Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Που είχαμε μείνει; Λέγαμε λοιπόν την περασμένη εβδομάδα πως «το βασικό πρόβλημα είναι η Παιδεία μας, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που όχι απλώς χωλαίνει, όχι μόνο έχει παρακμάσει, αλλά αυτό είναι βασικά που οδήγησε την χώρα να κάνει αυτοκαταστροφικές επιλογές. Να ζει αλλεπάλληλες οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές χρεοκοπίες. Έχει γίνει ένα σύστημα αποστήθισης, διεκπεραιωτικό και προπαγανδιστικό. Δεν προσφέρει τίποτα στους νέους, αλλά και στη χώρα. Και γι ΄αυτό είναι μεγάλη η ευθύνη του νέου υπουργού Παιδείας».
Από εκεί που τελειώσαμε λοιπόν ας το ξαναπιάσουμε , τώρα που έχουμε νέo υπουργό με μία αναβαθμισμένη, λόγω λαϊκής εντολής, κυβέρνηση. Oι εκλογές έδειξαν ότι ο κόσμος θέλει σταθερότητα, ασφάλεια και σοβαρότητα, κατέδειξαν ταυτοχρόνως ότι οι πολίτες θέλουν και μεγάλες αλλαγές, αλλά με σχέδιο και προοπτική. Ο κόσμος έκανε μια επιλογή πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα, κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί στις μεταπολεμικές εποχές. Να πάρει δηλαδή μια κυβερνώσα παράταξη μεγαλύτερο ποσοστό από την αρχική της δύναμη και να καταποντιστεί η αντιπολίτευση και μάλιστα…αναδρομικώς.
Τι σημαίνει λοιπόν πρακτικά αυτό; Ότι ο πολίτης στηρίζει τις επιλογές για τις μεγάλες αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις αφού αυτές εδράζονται σε συγκεκριμένες στοχεύσεις, «βλέπουν» στο μέλλον, επενδύουν στις νέες γενιές. Ε, όλα αυτά δεν γίνονται χωρίς μεγάλες αλλαγές στην Παιδεία για την οποία όλοι συμφωνούν ότι βρίσκεται στο χειρότερο δυνατό επίπεδο.
Συμφωνούν ότι έχουμε πιάσει πάτο ακόμη και εκείνοι που δεν θέλουν καμία αλλαγή! Κάποιοι αλλοπρόσαλλοι συνδικαλιστές, που δεν έχουν καμία αντιστοίχιση με την κοινωνία, ούτε καν με το εκλογικό Σώμα. Ανήκουν σε εξωκοινοβουλευτικές παρατάξεις που δεν παίρνουν ούτε 0,3% αλλά φιλοδοξούν και κάνουν ως ένα βαθμό, κουμάντο στην Εκπαίδευση. Κάποιοι ελάχιστοι βολεμένοι εκπαιδευτικοί που λένε όχι σε όλα. Από την αξιολόγηση μέχρι την αλλαγή προγραμμάτων ακόμη και για την τεχνολογική εξέλιξη-θυμηθείτε τι έγινε μέσα στην πανδημία! Δεν ήθελαν τηλεκπαίδευση , δεν ήθελαν υπολογιστές, δεν ήθελαν πορτοκαλάδα, δεν ήθελαν λεμονάδα, δεν ήθελαν τίποτα! Όχι σε όλα…Αλλά είναι φανερό ότι αυτοί είναι μειοψηφία.
Είναι επίσης κάποιοι ελάχιστοι ταγμένοι στο να προπαγανδίσουν τις ιδεοληψίες τους λες και μπήκαν στον κλάδο σχεδόν συνωμοτικά-υπονομευτικά για να μας διδάξουν την δική τους εκδοχή της ιστορίας και να πάρουν εκδίκηση για την ήττα τους. Οι πολλοί , η συντριπτική πλειοψηφία, παλεύουν για ένα καλύτερο σύστημα. Πιστεύω ότι και οι όποιες μειοψηφίες αντιπαλεύονται τις αλλαγές βλέπουν τον τοίχο. Ας μην το ομολογούν αλλά κι εκείνοι αντιλαμβάνονται ότι εάν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε- εάν δεν έχουμε ήδη βουλιάξει και δεν το ξέρουμε!
Πώς το έλεγε ο Αριστοτέλης; «Τριών δει παιδεία: φύσεως, μαθήσεως, ασκήσεως» είπε και τώρα μοιάζει να έχουμε αποτύχει και στα τρία. Παρά φύσιν εκπαίδευση, η μάθηση έχει χαθεί μαζί με τη μαγεία που φέρνει αυτή, η άσκηση εξαντλείται στο αποστηθίσει, να μάθει τη μέθοδο για να δώσει εξετάσεις, να παπαγαλίσει ημερομηνίες και σελίδες ολόκληρες, αλλά δεν κατανοεί, δεν προβληματίζεται, δεν σκέφτεται!
Έχουμε ελπίδα να αλλάξουμε κάτι; Έστω και την ύστατη ώρα; Όλοι πετούσαν πομφόλυγες, όλοι έκαναν από μια τρύπα στο νερό. Τώρα δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Ο νέος υπουργός στις προγραμματικές του δηλώσεις, που προφανώς θα εξειδικευθούν στην πορεία είπε κάτι το οποίο οφείλουμε να το κρατήσουμε:
«Είμαστε οπαδοί των μεγάλων αλλαγών αλλά και των μικρών καθημερινών αλλαγών που αθροιστικά είναι μεγάλες αλλαγές και αλλάζουν την ζωή των παιδιών, των καθηγητών και των γονέων. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις να αντιληφθούν ότι η κοινωνία έχει αλλάξει, η χώρα έχει ωριμάσει και οι συγκρούσεις για τα αυτονόητα γεννούν πολιτικό κόστος σε όσους τις προκαλούν» είπε και ελπίζουμε να το κάνει πράξη ,έστω και την ύστατη στιγμή, ο σημερινός υπουργός. Είναι η τελευταία ευκαιρία. Διότι αν όχι ο Πιερρακάκης τότε ποιος;
