του Γιώργου Σαριδάκη
Αναμφίβολα, χιλιάδες είναι οι προκλήσεις και τα θέματα που δημιουργούν οι έντονοι ρυθμοί ζωής της σύγχρονης κοινωνίας, με τους περισσότερους να βιώνουν, συχνά, καταστάσεις αγωνίας ή να βρίσκονται αντιμέτωποι με συνθήκες υπέρμετρης δυσκολίας στη διαχείριση και αναζήτηση λύσεων.
Ωστόσο, η εκδήλωση συμπεριφορών και αντιδράσεων ποικίλει ανάλογα την υφή των περιστάσεων και τα χαρακτηριστικά κάθε προσωπικότητας, ενώ αρκετές φορές τα άτομα υπεισέρχονται σε μια διαδικασία επιλογών, διαχωρισμών και οργάνωση προτεραιοτήτων.
Στο πλαίσιο αυτό, ισχυρό θεωρείται το ενδεχόμενο ορισμένοι να επικεντρωθούν ολοκληρωτικά (σε υπερβολικό βαθμό ή με εμμονική αντίληψη) στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων (π.χ. επαγγελματικά) ή, αντιθέτως, να εγκλωβιστούν στην «πίεση» των συνθηκών και των διλημματικών προτάσεων χωρίς την εξασφάλιση της αναγκαίας εξισορρόπησης.
Εν παραδείγματι, υφίσταται περιπτώσεις όπου τα άτομα θυσιάζουν προσωπικές στιγμές και επιθυμίες προς χάριν της αναγνώρισης και καταξίωσης σε ένα χώρο ή άλλες που ακολουθούν παθητικά τις συγκυρίες και προσαρμόζονται - εξ ανάγκης - σε πράγματα διαφορετικά και, εντελώς, ξένα από την αληθινή θέληση και ενδιαφέρον.
Έτσι, λειτουργούν υπό σύγχυση σ’ ένα πεδίο συγκρουσιακών σχέσεων και με κίνδυνο σοβαρής αμέλειας και, εν τέλει, ελλείψεων σε σημαντικούς τομείς τόσο για τους ίδιους ως μονάδες όσο και της θέση τους ως μέλη μιας σύνθετης κοινωνίας (διατάραξη της εξέλιξης του ατόμου, μη υγιείς όροι συσχέτισης με το κοινωνικό περιβάλλον).
Ως εκ τούτου, σημείο αναφοράς για αναμόρφωση της εν λόγω εικόνας αποτελεί η αποφυγή της επαπειλούμενης αλλοτρίωσης από τις όποιες επιβαλλόμενες τάσεις και η ανάπτυξη ισχυρών αντιστάσεων και μηχανισμών άμυνας για προστασία του ίδιου του εαυτού και της φυσικής προσωπικότητας…με βασική προϋπόθεση την πραγμάτωση αυτορρύθμισης δραστηριοτήτων και δράσεων σε κάθε τομέα ζωής, καθώς και αξιολόγηση ενεργειών, στάσεων και συμπεριφορών στο πεδίο κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Τέλος, ας μην αφήσουμε τα πράγματα να φτάσουν σε μη αναστρέψιμο σημείο, μην περιμένουμε (όλα) όσα δεν κάναμε ή έμειναν ημιτελή (πίσω) να γίνουν «μόνιμο βάρος» και «παντοτινός ακόλουθος» …ας προλάβουμε το χρόνο, πριν το κρίμα μιας κοινωνίας μετατραπεί σε κρίμα μιας ολόκληρης ζωής.
Κρίμα, να λες κρίμα
για τα ποθούμενα που δεν κυνήγησες,
για τα λόγια αγάπης που δεν ξεστόμισες,
για τη συγχώρεση που δεν έδωσες ή δεν ζήτησες,
για τα όνειρα που δεν ξύπνησες απ’ του ύπνου το σπίτι
κι ακόμα, να λες κρίμα
για την ανάσα του τέλους που βγήκε βαριά
στερημένη το οξυγόνο της ζωής,
για την ψυχή που χάθηκε
χωρίς στο δρόμο ν’ανταμώσει τη γαλήνη.
O Γιώργος Σαριδάκης
είναι Κοινωνικός Λειτουργός
