του Κωνσταντίνου Γκαντάτσιου
Αύγουστε καλέ μου μήνα, να σουν δυο φορές τον χρόνο...Δυο; Πολλές δεν είναι; Βιάζεστε όμως ενδόμυχα να με κατηγορήσετε... κι εμένα μ' αρέσουν οι μέρες της ραστώνης του Αυγούστου (ακόμη και οι δανειστές τις σέβονται, φτου-φτου, για την ώρα) η νιρβάνα, τα γλυκά σύκα, τα μπάνια του λαού που έλεγε και ο μακαρίτης, οι εκδηλώσεις. Όπα! Ως εδώ, σταματώ.
Ναι! οι εκδηλώσεις απ' άκρη σ' άκρη κατακλύζουν σαν άλλοι Οθωμανοί το νησί. Κάθε γωνιά, κάθε βραδιά, μια λύρα, ένα λαούτο, παρέα, αγκαζέ με ένα προϊόν που έχει την τιμητική του. Γιορτή τετράγωνου καρπουζιού, φρέσκου γάλατος από τα μαστάρια της κατσίκας, μακρόστενης-καυτής πατάτας, βρεγμένου παξιμαδιού, "ορφανού" κρέατος... προϊόντα πάνω και κάτω από τη γη, εργόχειρα, μαρμελάδες, τοπικές συνταγές χωριά ολόκληρα προετοιμάζονται, σύλλογοι ανασταίνονται, γυναίκες βγάζουν από τα μπαούλα τα "αμπέχονα" της μαγειρικής παίρνοντας παραμάσχαλα τριμμένα συνταγολόγια γιαγιάδων, τζιβαέρια, μαχαιροπήρουνα, άσπρα κολλαριστά τραπεζομάντηλα βλέπουν ήλιο και αναπνέουν καθαρό αέρα χωρίς τη μυρωδιά ναφθαλίνης. Από κοντά και οι άντρες, καλλιτέχνες με τα ούλα τους, πιάνουν πινέλα, μπογιές και πανό, θυμίζοντας λαϊκές ιστορίες από το στρατό επιδεικνύοντας την εμπειρία τους από συμμετοχές σε παλιές εποχές κομματικών camping...Άσπρη λινάτσα και μπογιά με ΚΟΚΚΙΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, η συνταγή της επιτυχίας...
Αχ! οι εκδηλώσεις, θυμάμαι αυτά τα έρμα τα πανό. Μικρά και μεγάλα, πρόχειρα σε άσπρη λινάτσα, φτηνιάρικα, κακόγουστα άλλα ακριβά και καλοπληρωμένα διαφημίζοντας ηθοποιούς και θιάσους που κατεβαίνουν ως-να μην πω γεράκια- στην ύπαιθρο χώρα με τα μισά μπαγκάζια και τα μισά σκηνικά αλλά με ολόκληρο εισιτήριο.
Όσα μείνουν ορφανά Μικρά ή μεγάλα δοκιμάζουν τις αντοχές τους μετά το πέρας της αποστολής τους. Αφού λήξει η παράσταση, αφού κατέβουν λυράρηδες, ηθοποιοί, κομπάρσοι από το πάλκο, μετρώντας τις εισπράξεις και τρίβοντας κάποιες φορές τα χέρια, ξεκινά ο μονόδρομος της μοναξιάς, κανείς δεν θυμάται πια το έργο και την προσφορά τους...
Κόντρα στις πιο αντίξοες συνθήκες δοκιμάζουν τις αντοχές των υλικών τους, στον αέρα, τη βροχή, το χαλάζι, στον ήλιο. Σαν άλλα αγριολούλουδα όπως λέει και το λαϊκό άσμα. Όσα από αυτά τα ξεχασμένα αντέξουν, βλέπεις και θυμάσαι, θυμάσαι και αναπολείς μέσα του Νοέμβρη πως πέρασες αρχές Αυγούστου, κάνεις να βγάλεις τα χειμωνιάτικα και αρπάζεις μια πούντα. Αναπολείς τη βραδιά εκείνη στο beach party, τότε όμως είχε 40° βαθμούς και τώρα Νοέμβρη μήνα θα έχει 20° και με πυρετό να σου κλείνει το μάτι με ερωτική διάθεση. εσύ θα αναζητάς τα σύκα του Αυγούστου, Νοέμβρη μήνα, καρπούζες δροσερές δίπλα στην παραλία, Χριστουγεννιάτικα και πάει λέγοντας.
Φυσούσε και σηκωνόταν, πότε-πότε έπαιζε το άσπρο πανί με τον αέρα, πότε με τον ήλιο. λευκά στίγματα διέκρινα στο κορμί του... "πολιτιστικός και εξωραιστικ... " το άλλο ευτυχώς δεν διασώθηκε, σώζοντας όπως όπως την τελευταία στιγμή την τιμή του ιδιοκτήτη του.
Γι' αυτό θα τ' άφησαν, μονολόγησα... Για να αναπολείς βρε κουτέ...
Κλείνοντας ευχάριστα, σίγουρα όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν τον κανόνα, εξαιρέσεις γύρω μας, πολλές!!! Έτσι είδα πρόεδρο συλλόγου με λίγα από τα μέλη του να αναλαμβάνουν την "αποκαθήλωση" όσων πανό είχαν αναρτήσει για να ενημερώσουν τον κόσμο.
Έτερος σύλλογος, είχε χρεώσει στα μέλη του τις τοποθεσίες που είχαν αναλάβει να αναρτήσουν αλλά και να μαζέψουν τα πανό-αφίσες. Την επομένη της εκδήλωσης έλεγξαν απλά αν σ' αυτόν που το ανέθεσαν στάθηκε υπεύθυνος. Τους είδα μετά και κατέληξαν σε παρακείμενο καφενεδάκι πίνοντας μια ρακί στο...πόδι με ότι βρισκούμενο είχε ο καφετζής, έτσι για το καλό...
Σίγουρος είμαι πως την βραδιά της εκδήλωσης αλλά και εκείνη της "αποκαθήλωσης" θα έχουν να την θυμούνται για πολλά χρόνια χωρίς την βοήθεια κάποιου ξεσκισμένου πανό στα μεσακά του χειμώνα...
'Έτσι δεν είναι καλύτερα;