Του Κώστα Γαλανού *
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, μερική βέβαια αλλά πάντως αναμόρφωση, σε σχέση με τη φορολόγηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Ξεκινάω με την παραδοχή πως όλοι έχουν δίκιο.
Και το κράτος που θέλει να περιορίσει τη φοροδιαποφυγή, και οι συντεχνίες που θέλουν να περιχαρακώσουν τα κεκτημένα, και τα κόμματα που βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν μικροπολιτική υπερασπιζόμενα θέσεις που θα τους φέρουν δημοσκοπικές ανατάσεις.
Την κοινωνία ποιος τη ρωτά;
Ο Κυριάκος μετερχόμενος τα κόλπα της πολιτικής, όντας από μικρός εξοικειωμένος με αυτά, ενώ έταξε προεκλογικά διατήρηση του υφιστάμενου πλαισίου φορολόγησης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, επιχειρεί μετεκλογικά την ανατροπή του.
Μέχρι εκεί όμως.
Η αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος είναι λαϊκή, κοινωνική απαίτηση.
Η εμπέδωση της αίσθησης δικαιοσύνης περνάει μέσα και από την ισότιμη κατανομή των φορολογικών βαρών στους πολίτες. Σε διαφορετική περίπτωση ένα κομμάτι της κοινωνίας επωμίζεται φορτία που δεν του αναλογούν.
Όχι, η Ελληνική κοινωνία δεν χωρίζεται σε χαϊδεμένους και κορόιδα.
Τι πιο εύστοχο, σαν βασική αρχή, το ελάχιστο ποσό φορολόγησης της επιχειρηματικής δραστηριότητας να αντιστοιχεί στον κατώτατο βασικό μισθό ενός εργαζόμενου, μετά μάλιστα από μια περίοδο χάριτος 5 ετών ώστε να υπάρχει το περιθώριο προσαρμογής του επιχειρηματικού βηματισμού σε επίπεδα βιώσιμα.
Ποιος μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα ότι κάποιος επιλέγει για βιοπορισμό δραστηριότητα που δεν του αποφέρει εισόδημα, μετά μάλιστα την πάροδο ενός εύλογου χρονικού διαστήματος, χωρίς να ακυρώνει την έννοια του βιοπορισμού.
Εάν θέλουμε να προχωρήσουμε, είναι καιρός να απεκδυθούμε τον μανδύα του μικροσυμφέροντος μας, της επαγγελματικής ομάδας που ανήκουμε και να ομονοήσουμε στη δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών. Οι φορείς της πολιτικής, ας αντιληφθούν την ωριμότητα της ευθύνης να αποτραβηχτούν από την εύκολη υποκρισία της υποστήριξης κεκτημένων, γιατί ακριβώς η αμφισβήτησή τους πάει τον κόσμο μπροστά.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει και την αυξημένη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου.
Οι κυβερνώντες να παραμερίσουν τη φιλική κουρτίνα που τους εμποδίζει να δουν ότι η φορολόγηση των υπερκερδών των μεγάλων εταιρειών είναι αναπτυξιακή πολιτική. Μόνο έτσι, τα υπερκέρδη αντί να πάρουν την άγουσα για την υψηλή φορολόγηση οδηγούνται σε επανεπένδυση και τελικά ανάπτυξη.
Άφησα για το τέλος την εικόνα από το μέλλον.
Εάν το κράτος θέλει πραγματικά φορολογική δικαιοσύνη και να σταματήσει αύριο η φοροδιαποφυγή, μπορεί να αντιμετωπίζει τον κάθε πολίτη ως επιχειρηματικο-οικονομική μονάδα: έσοδα –έξοδα.
Ποιος πολίτης δεν θα ζητήσει απόδειξη από τον έμπορο, τον επιστήμονα, τον επιχειρηματία τον αυτοαπασχολούμενο. Ταυτόχρονα να οριστούν ενιαίοι συντελεστές φορολόγησης, ώστε να αποφασίζει ο πολίτης αν προτιμάει να αποταμιεύσει, να καταναλώσει, ή να επενδύσει και πόσο.
Ευτυχώς για κάθε πρόβλημα υπάρχει τουλάχιστον μια λύση, αρκεί να νοιαζόμαστε να τις βρούμε
και κυρίως να τις εφαρμόσουμε, όταν το επιτρέπει βέβαια και ο καιρός.
Και τώρα είναι κατάλληλος να κάνουμε ένα βήμα.
* Ο Κώστας Γαλανός είναι Χημικός, MSc (ΟΠΑ)
