της Αθηνάς Σπανάκη - Κοχιαδάκη *
Στις 8 Μαρτίου είναι ημέρα κινητοποιήσεων των γυναικών, αξιολόγησης των κατακτήσεων αλλά και εκ νέου εγρήγορσης, για όλα όσα πρέπει να θεσμοθετηθούν και να καταστούν συλλογική συνείδηση, ώστε να εξαλειφθούν οι έμφυλες ανισότητες. Ημέρα μνήμης για τις γυναίκες οι οποίες, στις αρχές του 20ου αιώνα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, έδωσαν σκληρούς αγώνες για ίσα δικαιώματα στην εργασία και το σπίτι, για το δικαίωμα ψήφου. Ημέρα περισυλλογής για τις γυναίκες που και σήμερα υφίστανται έμφυλες διακρίσεις στον χώρο εργασίας τους και για αυτές που πέφτουν θύματα έμφυλης βίας...
Στον 21o αιώνα οι γυναίκες εξακολουθούμε να είμαστε πιο ευάλωτες στη βία, στον κοινωνικό αποκλεισμό και στη φτώχεια από ότι οι άντρες, για αυτό ο αγώνας είναι συνεχής, ενεργός και κλιμακούμενος. Σ' αυτόν, όλες έχουμε ηθική και κοινωνική υποχρέωση να μετέχουμε, εάν θέλουμε να θεραπευθεί η αυθαίρετη πατριαρχική ιδεολογία που συγκρίνει και κατηγοριοποιεί τα δύο φύλλα σε ανώτερο και υποδεέστερο, εάν θέλουμε οι απόγονοι μας να ζήσουν μια δίκαιη και ελεύθερη ζωή.
Είναι εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο το μέγεθος των κινητοποιήσεων που έγιναν πρόσφατα σε πολλά και διαφορετικά σημεία του κόσμου από γυναικείες οργανώσεις, συλλογικότητες και σωματεία. Ο φεμινιστικός λόγος και οι κινητοποιήσεις αντιπαρατάχθηκαν στον σεξιστικό λόγο, τη βία και τις μισθολογικές ανισότητες. Την 21η Ιανουαρίου στις ΗΠΑ, με αφορμή την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ, τεράστια πλήθη με τη δυναμική τους υπερασπίστηκαν την αξιοπρέπεια των γυναικών, τα εργασιακά δικαιώματα και την προστασία της μητρότητας. Αξίζει, επίσης, να μνημονεύσουμε την απεργία των γυναικών στη Πολωνία, τη "Μαύρη Δευτέρα", στις αρχές του Οκτώβρη κατά της καθολικής απαγόρευσης των αμβλώσεων, τη διαδήλωση στις 19 Οκτώβρη στην Αργεντινή ενάντια στην έμφυλη βία και τις διαδηλώσεις γυναικών τον Νοέμβριο στην Ιταλία.
Δεν αρκούν, όμως, μόνο οι μαχητικές κινητοποιήσεις. Ο δρόμος για την απαλοιφή της έμφυλης ανισότητας έχει πολλές διακλαδώσεις και σε κάθε μια από αυτές οι γυναίκες πρέπει να δώσουμε τις μικρές, προσωπικές αλλά και τις μεγάλες, συλλογικές μάχες μας. Στο εργασιακό περιβάλλον μας, όταν αυτό γίνεται εχθρικό με την άσκηση σεξουαλικών πιέσεων και τις διακρίσεις εις βάρος μας στην εργασιακή ιεραρχία. Στην εκπαίδευση και τη διάδοση πεποιθήσεων και κρίσεων που θέλουν ορισμένες επιστήμες και επαγγέλματα να είναι "ακατάλληλα" ή "απαγορευτικά" για τις γυναίκες. Αλλά και στον καθημερινό λόγο, στη χρήση της γλώσσας που προωθεί την υπεροχή του αρσενικού φύλου έναντι του θηλυκού.
Κρίσιμη, για την πορεία του γυναικείου αγώνα, είναι η συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, πολιτικά και επαγγελματικά, αλλά και η ενεργοποίηση όλων ανεξαιρέτως των γυναικών σε αυτόν. Είναι ανεπίτρεπτη η πεποίθηση ορισμένων γυναικών ότι ο αγώνας αυτός δεν τις αφορά ή ότι είναι μια "υπόθεση άλλων". Η ισότητα των φύλων μας αφορά όλες διότι το αντίθετο, η ανισότητα δηλαδή, βάζει βαρίδια στην προσωπική μας ζωή, απομειώνει τις επαγγελματικές μας προοπτικές και επιδρά αρνητικά στη ψυχοσωματική μας εξέλιξη.
* Η Αθηνά Σπανάκη - Κοχιαδάκη είναι Δημοτικός Σύμβουλος Ηρακλείου, Μέλος της Γραμματείας Γυναικείων Θεμάτων ΝΔ - Υπεύθυνη Κρήτης
