της Στέλλας Μυταυτσή
Οι διατροφικές διαταραχές αποτελούν πλέον ένα συχνό φαινόμενο του σύγχρονου δυτικού κόσμου, που προσβάλλει κυρίως γυναίκες νεαρής ηλικίας, αλλά κι όχι μόνο. Οι διατροφικές διαταραχές κατηγοριοποιούνται ως: Νευρική Ανορεξία, Νευρική Βουλιμία, Αδηφαγική Υπερφαγία και Διατροφικές Διαταραχές μη προσδιορισμένες αλλιώς.
Όσον αφορά στην Ανορεξία, αποτελεί μία από τις πιο επικίνδυνες ψυχικές διαταραχές, με τα μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας παγκοσμίως. Καθώς η λεπτή σιλουέτα και τα πρότυπα που ‘’επιβάλλει’’ η βιομηχανία της μόδας, θεωρούνται πλέον φυσιολογικά, τα όρια μεταξύ αδύνατου και νευρικής ανορεξίας είναι πολύ λεπτά.
Απότομη κι αισθητή απώλεια βάρους, υπερβολική ενασχόληση με το βάρος και την εικόνα σώματος, φόβος αύξησης βάρους κ.α., είναι μερικά από τα κύρια συμπτώματα ενός ατόμου που πάσχει από Νευρική Ανορεξία. Μιλώντας με ποσοστά, αξίζει να σημειώσουμε ότι η μεγαλύτερη επικινδυνότητα βρίσκεται μεταξύ των γυναικών ηλικίας 15-19 ετών, αν και βάσει τελευταίων ερευνών, ο μέσος όρος ηλικίας έναρξης της ασθένειας ολοένα και μειώνεται.
Φυσικά, τα αίτια πίσω από την Ανορεξία ποικίλλουν. Περιβαλλοντικοί καθώς και βιολογικοί παράγοντες φαίνεται να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην έναρξη της ασθένειας.
Ωστόσο, ποιά είναι η θεραπεία που ακολουθείται για τα άτομα που πάσχουν από αυτή την ασθένεια;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό εξαρτάται κατά βάση από την περίπτωση και την κλινική εικόνα του ασθενούς. Αρχικά, χρειάζεται να διερευνηθεί η σοβαρότητα της κατάστασης από μία ομάδα ειδικών ψυχιάτρων, ψυχολόγων, διατροφολόγων και παθολόγων, έτσι ώστε να κριθεί η πορεία της θεραπείας. Σε άτομα τα οποία είναι σοβαρά υποσιτισμένα, τα ζωτικά τους όργανα υπολειτουργούν κι ο Δείκτης Μάζας Σώματος βρίσκεται κάτω των φυσιολογικών ορίων, κρίνεται απαραίτητη η νοσηλεία σε πρώτη βάση, έως ότου ο οργανισμός επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα. Σε διαφορετική περίπτωση, όταν δεν κρίνεται απαραίτητη η νοσηλεία στο νοσοκομείο, η θεραπεία ορίζεται σε ατομική ή/και οικογενειακή ψυχοθεραπεία, αλλά και σε ομαδικές συναντήσεις, παράλληλα με τις ατομικές. Η ψυχοθεραπεία επίσης, θεωρείται απαραίτητη και μετά την ολοκλήρωση της νοσοκομειακής περίθαλψης στην πρώτη περίπτωση.
Σύμφωνα με μελέτες που έχουν διεξαχθεί, όσον αφορά την θεραπεία της Νευρικής Ανορεξίας, ως θεραπεία εκλογής θεωρείται η Συστημική Ψυχοθεραπεία, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις εφήβων. Η Συστημική ή Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία δεν στοχεύει μόνο στην θεραπεία της ασθένειας, αλλά και στην ομαλή συμβίωση του ατόμου με την οικογένεια, αφού θεωρεί το άτομο ως μέρος ενός συνόλου, στο οποίο υπάρχει μία συνεχής αλληλεπίδραση.
Τέλος, όσον αφορά στη πρόγνωση της Νευρικής Ανορεξίας, τα αποτελέσματα μελετών φαίνεται να είναι μερικώς αισιόδοξα, καθώς παρατηρείται βελτίωση στο 75% περίπου των περιπτώσεων, στις οποίες χρησιμοποιήθηκε η Συστημική προσέγγιση.
Φυσικά, μακροπρόθεσμα, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα υποτροπής, αφού σύμφωνα με τους Gelder και συν. (2005), το 1/5 παραμένει σοβαρά άρρωστο, το άλλο 1/5 δείχνει πλήρη ανάρρωση, ενώ στα υπόλοιπα 3/5 των περιπτώσεων, η ασθένεια λαμβάνει χρόνια μορφή με αρκετές διακυμάνσεις.
