της Μαρίας Λιονάκη
«Αναβιώνει στις δικαστικές αίθουσες ο μαρτυρικός θάνατος του μικρού Θανάση
Στο εδώλιο και πάλι η μητέρα του και ο σύντροφος της που κατηγορούνται ότι έκαψαν το αγοράκι με βραστό νερό.
Σε δεύτερο βαθμό εκδικάζεται σήμερα στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Ανατολικής Κρήτης η συγκλονιστική υπόθεση του μικρού Θανάση, του μόλις 2,5 ετών αγοριού, το οποίο πέθανε με μαρτυρικό τρόπο το Μάρτιο του 2014.» διαβάζω στο Cretalive ,πρωινό Τετάρτης 28 Σεπτεμβρίου…
Τοξικές για τη ψυχή κάποιες ειδήσεις, βαριές οι λέξεις κάποιων ειδήσεων: « Έκαψαν», «βραστό νερό» , «μαρτυρικός θάνατος», «συγκλονιστική υπόθεση» λέξεις που χτυπά στο πληκτρολόγιο του ο δημοσιογράφος, που χτυπάνε επίπονα το πληκτρολόγιο της ψυχής κάθε αναγνώστη, κάθε ανθρώπου την ίδια ώρα που οι λέξεις: « μητέρα» και « σύντροφος» αποδιδράσκουν, δραπετεύουν συνειδητά από το κείμενο, τρέπονται σε άτακτη φυγή …
28 Σεπτεμβρίου 2016. Μήνας παρελθόν οσονούπω… Ο καιρός μελαγχόλησε αναγκαστικά, θέλοντας και μη… Φθινόπωρο στη δυναμική του, εν εξελίξει, δεν είναι πρέπον ο καιρός να χαμογελά… Παραδόθηκε, εναρμονίστηκε τελικά με την εποχή μας, τη λάθος εποχή που ζούμε…Τα σύννεφα εμφανίστηκαν στο σαλόνι του ουρανού… Ακάλεστα. Τα σύννεφα έρχονται πάντα ακάλεστα… Και η βροχή, η καταιγίδα στον καιρό, στις ζωές, στις ειδήσεις…
Βία. Φαινόμενο που υπάρχει, όπου υπάρχουν άνθρωποι. Στις οικογένειες, στην εργασία, στη συναναστροφή, στις παρέες, στην κοινωνία.. Βία είναι ο ξυλοδαρμός, ο ρατσισμός, η επιβολή εξουσίας που στερεί την ελευθερία και δε λογαριάζει τον παράγοντα άνθρωπο, η σεξουαλική παρενόχληση, η αισχροκέρδεια, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, κάθε καταπίεση και κυρίως κάθε έγκλημα. Βία είναι ακόμα η προσβολή , η βρισιά, η ταπεινωτική, κοροϊδευτική αντιμετώπιση, η απαξίωση, το περιφρονητικό βλέμμα. Βία είναι κάθε χτύπημα στο σώμα ή στην ψυχή. Τα δεύτερα είναι πιο αποτελεσματικά από τα πρώτα. Η βία δημιουργείται από τη βία και δημιουργεί, γεννά τη βία. Πίσω από κάθε πράξη βίας βλέπουμε ένα θύμα που γίνεται θύτης, που χτυπά το θύμα για να τον κάνει κι αυτόν πιθανά θύτη.
Θύτης λοιπόν. Λουλούδι που μαράθηκε πριν ανθίσει, πουλί που δεν πέταξε, παιδί που δεν έπαιξε, άνθρωπος που δε γνώρισε αγάπη, γλυκό λόγο, χάδι, φροντίδα, ανοχή, γέλιο. Η βία σα λέξη έχει κι άλλες συντροφιά. Τον πόνο, το παράπονο, την αδικία, την απογοήτευση, την ανασφάλεια, την εσωστρέφεια, τη μοναξιά, τη μυστικοπάθεια.
Μόνο η αγάπη την καταπολεμά. Η αγάπη που είναι το γλυκό της ψυχής. Φάρμακο κι ανθός. Ήλιος κι οξυγόνο. Η πιο ζεστή κουβέντα. Η πιο ζεστή κουβέρτα. Δυναμώνει, συντροφεύει, γιατρεύει, ονειρεύεται, αισιοδοξεί.
Η αγάπη που τραγουδιέται απ’ τον Παντελή Θαλασσινό:
«Ν ' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα, τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους, τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους…»
