Του Αντώνη Παντινάκη
Στα άδεια σοκάκια της καραντίνας, η λάμψη απ’ το γιορτινό πνεύμα - γαντζωμένη στις αυλές και τα μπαλκόνια- τρεμοπαίζει, θαρρείς πως συμπαραστέκεται στις κοφτές ανάσες όσων πασχίζουν ν’ ανέβουν την ανηφόρα που οδηγεί στο ξέφωτο, μακριά κι έξω απ’ τα δωμάτια των νοσοκομείων.
Στις κλινικές και τις ΜΕΘ, η αίσθηση του χρόνου χάνεται · είναι παγερά αχανής και αποξενωμένη. Οι σκέψεις σκαρφαλώνουν στους τέσσερις τοίχους και δραπετεύουν στις θύμησες άλλων ετών: Τα δεδομένα έγιναν ζητούμενα και το φετινό βαλς των Χριστουγέννων (μοιάζει να) έχει πιο μελαγχολικό και στυφό ήχο.
Η πόλη προσπαθεί να κοντρολάρει τον ψυχισμό της: Μισοάδεια και συνάμα μισογεμάτη από σιωπηρά κορμιά κι οχήματα, που (δίνουν την εντύπωση ότι) βαδίζουν στα τυφλά · κι από σκιές: είναι οι αναμνήσεις μας, οι στιγμές και τα πρόσωπα που έφυγαν και χάνονται · είναι η χρυσόσκονη της προσμονής: Η παιδικότητα αναβοσβήνει μέσα μας, (ξε)φεύγει απ’ τις διεσταλμένες κόρες των ματιών κι αναπαύεται μπροστά από στολισμένες βιτρίνες καταστημάτων – μισόκλειστα και μισάνοιχτα είναι, ντυμένα με χαρμολύπη και προσαρμοσμένα στις επιταγές της εποχής.
Τέτοιες μέρες, τα συναισθήματά μας αγκυροβολούν επάνω (και) σε καραβάκια: Ένα σινιάλο περιμένει η ανθρωπότητα, να’ ναι το θαύμα των φετινών Χριστουγέννων, το φως που θα γεμίσει ελπίδα και αισιοδοξία τις ψυχές μας, το νέο έτος.
