του Παναγιώτη Αναστασάκου
Πέρασαν σχεδόν 45 χρόνια που το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» σηματοδοτεί την πολιτική μας ζωή. Ένα σύνθημα, που χρησιμοποιήθηκε έντονα από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, αλλά σήμερα έχει ενταχθεί στον ιδεολογικό λόγο της Αριστεράς και κάθε φορά ανασύρεται από το ντουλάπι, με αρκετή επιτυχία.
Ποιος όμως θα μπορούσε να σκεφθεί πως το σύνθημα με το οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν πολιτικά οι δύο τελευταίες γενιές Ελλήνων, θα έμπαινε σήμερα στο περιθώριο, ή τουλάχιστον θα αποκτούσε και ένα «αντίπαλο» σύνθημα, κάτι σαν το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά;».
Και ποίος πίστευε πως αρκούσαν τέσσερα και μισό χρόνια διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, για να διαμορφωθεί το σύνθημα αυτό με επιτυχία;
Τώρα λοιπόν που ο ΣΥΡΙΖΑ μετρά λίγες ακόμη ημέρες στην εξουσία, θα είναι και σωστό αλλά και δίκαιο το να θυμηθούμε όλα αυτά «αριστερά» πεπραγμένα της διακυβέρνησης του, για τα οποία αρκετοί πολίτες θα προσχωρήσουμε στο να μην ξεχάσουμε τι σημαίνει Αριστερά.
Ας ξεκινήσουμε με τον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε την αξιωματική αντιπολίτευση μέχρι να ανέλθει στην εξουσία.
Ποιος θα ξεχάσει τα γεγονότα που έκαψαν την Αθήνα το 2008, τους αγανακτισμένους στους δρόμους και τις πλατείες που απειλούσαν να κάψουν τη Βουλή, τις διαδηλώσεις που ερήμωσαν την Αθήνα από τους επισκέπτες, τους προπηλακισμούς στους πολιτικούς αντίπαλους, τις απειλές για τους υποψήφιους επενδυτές, τους αφορισμούς στον διεθνή παράγοντα, τις απειλές στην Ευρώπη και την κα Μέρκελ, τις προσβολές και τη χλεύη στις αγορές και τους ύμνους στη … λαϊκή εξουσία.
Στη συνέχεια και μετά τον Ιανουάριο 2015 που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν την εξουσία τι να θυμηθούμε.
-Το εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο;
-Την «περήφανη» διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη με τους Ευρωπαίους;
-Τον κοινωνικό διχασμό σε μενουμευρωπαίους και μη, του Γιώργου Κυρίτση;
-Τα capital controls με τις ανατριχιαστικές ουρές των μικροκαταθετών στα ΑΤΜ των τραπεζών;
-Το fast – track δημοψήφισμα των οκτώ ημερών χωρίς κατανοητό ερώτημα;
-Το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος που «μυστηριωδώς» στη συνέχεια έγινε ΝΑΙ;
-Τις «θολές» εξηγήσεις του Πρωθυπουργού για τις «αυταπάτες» και για όσα μας έφεραν το τρίτο Μνημόνιο;
-Τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία επιβεβαίωσε την ιδεολογική σύγχυση που είχαν μεταξύ ενός κόμματος διαχειριστή της εξουσίας και ενός κόμματος «διαμαρτυρίας»;
-Το τρίτο Μνημόνιο που μας στοίχισε 100 νέα δις;
-Τα θηριώδη και αχρείαστα πλεονάσματα τα επόμενα χρόνια και τον τρόπο που διατέθηκαν;
-Την παραχώρηση όλης της Δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο;
-Την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης;
-Την προκλητική συμπεριφορά του κ. Καμένου ως κυβερνητικού εταίρου του Α. Τσίπρα;
-Τις σκευωρίες για το διασυρμό πολιτικών αντιπάλων;
-Τον ευτελισμό της Δικαιοσύνης;
-Την κυρία Θάνου να «περιφέρεται» στο Δημόσιο από θέση σε θέση;
-Τον κ. Μίμη Παπαγγελόπουλο με τις «δικαστικές» εκτιμήσεις περί σκανδάλων αλλά και τις απαράδεκτες αλλά Ρασπούτιν πρακτικές;
-Τον εκβιασμό των δικαστών που δεν υπέκυπταν στις πιέσεις των κυβερνητικών;
-Την Ανάπτυξη που όλο θα ερχόταν και που ποτέ δεν ήρθε;
-Τις κωλυσιεργίες για να μην πραγματοποιηθεί η επένδυση στο Ελληνικό;
-Τη συμφωνία των Πρεσπών και τις εθνικές παραχωρήσεις;
-Το νόμο Παρασκευόπουλου και τα νέα θύματα από την δράση των κακοποιών που αποφυλακιζόταν εξαιτίας αυτού του νόμου;
-Τις καθημερινές «ασκήσεις ετοιμότητας» των ΜΑΤ με τους μπαχαλάκηδες στα Εξάρχεια και έξω από το Πολυτεχνείο;
-Το γεγονός πως επί ΣΥΡΙΖΑ το Ελληνικό Κράτος συνειδητά δεν ενδιαφέρθηκε να ασκεί εξουσία σε συγκεκριμένες περιοχές της πρωτεύουσας όπως π.χ. τα Εξάρχεια;
-Την κατάντια της Παιδείας μας με την κατάργηση της αριστείας και την πλήρη ισοπέδωση;
-Τη Δημόσια Τηλεόραση η οποία σε χαρακτηριστικές εκπομπές ανταγωνιζόταν αυτήν της Βορείου Κορέας;
-Τις αποστασίες των βουλευτών τους τελευταίους μήνες;
-Τη διάλυση δύο κομμάτων της Βουλής για να μην πέσει η κυβέρνηση;
-Τις πρωτοφανείς για δημοκρατικό κράτος, αλληλοκατηγορίες μεταξύ κορυφαίων υπουργών;
-Το show με πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργό το βράδυ που καιγόταν το Μάτι;
-Τους 101 νεκρούς που κατά τα προεκλογικά λεχθέντα της κυρίας Δούρου, της «έκατσαν» στην βάρδια της;
-Το ήθος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;
-Τις εκφράσεις του τύπου «εσείς στα τέσσερα» του κ. Καμένου από την έδρα της Βουλής;
-Τις βόλτες με τα κότερα;
-Τις επιλογές των υπουργών που γρήγορα «ξέχασαν» τα C-130 και «βολεύτηκαν» με τα πρωθυπουργικά αεροπλάνα τα οποία θα …εκποιούσαν τους πρώτους μήνες;
-Την απόλυτη ασυνέπεια διακηρύξεων ή λόγων και πράξεων;
Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Αντίθετα θα πρέπει να τα θυμόμαστε συνεχώς, αν δεν θέλουμε να τα ξαναζήσουμε.
Και βεβαίως εάν αυτή ήταν η πρώτη φορά Αριστερά, ε τότε καλύτερα, να μην υπάρξει δεύτερη.
