του Γιώργου Σαριδάκη
Σε ολέθριες καταστάσεις και ποικίλες δυσμένειες έχει οδηγήσει - κατά γενική ομολογία - η υφιστάμενη οικονομική δυσπραγία των τελευταίων ετών …με εκατοντάδες οικογένειες να μετρούν τις πληγές τους από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα ενός άγριου οικονομικού ορυμαγδού, ενώ την ίδια στιγμή καλούνται ν’ ανταπεξέλθουν σε κρίσιμες κοινωνικές ανάγκες και θέματα ζωτικής σημασίας.
Πραγματικά, δεν έχει τέλος ο Γολγοθάς των Ελλήνων πολιτών όπου σταθερά, πλέον, γίνονται αποδέκτες αρνητικών εξελίξεων του δημοσιονομικού τομέα με άμεσες επιπτώσεις τόσο στην ατομική όσο και την οικογενειακή ενεργητικότητα και ευημερία.
Κατ’ ουσίαν, υψηλά παραμένουν τα ποσοστά εκείνων που βρίσκονται αντιμέτωποι με συνθήκες ανεργίας και κοινωνικής ανέχειας με αρκετούς, μάλιστα, να αδυνατούν στην εξασφάλιση, ακόμα, και ειδών πρώτης ανάγκης και προτεραιότητας ή να κατατάσσονται εκτός εργασίας - επί μακρόθεν - παρά τη θέληση τους για κάτι διαφορετικό.
Έτσι, διαχρονικό χαρακτήρα τείνουν να λάβουν εικόνες και δεδομένα που μαρτυρούν την τραγικότητα της κατάστασης με, πιο εμφανή, τις ουρές ανθρώπων σε συσσίτια και σημεία διανομής τροφίμων των δήμων και της εκκλησίας, τα γεμάτα κέντρα αστέγων ή υπνωτήρια και, ταυτόχρονα, τις συνεχείς προσθήκες στην (ήδη) μακρά λίστα του, επίσημου, καταλόγου της ανεργίας.
Επιπλέον, σοβαρός είναι ο αντίκτυπος και στην ψυχοσυναισθηματική ακεραιότητα των ατόμων που δοκιμάζονται οι οποίοι, εκτός των άλλων, εμφανίζουν στοιχεία μελαγχολίας, απαισιοδοξίας αλλά και καταθλιπτικής διάθεσης…με τους νέους να κοιτούν (με παράπονο) τα αποδεικτικά των προσόντων τους να ξεθωριάζουν - σε κάποιο συρτάρι γραφείου - όπως τα όνειρα που είχαν για πετυχημένη εργασία και επαγγελματική εξέλιξη και, από την άλλη, τους μεγαλύτερους (αποθαρρυμένους πια, από τις τόσες δυσκολίες) να παρατηρούν αναπόδραστα την, όποια, ελπίδα για σύντομη ανάκαμψη να αργοσβήνει και ν’ απομακρύνεται συνεχώς.
Σαφέστατα, πρόκειται για ένα πολυδιάστατο και ιδιαίτερο θέμα που, εν τη γενέσει του, προκάλεσε ισχυρούς τριγμούς σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα …αλλάζοντας, άρδην, τις συνθήκες ζωής και ισοπεδώνοντας κάθε μορφή ανάπτυξης και κοινωνικοοικονομικής αυτοτέλειας.
Ωστόσο, ένα τέτοιο πρόβλημα που δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε με ευθύνη πολλών - αμήν τι άλλο - απαιτεί σύνεση, ειλικρίνεια, διαφάνεια και ευρύτατη συνεννόηση για την ορθή διαχείριση και αντιμετώπιση του, παράλληλα, με την ανάδειξη ενός αταλάντευτου κοινωνικού κράτους…ώστε να πιστέψουν, ξανά, οι πολίτες στον εαυτό τους, στο πολιτικό σύστημα και, ίσως, σ’ ένα ελπιδοφόρο αύριο.
Καταλήγοντας, η καθημερινότητα μεγάλου μέρους των πολιτών (λόγω της κρίσης) μετεξελίχθηκε - μοιραία - σ’ έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης, σε μια παρατεταμένη κραυγή κι ένα δάκρυ αγωνίας που δεν γνωρίζει κόμματα, χρώματα ή πολιτικές ιδεολογίες αλλά αποκρίνεται σε βασικές ανάγκες στέγασης, σίτισης και εργασίας…σε ανάγκες ατομικής αξιοπρέπειας.
O Γιώργος Σαριδάκης είναι Κοινωνικός Λειτουργός
