυφαία επίδοση όλων των εποχών στον κόσμο σε ηλικία 11 ετών. Βρήκα το επί κοντώ διασκεδαστικό και μου άρεσε που είχε ποικιλία στην προπόνηση. Για πολλά χρόνια όμως μου άρεσε το επί κοντώ αλλά δεν το αγαπούσα»
«Η ακαδημαϊκή μου μόρφωση ήταν και αυτή πολύ σημαντική για εμένα και πίστευα ότι μπορούσα να τα κάνω και τα δύο. Όταν όμως ξεκίνησα να κάνω περισσότερα ταξίδια για αγώνες, έγινε πολύ δύσκολος ο συνδυασμός»
«Ειλικρινα, ένας βασικός λόγος που κάνω επί κοντώ προήλθε από μία συζήτηση που έκανα με τον προπονητή μου στο κολέγιο, λίγο μετά την πρόκριση μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Του είπα ότι θα γίνω επαγγελματίας και με ρώτησε γιατί απορώντας γιατί δεν ολοκληρώνω το κολέγιο για να ακολουθήσω καριέρα. Τότε πίστεψα ότι είμαι καλή επικοντίστρια (κέρδισε το 2005 τον παγκόσμιο τίτλο στο πρωτάθλημα των κορασίδων) και αν δούλευα σκληρά, έχοντας την κατάλληλη καθοδήγηση θα τα πάω καλά. Τα λόγια του λειτούργησαν ως κίνητρο για μένα για να αποδείξω ότι μπορώ να γίνω επαγγελματίας αθλήτρια»
«Ένας άλλος λόγος που κάνω επί κοντώ, είναι γιατί αποτελεί κομμάτι του ευατού μου. Το κάνω 16 με 17 χρόνια που είναι μεγαλύτερη περίοδος στη ζωή μου από αυτήν που δεν έκανα επί κοντώ. Θυμάμαι όταν ήμουν πρωτοετής στο Στάνφορντ και με ρωτούσαν τί έκανα, τους έλαγα ότι είμαι επικοντίστρια. Αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ταυτότητας μου»
«Είμαι πολύ ευγνωμονούσα στο επί κοντώ. Έχω πάρει πολλά μαθήματα ζωής και τα έχω χρησιμοποιήσει τόσο εντός όσο και εκτός αθλήματος. Με έχει βοηθήσει στη διαχείριση του χρόνου μου, κάτι που με βοήθησε να τα καταφέρω και στην ακαδημαϊκή μου μόρφωση. Είναι ένα ατομικό αγώνισμα αλλά με έχει βοηθήσει να λειτουργώ μέσα σε μία ομάδα. Έχω πάρα πολλές ευχάριστες στιγμές και συναισθήματα από το επί κοντώ»
«Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο στο επί κοτνώ ειναι ο ανταγωνισμός σε μεγάλους αγώνες και όταν αποσυρθώ αυτό θα είναι που θα κρατήσω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το να αγωνίζομαι στα μεγαλύτερα στάδια και διοργανώσεις μου δημιουργεί μεγάλη πίεση και προσδοκίες, όμως το λατρεύω να μπορώ να ελέγχω τα συναισθήματα μου και να αποδίδω καλά. Το να μπορώ να απομονώνω το μυαλό μου και να μη σκέφτομαι τίποτα άλλο παρά μόνο να τρέξω το διάδρομο, είναι το καλύτερο πράγμα από το επί κοντώ».
