Του Μηνά Ρασούλη
Η διάσκεψη της Τεχεράνης της 7 ης Σεπτεμβρίου , απέδειξε ότι υπάρχουν σοβαρές διαφορετικές απόψεις ενεργειών , για την Συριακή κρίση μεταξύ των τριών εταίρων της συμφωνίας της Αστάνας. Στα τέλη του 2017 η Ρωσία , Ιράν και Τουρκία συμφώνησαν την κατάπαυση του πυρός στην Συρία στην Αστάνα και επιτήρηση των ανατολικών περιοχών της χώρας, σε τέσσερεις (4) ζώνες αποκλιμάκωσης μεταξύ του Συριακού Στρατού και των ονομαζόμενων ομάδων της « Ένοπλης Αντιπολίτευσης» . Έτσι τις ονόμασαν , αντί για τρομοκράτες , όπως οι συνεργαζόμενοι με τους Ισλαμιστές – DAES και Αλ Κάιντα.
Η Τουρκία μέχρι τώρα έχει εγκαταστήσει 12 στρατιωτικές μικρές μονάδες γύρω από το Ιντλίμπ ( Idlib), για να επιβλέπει την κατάπαυση του πυρός. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο , σύμφωνα με τοπικούς μιντιακούς ακτιβιστές ενισχύθηκαν οι θέσεις αυτές με τεθωρακισμένα οχήματα και αντιαεροπορικά (manpad).
Η Τουρκία έχει ενισχύσει κατά τα τελευταία χρόνια τους οικονομικούς δεσμούς της με Ιράν αλλά και με το κοινό εκτεταμένο σχέδιο δράσης (JCPOA) γνωστό και ως «πυρηνική συμφωνία του Ιράν» . Το ίδιο έπραξε και με την Ρωσία , σε αγοραπωλησίας στρατιωτικού υλικού, αγροτικών προϊόντων και ενδυνάμωση του τουρισμού , παρά του ότι διαφωνεί ανοικτά με την Ρωσία και το Ιράν που υποστηρίζουν την κυβέρνηση του προέδρου Μπασάρ αλ – Άσαντ.
Η πρόθεση της Συρίας , όπως καταδεικνύεται με την σειρά εκκαθάρισης των περιοχών από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι η απελευθέρωση όλων των εδαφών της που είναι καταλυμένες από τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις.
Η Συρία μετά από τόσα χρόνια πολέμου έχει αποδείξει , ότι δεν εμπιστεύεται πλέον ούτε τους Τούρκους και ετοιμάζεται να ξεκαθαρίσει την τελευταία περιοχή της Συρίας που βρίσκεται στα χέρια των εξτρεμιστών , που η ίδια έχει καταγράψει και μεταφέρει στην περιοχή του Ιντλίμπ, από άλλες επιχειρήσεις εκκαθάρισης περιοχών και εκτιμούνται περίπου σε δύναμη 52.700 ανταρτών. Από αυτούς περίπου 700 είναι ευρωπαίοι πολίτες που προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα μόρφωμα στην περιοχή και 12.000 φιλικά προσκείμενοι στην Τουρκία. Οι ανακοινώσεις και οι προετοιμασίες γύρω από την περιοχή επιδιώκουν εκ μέρους της Τουρκίας σε κάποιο συμβιβασμό για υποχώρηση ειρηνική των ανταρτών από την περιοχή , με τον ρόλο της Ρωσίας που μπορεί να αποδειχθεί για μία ακόμα φορά καθοριστικός.
Η ιστορία όμως , είναι γεμάτη με παραδείγματα στις διεθνείς σχέσεις που αποδεικνύει , ότι δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι , ούτε μόνιμοι εχθροί . Αυτός είναι και ο λόγος που σε μία ημέρα (7 Σεπ) οι τρεις φίλοι ( Τουρκία, Ρωσία , Ιράν ) διαφώνησαν , για το θέμα της Συρίας , καθώς η Ρωσία δεν απέφυγε ακόμα και τώρα τις εχθροπραξίες στην επαρχία IDLIB και η Τουρκία για μία ακόμα φορά αρνούμενη να αναγνωρίσει ως νόμιμο εκπρόσωπο της Συρίας τον πρόεδρο Αλ – Άσαντ, προστατεύοντας το status quo των ομάδων αντίστασης , στο Ιντλίμπ που σε τόσα έχει επενδύσει εδώ και αρκετά χρόνια.
Στην πραγματικότητα η Τουρκία τώρα , παραμένει μόνη της στην Συρία , καθώς διαφέρει και από την Αμερικάνικη και από την Γαλλική πολιτική , όσον αφορά την υποστήριξη των κουρδικών δυνάμεων στην Βόρεια Συρία .
Η πολυπλοκότητα των θέσεών της, άρχισε από την συμμετοχή της στην Συριακή κρίση και από την ενθάρρυνση των συμμάχων της να συμμετάσχει σε μεγάλο βαθμό στην αρχική λεγόμενη « Ένοπλη Αντιπολίτευση». Η Δυτική συμμαχία από τότε όμως άλλαξε στρατόπεδο , ενώ η Τουρκία συνεχίζει να βοηθά τους αντικαθεστωτικούς , ερχόμενη στο σημείο να κατηγορηθεί ακόμα και ως « οδός του Τζιχάντ» στο τέλος του 2012. Στην αρχή η τριπλή συμμαχία και κυρίως με την Ρωσία απεδείχθη πολύ χρήσιμος εφόσον η Τουρκία βοήθησε και στην μεταφορά των καταγεγραμμένων ανταρτικών δυνάμεων από το Χαλέπι στην επαρχία Ιντλίμπ αλλά και από άλλες πόλεις. Η συμμαχία ακόμα καρποφόρησε , όταν η Ρωσία δεν διαμαρτυρήθηκε για την κατάληψη από τα Τουρκικά στρατεύματα τμήματος της Β. Συρίας στην περιοχή της Αλ – Μπάμπ, κατά την απειλή της δημιουργίας του κουρδικού διαδρόμου κατά μήκος των βορείων συνόρων της Συρίας .
Οι ανεπάρκειες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής την τελευταία δεκαετία έχουν αρχίσει όμως να βλάπτουν την χώρα , όσο ποτέ άλλοτε. Φαίνεται τα αποτελέσματα τώρα και στον οικονομικό τομέα. Αν όμως η πολιτική στην Μέση Ανατολή μπόρεσε να πάρει τόσες όψεις κατά τα τελευταία χρόνια και σε σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί να μην μπορεί να πάρει μία τελευταία στροφή και στην τουρκική εξωτερική πολιτική ;
