Του Γιώργου Σαριδάκη*
Σε άγνωστα μονοπάτια και κοινωνικές παραφωνίες οδηγεί η άρνηση ή η δυσκολία (θετικής) συμπόρευσης ανθρώπων - που διαβιούν και πράττουν σε κοινό περιβάλλον - εξαιτίας ανταγωνιστικών τάσεων και άμετρης εγωπάθειας που τείνουν να κυριαρχήσουν στην πλειονότητα των καθημερινών επαφών και σχέσεων.
Μάλιστα, υπάρχουν περιπτώσεις που θέλουν το άτομο να επικεντρώνεται (αποκλειστικά) σε προσωπικές ανάγκες, επιδιώξεις και φιλοδοξίες με αποτέλεσμα οι, όποιες, συναναστροφές και σχέσεις ζωής να κατατάσσονται σε υποδεέστερη θέση εκτίμησης και αξίας…διαμορφώνοντας, έτσι, ένα πλαίσιο ατομικής ανεπάρκειας και κοινωνικής δυσλειτουργίας.
Ακριβέστερα, στον ατομικό βίο του καθενός και, κυρίως, στην προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική πορεία που επιλέγει αυτοβούλως ή εκ συνθηκών ν’ ακολουθήσει - αναπόφευκτα - δεν εκλείπουν συμπεριφορές και στάσεις που (ηθελημένα ή κατά τυχαίο τρόπο) εκτρέφουν καταστάσεις εσωστρέφειας και εγωκεντρισμού με, άμεσο, επακόλουθο την προκλητική αμέλεια ή, και, απαξίωση της ουσιαστικής αλληλεπίδρασης και συσχέτισης στο στενό αλλά και ευρύτερο περιβάλλον.
Εντούτοις, η κοινωνία εκλαμβάνεται (από ορισμένους) ως αρένα ανταγωνισμού και πεδίο επίδειξης δύναμης ή υπεροχής και όχι ένας κοινός τόπος για δημιουργική προσπάθεια και συμμετοχή σε κινήσεις και πρωτοβουλίες εναρμονισμένες με το συνολικό όφελος και την ανθρώπινη αρωγή.
Ωστόσο, η ατομικιστική προσήλωση και η χρήση του εαυτού ως σημείο αναφοράς για κάθε συλλογική δραστηριότητα και ενέργεια είναι δυνατόν να ανάγεται σε αιτιολογικούς παράγοντες που αφορούν άμεσα τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση του ατόμου και, επιπλέον, τα κοινωνικά ερεθίσματα ή τον τρόπο (και την οπτική) που τα προσλαμβάνει…καταλήγοντας, συχνά, στην αλλοτρίωση και υιοθέτηση παράταιρης διαπροσωπικής επικοινωνίας.
Έτσι, το άτομο εγκλωβίζεται σ’ έναν καμβά επιφανειακών σχέσεων και κοινωνικής αποξένωσης τον οποίο συνθέτουν στοιχεία πλασματικής ευτυχίας, πρόσκαιρης ικανοποίησης και ιδιοτελών σημείων, ενώ απομακρύνεται - περισσότερο - από την πραγματική έννοια της αλληλοσυμπλήρωσης όπου συνδέεται, άρρηκτα, με την συναισθηματική πληρότητα και προσωπική ολοκλήρωση.
Ως εκ τούτου, προκειμένου να επέλθει μια ισχυρή και συνολική αναθεώρηση των πραγμάτων απαιτείται - από πλευράς του ατόμου - η επιδίωξη ειλικρινούς υπέρβασης (σε πολλούς τομείς) ώστε μέσα απ’ το καθρέφτισμα του εαυτού να μην προβάλλει, πλέον, το μοναχικό «εγώ» αλλά θα αναδεικνύεται, αρμονικά, μια νέα σύνθεση όπου θα προτάσσει την ομαδικότητα, τη συνεργασία και την από κοινού βίωση των, διάφορων, ευχάριστων ή δυσάρεστων στιγμών.
Τέλος, το προσδοκώμενο κλίμα σύμπνοιας και ενότητας για κάθε ανθρώπινη σχέση δεν μεταφράζεται (απαραιτήτως) με δώρα υψηλής χρηματικής απήχησης ή φανταχτερές φιέστες που, απλά, καλύπτουν - ως ένα βαθμό - τη ματαιοδοξία μας…αλλά μετριέται (κι έχει αξία μεγαλύτερη) μέσα από πράξεις μικρές, αθέατες και αθόρυβες, με αυτοσκοπό την προσφορά και την αμοιβαιότητα που προβλέπει ένα βαθύτερο μοίρασμα: ένα μοίρασμα αγάπης, σεβασμού, ψυχής.
Υποσημείωση: Μην γκρεμίσεις τον κόσμο για να τον φέρεις στα μέτρα σου, άδικος κόπος· άλλαξε τα μάτια που τον κοιτάς και φρόντισε να παρασύρεις κι άλλους στο ίδιο θέαμα!
*Ο Γιώργος Σαριδάκης είναι Κοινωνικός Λειτουργός
