της Μαρίας Παπαδοδημητράκη
Το είδα λίγες ώρες πριν, καθώς επέστρεφα στην πόλη από το χωριό και τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου: ασθενοφόρο, τροχαία, περαστικοί, όλοι σταματημένοι στην άκρη του δρόμου. «Ευτυχώς, δεν ήταν κάτι σοβαρό», είπε κάποιος. Λίγες μέρες νωρίτερα είχα διαβάσει τα νούμερα για τα σοβαρά και... μη σοβαρά τροχαία στο νησί.
Τελικά τι ή ποιος ευθύνεται για την κατάσταση αυτή; Φταίνε οι εξ αρχής κακοφτιαγμένοι δρόμοι; Φταίει το κακοσυντηρημένο οδικό δίκτυο; Φταίνε οι μηχανικοί, οι δάσκαλοι οδήγησης, οι εξεταστές που τα παίρνουν; Φταίει η οικονομική κρίση, που δε μας αφήνει να φτιάξουμε τα αυτοκίνητα; Φταίει η πολιτική κατάσταση που δεν έχει αφήσει μυαλό στο κεφάλι; Φταίνε οι ακραίες καιρικές συνθήκες και η κλιματική αλλαγή;
Είναι πολύ πιθανό να φταίνε όλα αυτά μαζί, αλλά και το καθένα χωριστά. Είναι εξίσου πιθανό να φταίνε και άλλοι παράγοντες έξω από εμάς, παράγοντες που δεν τους ορίζουμε. Είναι, τέλος, σχεδόν βέβαιο ότι ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε για να εξαλείψουμε τους παράγοντες αυτούς.
Αυτό το δέχομαι… για τις εξωτερικές δυνάμεις του κακού, που βρίσκονται πέρα από τη σφαίρα επιρροής μας ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε, οπότε ας τις αφήσουμε στην ησυχία τους. Τι συμβαίνει, όμως, με όλα τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο χέρι μας; Το ποτό, η κούραση, η ζώνη, η υπερβολική ταχύτητα είναι επιλογές που άλλοι κάνουν για εμάς; Μήπως και αυτά είναι μέρος κάποιας παγκόσμιας συνωμοσίας για να ξεκάνουν οι λίγοι και ισχυροί τους παντογνώστες έλληνες οδηγούς;
Γιατί εμείς ξέρουμε... ξέρουμε καλά τους δρόμους, πώς λειτουργούν τα φανάρια, πότε έρχεται κάποιος από απέναντι, αν μετά τη στροφή υπάρχει κάποιο εμπόδιο, πότε και αν χρειάζεται οι πίσω να φορούν ζώνη. Ξέρουμε, ακόμα, πώς να μεταλαμπαδεύουμε τη γνώση αυτή και πώς να μεγαλώνουμε μελλοντικούς έλληνες οδηγούς. Ξέρουμε ότι η πρακτική άσκηση δίνει γερές ρίζες στη γνώση, ότι η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης και ότι από μικρός πρέπει να μαθαίνεις το σωστό.
Μερικά τέτοια παραδείγματα σωστής εκπαίδευσης αντίκρισα σε ένα άγνωστο χωριό ενός άγνωστου νησιού μιας άγνωστης χώρας. Καθόμουν αμέριμνη, κοιτώντας τον κόσμο, μέχρι που μία εικόνα ήρθε να με βγάλει απότομα από την καλοκαιρινή ραστώνη, δίνοντάς μου μια σφαλιάρα από το πουθενά. Με τον καφέ στο χέρι έμεινα αποσβωλομένη να κοιτάω το θέαμα. Ήταν δεν ήταν 15 χρονών και όμως καθόταν στη θέση του οδηγού ενός γυαλιστερού 4×4. «Δε μπορεί, με γελούν τα μάτια μου», σκέφτηκα. Πριν προλάβει ο μικρός μου εγκέφαλος να επεξεργαστεί την εικόνα, ένα μικρό διθέσιο αυτοκίνητο πέρασε από μπροστά μου με οδηγό και συνοδηγό δύο παιδιά (εκτός αν ήταν ενήλικες που έμοιαζαν απίστευτα με μαθητές γυμνασίου) και λίγο αργότερα άλλα δύο οχήματα ανέβηκαν τη μικρή ανυφόρα με τους «υπεύθυνους», «σωστούς», ενήλικες οδηγούς να κρατούν στα πόδια τους μικρά παιδιά.
Νομίζω ότι το σοκ από τις εικόνες κράτησε κάμποση ώρα, γιατί η παρέα μου μού έλεγε να ηρεμήσω. Με είχαν προειδοποιήσει, είναι η αλήθεια, πώς δύσκολα θα προσαρμοστώ στα οδηγικά ήθη και έθιμα το τόπου. Μου είχαν πει ότι θα περάσω από όλα τα στάδια του «πένθους», για να φτάσω τελικά στην αποδοχή. Μου είχαν πει ότι στο τέλος θα μάθω να κρατάω το στόμα μου κλειστό. Μου είχαν πει ότι το μυαλό θα συνηθίσει τόσο πολύ την παράνοια, που στο τέλος τα μάτια δεν θα τη βλέπουν..
Μέχρι όμως να γίνουν όλα αυτά και εγώ να αρχίσω να θεωρώ φυσιολογικές συμπεριφορές επιεικώς εγκληματικές, είπα να γράψω δυο αράδες για να τις διαβάζω κάθε τόσο, μήπως και καθυστερήσει λίγο η εγκληματική μου αδιαφορία.
