του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Τις προάλλες ήταν ένας καλοκάγαθος παππούς. Μετά ένας υπεράνω πάσης υποψίας γείτονας , την επομένη ο κουμπάρος. Αργότερα εμφανίστηκε ο…θείος, μετά ένας περιπτεράς, ένας γυμναστής! Ένας από τους «δικούς μας» ήταν εκείνος που έκανε ακατανόμαστες πράξεις στο παιδάκι, που βίαζε την απροστάτευτη γυναίκα. Η μία μετά την άλλη τραγικές περιπτώσεις που κάνουν μια ολόκληρη κοινωνία να σοκάρεται! Η κοινωνία που πέφτει από τα σύννεφα! Η κοινωνία που εκπλήσσεται με αυτά που ακούει.
Κανένας δεν μένει ασυγκίνητος στα όσα ανομολόγητα κάνουν στα παιδιά… Αντιδρούμε με φρίκη στο άκουσμα των πράξεων τόσων παιδόφιλων, εκείνων που παρασύρουν νέες ψυχές στις πιο μαύρες χαράδρες της δικής τους δηλητηριασμένης ύπαρξης. Δεν αντέχουμε τις περιγραφές όσων έπραξαν πάνω σε τρυφερά και αδιαμόρφωτα σώματα.
Μα τι συμβαίνει; Έχουν πληθύνει ξαφνικά οι «ανώμαλοι» όπως συνηθίζει να τους αποκαλεί η σκληρή κοινωνία; Η κοινή γνώμη ανησυχεί μήπως αυτό που βιώνουμε κάθε λίγο και λιγάκι είναι μια «μόδα» του καιρού, ένα…ψέκασμα που κάνει τους ανθρώπους να επιτίθενται σεξουαλικά σε μικρά παιδάκια, να εξανδραποδίζουν μπουμπούκια της ζωής;
Μάλλον πρέπει να δούμε τι συμβαίνει πραγματικά για να απαντήσουμε με ρεαλισμό σε αυτές τις «ανησυχίες». Ποιοι είναι όλοι αυτοί που ξαφνικά πιάνονται να προκαλούν με αυτές τις ακατανόμαστες πράξεις;
Έχει αποδειχθεί: Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, συγγενείς, τύποι υπεράνω πάσης αμφιβολίας και υποψίας!! Άτομα στα οποία εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, δεν έχουμε επιφυλάξεις για αυτούς, αφήνουμε στα χέρια τους την φύλαξη και προσοχή των ανήλικων τέκνων. Χωρίς ενδοιασμούς , χωρίς ύστερες σκέψεις. Δεν είναι κάποιοι που έρχονται από άλλο χωριό, από άλλο…πλανήτη και ξαφνικά εισχωρούν στις ζωές μας από υπολογιστές, κοινωνικά δίκτυα και πλατφόρμες του σατανά!
Τίποτα από όλα αυτά δυστυχώς δεν είναι καινούργιο. Η ζημιά γινόταν όλο αυτόν τον καιρό. Χρόνια τώρα θώπευαν, ασελγούσαν, βίαζαν ανήλικα και γυναίκες. Οπου τα έβρισκαν, όπου ήταν μπόσικα τα παιδάκια. Το μαρτύριο ήταν συνεχές, βασανιστικό και σχεδόν πάντοτε ανομολόγητο. Ακόμη και η ίδια η κοινωνία βίαζε τα θύματα όταν ακουγόταν κάτι, το παραμικρό! Πόσες φορές δεν ακούσαμε ψιθύρους όταν μια στις τόσες φορές μια γυναίκα έβρισκε το θάρρος να καταγγείλει βιασμό; «Μα, κι αυτή κάτι θα έκανε…κάπου θα προκάλεσε…» έλεγε η ίδια δήθεν απηυδισμένη σήμερα κοινωνία! Ποιος ή ποια ανήλικη θα έβγαινε να πει το παραμικρό με τα όσα συνέβαιναν πίσω από τις κλειστές πόρτες, με τα ταμπού, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και το χλευασμό που τους περίμενε;
Τι άλλαξε σήμερα; Μα προφανώς άλλαξε ένα κομμάτι της κοινωνίας, οι οικογένειες έχουν πια ανοιχτά μάτια και αυτιά, είναι έτοιμα να ακούσουν τα παιδιά τους. όπως οφείλουν να ακούνε προσεκτικά όσα τους λέει το παιδί τους, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του. Οποιανδήποτε αλλαγή στη συμπεριφορά και επίμονη άρνηση του παιδιού σε μια συνήθη συμπεριφορά είναι πια καμπανάκι. Ή πρέπει να είναι. Το έγκλημα και η τρέλα του ανθρώπου παραμένουν τα ίδια. Δεν άλλαξαν, εμείς αλλάξαμε μυαλά και καλά κάναμε!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
