Της Ιουλίας Καρουζάκη
Αν ένα τζίνι μου έδινε τρεις ευχές θα έκανα μόνο μία. Αν ξαναγεννιόμουν να ήμουν και πάλι γυναίκα. Πολλά έχουν υποφέρει στο βάθος των αιώνων οι γυναίκες αλλά με έναν μαγικό τρόπο κάθε νέα γενιά εμφανίζεται πιο δυνατή, πιο ανθεκτική σαν να έχει περάσει στο DNA ένας μηχανισμός επιβίωσης. Πολλά έχουν ειπωθεί για τις γυναίκες.
Τα κοινωνικά στερεότυπα της πατριαρχίας τους έβαλαν πολλές τρικλοποδιές αλλά κάθε φορά τα έβγαζαν πέρα, ακόμη και όταν δεν υπήρχε λεπτό να πάρουν μια βαθιά εισπνοή για να σκεφτούν.
Η πατριαρχία βέβαια καλά κρατεί αν και πλέον κεκαλυμμένη για να μην είναι προκλητική και βρεθεί κάποιος εξυπνάκιας και χαρακτηρίσει μερικούς –Θεός φυλάξοι- σεξιστές, σωβινιστές ή φαλλοκράτες.
Που εντοπίζεται; Σε κάθε κοριτσάκι που είναι υποχρεωμένο να παίζει με κουζινικά και απαγορεύεται να πιάσει τη σφεντόνα του αδερφού της. Σε κάθε έφηβη που έχει προγαμιαίες σχέσεις γιατί ο αδερφός της που έχει κοπέλα είναι άλλο. Σε κάθε γυναίκα που πρέπει να καλύπτει αγόγγυστα πρώτα τις ανάγκες όλων των άλλων και μετά να σκέφτεται τον εαυτό της .Σε κάθε γυναίκα που θέλει ακαδημαϊκή καριέρα, που θέλει να οδηγήσει μοτοσικλέτα, που δεν θέλει να παντρευτεί , που είναι 30 και δεν έχει παντρευτεί, που δεν θέλει παιδιά. Μήπως δεν μπορεί να κάνει η «κακομοίρα»; Να την ρωτήσουμε! Τι εννοείς δεν θέλει παιδιά, είναι δυνατόν;
Και φυσικά στην 50χρονη που τόλμησε να κάνει παιδί με εξωσωματική γονιμοποίηση και να βρει την ευτυχία στην μέση ηλικία. Αυτήν να την πετροβολήσουμε στη πλατεία.
Περίεργα πλάσματα αυτές οι γυναίκες. Ήθελαν παντελόνια, ήθελαν τιμόνι, ήθελαν καριέρα κι επιχειρήσεις, ήθελαν και δικό τους πορτοφόλι. Τι άλλο θέλουν πια;
Η πατριαρχία έχει μπει τόσο καλά στο πετσί μας που μέχρι και οι γυναίκες σχολιάζουν άλλες γυναίκες, έχοντας «ποτίσει» από σεξιστικά σχόλια.
Κάποια στιγμή προσπαθούσα να παρκάρω και μετά από 800 μανούβρες τα κατάφερα. Αντί να ανακουφιστώ , κοίταζα δεξιά κι αριστερά μη με δει κανένας που φέρομαι ως άλλος Mr. Bean και βάλει τα γέλια. Και μετά γέλασα εγώ με τον εαυτό μου.
Πρέπει να είμαστε σε όλα τέλειες για να ικανοποιούμε τις αξιώσεις των άλλων; Mάλλον ναι, για αυτό έχουμε δέκα ρόλους η καθεμία.
Γυναίκα-σύζυγος, γυναίκα-μητέρα, γυναίκα-εργαζόμενη, γυναίκα-νοικοκυρά, γυναίκα-κοινωνικές υποχρεώσεις, γυναίκα – τεχνίτης.
Μία καθημερινότητα χωρίς άνω τελεία για ένα μικρό διάλλειμα.
Και μέσα σε αυτούς τους ρόλους χάνεται ο πιο σημαντικός: γυναίκα-εγώ.
Η γυναίκα που τα φροντίζει όλα, έχει τελικά χρόνο να φροντίσει τον εαυτό της; To σώμα, το πνεύμα, τη ψυχή της.
Και επιτέλους μπορώ να απαντήσω. ΝΑΙ.
Η σύγχρονη γυναίκα, η επαγγελματίας, η μητέρα, η σύζυγος που έχει ξεπεράσει τόσα πλέον μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της όπως του αξίζει και να κατακτήσει ακόμη περισσότερα.
Και αυτό είναι το πρώτο βήμα της αλλαγής.
