της Γεωργίας Ξημεράκη
Το 10% των κατοίκων της ελληνικής επικράτειας έχουν, δυστυχώς, κάποιου είδους αναπηρίας. Το 51% εξ αυτών, είναι γυναίκες. Επίσης ο γυναικείος πληθυσμός θεωρείται, και όχι άδικα, ο νούμερο ένα καταναλωτής για τους διαφημιστές. Γιατί αυτή η αναφορά? Ζούμε σε μια χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς σεβασμό για τον συνάνθρωπο με αναπηρία, τον ηλικιωμένο. Συνήθως δε, εξαιρούμε τον εαυτό μας. Οι άλλοι. Πάντα οι άλλοι φταίνε! Σεβόμαστε όμως το χρήμα. Ας μη μιλήσουμε λοιπόν για παιδεία, ούτε για σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, ούτε καν για ανθρωπιά.
Ας μιλήσουμε για χρήμα.
Ας μιλήσουμε ψυχρά οικονομικά.
Υπάρχει κάποιος έμπορος, ιδιοκτήτης καφετέριας ή καταστήματος ειδών ρουχισμού ή πάντως τύπου μαγαζάτορας που να μη δέχεται πελάτες με αναπηρικό καροτσάκι;
Σίγουρα όχι. Τα λεφτά είναι λεφτά. Τότε γιατί τον «διώχνεις»;
Γιατί στην ουσία αυτό κάνεις, εφόσον δεν μπορεί να μπει λόγο προσβασιμότητας ή μάλλον γιατί ΔΕΝ έχεις δημιουργήσει πρόσβαση στο μαγαζί σου, στο γραφείο σου ή στο ιατρείο σου. Και να μην κατηγορήσεις, κατά τη προσφιλή του Έλληνα συνήθεια, το κράτος. Στη περίπτωση αυτή δεν φταίει. Φταίει για την φορολογία, για την γραφειοκρατία, για την δαιδαλώδη νομοθεσία αν θες και για τα μνημόνια. Φταις εσύ όμως για το σκαλοπάτι στην είσοδο του μαγαζιού σου, του γραφείου ή του ιατρείου σου.
Μην σκεφτείς τον ανάπηρο συμπολίτη σου ως τυχαίο περαστικό αλλά ως ένα εν δυνάμει πελάτη σου που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να μπει στο μαγαζί σου, στο γραφείο ή στο ιατρείο σου. Σαφώς και θα προτιμήσει να ψωνίσει ή να δεχτεί τις υπηρεσίες κάποιου άλλου καταστήματος, γραφείου ή ιατρείου που του δίνει αυτή τη δυνατότητα.
Ας λειτουργήσει το ελληνικό δαιμόνιο ή αλλιώς το εμπορικό μυαλό. Έχει απομείνει άραγε;
