Του Δημήτρη Καρατζάνη
Τρεις είναι οι ιδιότητες που είναι καθοριστικής σημασίας για τον πολιτικό, επισημαίνει ο Γερμανός διανοητής Max Weber ,στην περίφημη διάλεξη που πραγματοποίησε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου με τίτλο ''Η πολιτική ως επάγγελμα'', εκατό περίπου χρόνια πριν: Το πάθος, το αίσθημα της ευθύνης και η αίσθηση του μέτρου.
Και εννοεί το πάθος, με τη σημασία της παθιασμένης αφοσίωσης σε μια ''κοινή υπόθεση'' που μπορεί να υπηρετεί το ''καλό'', αλλά και όχι . Το πάθος όμως από μόνο του,δεν καθιστά κάποιον πολιτικό, έστω κι αν αυτός είναι αφιερωμένος σε μια κοινή υπόθεση, άν δεν έχει καθοριστικό οδηγό της πράξης του την αίσθηση της ευθύνης , την υπευθυνότητα, απέναντι στην υπόθεση που υπηρετεί. Γι αυτό χρειάζεται η αίσθηση του μέτρου ,η διατήρηση δηλαδή της απόστασης από τα πράγματα και τους ανθρώπους.Η ''έλλειψη απόστασης'',αποτελεί μια από τις θανάσιμες αμαρτίες κάθε πολιτικού επισημαίνει ο Weber και είναι εκείνη που διαχωρίζει τον πραγματικό πολιτικό από τον ερασιτέχνη της πολιτικής.
Η ισχύς μιας πολιτικής προσωπικότητας κατά τον Weber σημαίνει, πρώτα απ όλα, την κατοχή αυτών των ιδιοτήτων .
Oμολογούμε ότι παρακολουθώντας την εμφάνιση των δυο μονομάχων της Ελληνικής πολιτικής σκηνής στη ΔΕΘ τα δυο προηγούμενα Σαββατοκύριακα ,δε δυσκολευτήκαμε και πολύ, να βγάλομε τα συμπεράσματα μας , για το ποιος διαθέτει τις πολιτικές αυτές ιδιότητες τις οποίες προσδιορίζει ο Weber.
Και σε ότι μεν αφορά την πρώτη, το πάθος, ίσως είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς , ποιος κέρδισε τα περισσότερα σημεία στην αναμέτρηση της Θεσσαλονίκης. Γι αυτό την προσεγγίζομε με επιφύλαξη και της αποδίδομε το σημείο Χ της ισοπαλίας .Για τις δύο άλλες όμως ιδιότητες , τα δεδομένα που υπάρχουν μιλούν από μόνα τους καθαρά.
Για την αίσθηση της ευθύνης, έχομε από τη μια ένα πολιτικό που έθεσε το 2015 το προσωπικό του συμφέρον πάνω από εκείνο της χώρας, ρίχνοντας την σε μια φοβερή περιπέτεια με το πρόσχημα της εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας. Πότε; Τη στιγμή που εκείνη βρισκόταν στον προθάλαμο της εξόδου από την έρημο των μνημονίων.
Από την άλλη έχομε ένα ειλικρινή άνθρωπο ,να αρνείται να εκθρέψει προσδοκίες διορισμών και επιδομάτων και να παραμένει σταθερός στη θέση του για την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας της Ελληνικής κοινωνίας, αν αυτή θέλει να αφήσει πίσω της την παρακμή και τη μιζέρια. Ξεκάθαρη λοιπόν η επιλογή του νικητή.
Για την τρίτη καθοριστική ιδιότητα του πολιτικού, την αίσθηση δηλαδή του μέτρου ,όπως αναδείχτηκε από τη Θεσσαλονίκη δε χρειάζεται να πούμε πολλά.
Το γεγονός και μόνο ότι ο κ. Τσίπρας επέλεξε για συγκυβερνήτη τον Καμμένο και έχει πιο ''κοντινούς'' του συνεργάτες ,τους ...λάτρεις του ''μέτρου'' Πολάκη και Καρανίκα, τα λέει όλα.
