Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Επιχείρηση αναδόμηση» και επιστροφή στο …μέλλον είναι τα δύο βασικά ‘συνθήματα’ που θα κυριαρχήσουν το επόμενο διάστημα στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ της δημοκρατικής παράταξης . Όλα αυτά γίνονται ,βέβαια, υπό τον μανδύα της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», αλλά μην γελιόμαστε όλοι έχουν στο νου τους το ‘παλιό, καλό(;) ΠΑΣΟΚ’ ,που είχε μεγάλη αναφορά στην κοινωνία, βαθειά διείσδυση στα κοινωνικά στρώματα της χώρας. Που αύξανε , όπως αύξανε, το ΑΕΠ και φούσκωνε τις τσέπες των Ελλήνων. Που μοίραζε καρέκλες και έφτιαχνε κρατικοδίαιτους πολίτες και στελέχη. Θα μου πεις έτσι γίνεται πάντα, όλα έχουν τα συν και τα πλην τους…Και τη Σοβιετία νοστάλγησαν πολλοί όταν...ξεσφούσκωσε το άναρχο καπιταλιστικό μοντέλο μετά την κατάρρευση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού!
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, είναι που δίνει τη μάχη να ξαναβρεί τον χαμένο του εαυτό. Γι’ αυτό κάλεσε τον Γιώργο Παπανδρέου πίσω, για τούτο το λόγο έγινε προσκλητήριο σε όλα τα παλιά στελέχη να είναι παρόντα σε αυτό το νέο ξεκίνημα, κάνοντας μάζωξη με τους παλιούς βουλευτές, γι αυτό και καλεί ακόμη και τους προαναγγέλοντες κομματα (Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου κλπ) να επιστρέψουν κι εκείνοι στο μαντρί.
Το ονόμασαν «δημοκρατική συμπαράταξη» γιατί είναι πολλοί που ακόμη αποστρέφονται το ΠΑΣΟΚ των ημερών του (πρώτου) μνημονίου, του Καστελόριζου και κυρίως των μεγάλων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Το ΠΑΣΟΚ για πολύ κόσμο είναι συνώνυμο της περιπέτειας που μπήκε η Ελλάδα τα τελευταία 8 χρόνια, ίσως και μία από τις βασικές αιτίες της κρίσης των τελευταίων δεκαετιών ,που στην πραγματικότητα έφερε τα μνημόνια.
Με εξαίρεση τους λαϊκισμούς Σαμαρά και το σχέδιο μιας μικρής ομάδας της Αριστεράς να…παίξουν με το θυμικό του κόσμου εν πολλοίς η αγανάκτηση είναι δικαιολογημένη για εκείνο το ΠΑΣΟΚ. Αλλά είναι ιστορικό λάθος να του χρεώσεις το όλον της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.
Ο λόγος ,λοιπόν, για τη νέα αυτή επιχείρηση απλός. Και εύκολα κατανοήσιμος. Μια παράταξη που θέλει να καλύψει το κενό της κεντροαριστεράς, όπως μάθαμε να τη λέμε, ένα χώρο που δεν μπορεί , όπως δείχνουν τα πράγματα, τώρα να καλύψει ο Αλέξης Τσίπρας. (Κάτι που τέλος του 2014 αρχές του 2015 φαινόταν ως το πιθανότερο σενάριο…)
Αλλά αναδόμηση με…παλιά και φθαρμένα υλικά γίνεται; Το ερώτημα είναι εύλογο, δεν απαντάται ,όμως, εύκολα.
Ασφαλώς με Φώφη, με Παπανδρέου, με Βενιζέλο, Λαλιώτη- ακόμη και τον…Κακλαμάνη είδαμε!- είναι δύσκολο να πείσεις τον κόσμο. Τους νέους, τους παλιούς, τους παλιότερους ακόμη, που θυμούνται τις «καλές μέρες της επίπλαστης ευμάρειας, ότι μπορεί να γίνει ένα νέο ξεκίνημα.
«Με αυτούς πάλι; τα ύστερα του κόσμου»! Έχουν δίκιο όσοι το λένε! Αλλά έχουν ταυτοχρόνως και τόσο άδικο. Πώς θα ξεκινήσεις να χτίσεις; Κάποια θεμέλια πρέπει να έχεις, μια αναφορά, έστω και ιστορική, μια δομή πάνω στην οποία θα οικοδομήσεις το μέλλον. Να πιστέψεις εσύ και θα κάνεις τον κόσμο να πιστέψει!
Μια σύγχρονη , δημοκρατική παράταξη που θα λέει στον λαό αλήθειες- έστω αυτές που μπορεί να…αντέξει ο μέσος ψηφοφόρος!
Οπότε ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν είναι λάθος, ούτε κατ΄ ανάγκην κακό να ξεκινήσουν όλοι από κάπου. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ με όλους αυτούς που αγαπήσαμε να μισούμε. Αλλά έχει ένα ταβάνι όλο το σχέδιο. Πρέπει άμεσα να εκλεγεί μια νέα ηγεσία, που θα εμπνεύσει, θα καθοδηγήσει, θα σχεδιάσει για το μέλλον και ας είναι όλοι άλλοι στηρίγματα, να δίνουν συμβουλές, να μεταλαμπαδεύουν εμπειρίες.
Και μόνο αυτό να καταφέρει πχ η Φώφη Γεννηματά θα είναι μια μεγάλη προσφορά στο κόμμα και την παράταξη που υπηρέτησε και ο πατέρας της αφήνοντας παρακαταθήκες σημαντικότερες από εκείνη.
Αλλιώς δεν θα είναι «μια τέλεια χρονιά» που προέβλεψε και ο Βασίλης Κεγκέρογλου. Αλλά ακόμη μια χρονιά βερμπαλισμών και που ακόμη και τα κουκιά , στο τελικό μέτρημά τους, θα βγουν πιο λίγα.
