του Γιώργου Σαριδάκη
Για χρόνια ξόρκιζες ετούτη τη στιγμή και όλο άλλαζες δρόμο σαν την ένιωθες να κοντοζυγώνει. Μάλλον το έκανες περισσότερο από άγνοια της βαθιάς λύτρωσης που θα έφερνε μια τέτοια συνάντηση. Σήμερα, όμως, δεν υπήρχαν δικαιολογίες ή αναβολές. Έπρεπε να μείνεις εκεί και να δώσεις τη μεγάλη μάχη, ήρθε η ώρα ν’ αναμετρηθεί το μέσα με το έξω σου.
Αμέτρητες οι περιπτώσεις που φάνηκες συγκαταβατικός, δειλός… σε σημείο να εξαφανίζεις - εντελώς - τα θέλω σου, μπροστά στις επιθυμίες και τις αποφάσεις των άλλων που (όμως) αφορούσαν το άτομο σου. Τη μία δεν ήθελες να τους στεναχωρήσεις, την άλλη μην ανοίξεις κόντρα με κίνδυνο να χάσεις το προνόμιο του αρεστού και, ενίοτε, σε βόλευε μια τέτοια κατάσταση, για κάλυψη στις διάφορες προσωπικές αδυναμίες.
Ακόμα θυμάσαι τις φωνές στο σπίτι όταν τόλμησες και είπες ότι ήθελες να δουλέψεις στα καράβια (καπετάνιος ή κάτι τέτοιο), να γνωρίσεις καινούριους τόπους και ανθρώπους που κατοικούν σε κάθε σημείο της γης. Το όχι του πατέρα ήταν τόσο βροντερό που σείστηκαν ως και τα τζάμια της γερασμένης μονοκατοικίας. Η απόφαση είχε ήδη ληφθεί. Θα γινόσουν δικηγόρος όπως εκείνος, ώστε να μην περάσει σε ξένα χέρια το γραφείο και να βρεις και στρωμένη δουλειά.
Τελικά, έκανες μεγάλη καριέρα ως νομικός… όμως, κάθε φορά, που ο ήχος της αναχώρησης κάποιου πλοίου απ’ το κοντινό λιμάνι έμπαινε στο γραφείο, τότε ο νους δείχνοντας ανυπακοή στην τυπολατρία που έπνιγε τον κλειστό χώρο εργασίας - αυτόνομα - ξεκινούσε ταξίδι σε μέρη άγνωστα και μακρινά.
Τι να πεις για το άλλο! εκείνη την κοπέλα που ’χες πάρει βοηθό στο γραφείο. Πραγματικά, ήταν σπάνιος άνθρωπος: γλυκιά, συνεσταλμένη και, ταυτόχρονα, πολύ καλή στο αντικείμενο. Το βλέμμα της (ώρες ώρες) έβγαζε μια θλίψη που ακούσια σε παρότρυνε να πλησιάσεις για ελάχιστα λόγια συμπαράστασης σε ό,τι την ταλαιπωρούσε. Μέσα σου (σιγά σιγά) άρχισαν να γεννιούνται πράγματα γι’ αυτήν, αισθήματα αθώα που ταίριαζαν γάντι με το πρόσωπο και την ψυχή της.
Η ανατροπή, όμως, δεν άργησε να γίνει. Όταν ένας παιδικός φίλος σ’ επισκέφτηκε στη δουλειά, με ενθουσιασμό του αποκάλυψες τον ανομολόγητο έρωτα για τη βοηθό σου. Έκτοτε, η στάση σου δεν έμοιαζε σε τίποτα με την αρχική. Δεν ξέρεις πως, μα κατάφερε να σε πείσει ότι (αυτό το κορίτσι) δεν ήταν κατάλληλη περίπτωση και σωστή επιλογή.
Μάλιστα, για να υποστηρίξει τη θέση του, καθώς έφευγε την φλέρταρε με άκομψο τρόπο, μέχρι που η έντιμη δεσποινίδα αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη θέση της και να μην επιστρέψει ξανά. Κι εσύ στεκόσουν ακίνητος στο σημείο, χωρίς να υπερασπιστείς το δίκιο (αν και λειτουργός του) ή έστω να ξεστομίσεις μια συγγνώμη υποκριτική.
Δυστυχώς, αυτή η συνήθεια είχε επεκταθεί σε όλες τις φάσεις της ζωής σου. Στον ελεύθερο χρόνο πέραν της εργασίας, δεν είχες να επιδείξεις τίποτα συναρπαστικό. Πάντοτε υποχωρούσες στις επιθυμίες του μικρότερου αδερφού, για διασκέδαση σε μέρη κοσμικά με έντονα στοιχεία και αποπνικτική ατμόσφαιρα, παρόλο που προτιμούσες τα ήσυχα ταβερνάκια με κρασάκι και χαμηλή μουσική (κι ας μην το είχες πει ποτέ φωναχτά) .
Έτσι, ο χρόνος (στον κόσμο σου) κυλούσε σε ρυθμούς συνηθισμένους αλλά όχι χαρούμενους, ώσπου ένα βροχερό πρωινό (λίγο πριν τα Χριστούγεννα) στο δρόμο προς το γραφείο, τα πάντα άλλαξαν. Η εικόνα ενός ζευγαριού που περπατούσε (αργά) σφιχταγκαλιασμένο σε κοινή ομπρέλα, τα διαπεραστικά γέλια μιας παρέας νέων που τους πρόλαβε το ξημέρωμα στο μικρό μεζεδοπωλείο, το θέαμα ενός ήρεμου πλοίου (στο λιμάνι) που έδειχνε να ξεκουράζεται από κάποιο δύσκολο ταξίδι, λες και συνωμότησαν με σκέψεις παλιές ώστε να σε οδηγήσουν σε άλλη κατεύθυνση… ίσως εκείνην που έπρεπε ν’ ακολουθούσες κάποτε, πριν φτάσεις (σήμερα) να αισθάνεσαι ξένος στην ίδια σου τη ζωή.
Τώρα, όλα αυτά που για καιρό κείτονταν μέσα σου - καταδικασμένα σε λήθαργο - ήταν έτοιμα να ξυπνήσουν στο σύνθημα για το πρώτο εγερτήριο. Πλέον, μπορούσες ν’ ανασάνεις ελεύθερα και να νιώθεις δυνατός, γιατί στο τέλος της μάχης είχες πετύχει την υπέρτατη νίκη· κατάφερες να συναντήσεις τον πραγματικό εαυτό σου, το ίδιο το εγώ σου και όχι, απλά, μια εικόνα καθρέφτη στο κοίταγμα χιλιάδων άλλων εκτός των δικών σου ματιών.
* Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μια σύντομη ιστορία μυθοπλασίας όπου στο πρόσωπο του νεαρού δικηγόρου μπορεί ο καθένας να αναγνωρίσει τον εαυτό του και ίσως, σύντομα, θελήσει να συναντηθεί με τη δική του εσωτερική αλήθεια, γιατί άλλη ζωή δεν έχει…
Ο Γιώργος Σαριδάκης
είναι Κοινωνικός Λειτουργός
