Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
“Τίποτε δεν κάνει έναν άνθρωπο να αισθανθεί τόσο σπουδαίος, όσο το να λάβει ένα τηλεγράφημα με περιεχόμενο πάνω από δέκα γραμμές.” ,έγραφε σε άλλες εποχές ένας Γάλλος συγγραφέας. Γι’ αυτό και πάντα τους είχαμε και περί πολλού τους ταχυδρόμους. Πόσο τους υπολήπτομαι! Η εικόνα τους είναι συνώνυμη του καλού νέου ακόμη κι όταν φέρνουν τον…λογαριασμό της ΔΕΗ! Οι ταχυδρόμοι της πόλης, της γειτονιάς, του χωριού ήταν εκείνοι που αντικατέστησαν τους αγγελιοφόρους. Πρόσωπα μυθικά, σχεδόν θεοποιημένα- καθόλου τυχαίο που ο Ερμής λατρευόταν ως μέγας κήρυκας και προστάτης τους. Από τα αρχαία χρόνια μέχρι το τουρκικό ταχυδρομικό σύστημα, το «μενζίλι», που χρησιμοποιούσε έφιππους ταχυδρόμους «τατάρηδες», οι οποίοι ανήκαν σε ξεχωριστό προνομιούχο τάγμα ως τους πρώτους «σουρτζήδες» και τους ταχυδρομικούς του Καποδίστρια οι υπάλληλοι αυτοί κατείχαν ξεχωριστή θέση στην ελληνική κοινωνία.
Περίμενα ένα παράθυρο στην πανδημία. Ηθελα καιρό να γράψω κάτι για τους ταχυδρόμους, για ένα ταχυδρόμο στο πρόσωπο του οποίου «διαβάζεις» την ιστορία. Με ένα ταχυδρομικό σάκο γύριζε το Ηράκλειο. Μια συμπαθέστατη φυσιογνωμία, ένας προσηνής άνθρωπος, αφοσιωμένος στην εργασία του. Την έκανε με μεράκι και τέτοια διάθεση λες και έκανε την πιο σπουδαία δουλειά του κόσμου! Θα μου πείτε δεν είναι …σπουδαίο να μεταφέρεις γράμματα, να στέλνεις τα μαντάτα στους ανθρώπους;
Ο Δημήτρης Θεοδοσάκης. Τον θυμάμαι κι εγώ. Κλασικός ταχυδρόμος, αλλά και ιδιαίτερη φιγούρα. Κάτι διαφορετικό είχε- ξεκινούσες με την ιδέα του ‘Ιλ Ποστίνο’ που μετέφερε τα γράμματα στον Πάμπλο Νερούδα που κατάφερε -αν και άτυχος στο τέλος- να γίνει ένας ρομαντικός ποιητής που κυνηγάει το ιδεατό.
Οι ταχυδρόμοι ασκούσαν μια γοητεία ειδικά την εποχή που το γράμμα ήταν το μοναδικό μέσο επικοινωνίας. Έτσι και ο Θεοδοσάκης. Η αγωνία , η αναμονή , η προσμονή για ένα φάκελο από τον αγαπημένο σου, το παιδί σου, τους συγγενείς που έχουν φύγει μακριά έδινε τη θέση της στη χαρά όταν έβλεπες τον υπάλληλο των ταχυδρομείων αν πλησιάζει. Μην βλέπετε σήμερα που κι αυτό λόγω της τεχνολογίας έχει ατονίσει. Σήμερα που τα γράμματα έχουν αντικατασταθεί από τα…μηνύματα στα κινητά , τα sms το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και υπάρχουν νέοι που δεν έχουν στείλει ή δεν έχουν λάβει ποτέ τους γράμμα. Κανονικό, ξέρετε αυτό με το γραμματόσημο και τη…σύσταση- τι ωραία λέξη!- που λέγανε οι παλιοί για την διεύθυνση.
Παρόλα αυτά ο ταχυδρόμος έτσι κι αλλιώς εξακολουθεί να φέρνει στο σάκο του ένα ολόκληρο κόσμο. Και μια εποχή. Που έχει αλλάξει, αλλά παραμένει δυνατή και επηρεάζει όποιο κι αν είναι το μήνυμα. Είναι σύμβολο επικοινωνίας, διάδρασης και επαφής.
Ο Δημήτρης Θεοδοσάκης ήταν και είναι ο «ταχυδρόμος του Κάστρου». Δεν ξέρω ποιος του έδωσε το προσωνύμιο αυτό, ειδικά τότε…που δεκάδες συνάδελφοί του είχαν κάνει το Ηράκλειο «κουτάλι» μοιράζοντας γράμματα, στέλνοντας μηνύματα, μεταφέροντας νέα. Από τον Χόνδρο Βιάννου βρέθηκε βιοπαλαιστής στην πόλη. Την οποία αγάπησε ως γενέτειρα. Και υπηρέτησε με τρόπο μοναδικό. Μετέφερε το ταχυδρομείο, τα γράμματα, τις συντάξεις, τους λογαριασμούς και ταυτόχρονα κατέγραφε τον παλμό της κοινωνίας. Του εμπορικού ιστού. Παρέδιδε τα γράμματα και…έγραφε συνεχώς ο ίδιος. Πάνω από 30 πονήματα, ποιήματα, διηγήματα, ιστορίες του τόπου του…Σχεδόν 1-2 βιβλία τον χρόνο! Τελευταίο του έργο πρόσωπα και οικογένειες στο Μεγάλο Κάστρο το οποίο γνώρισε όλα αυτά τα χρόνια σπιθαμή προς σπιθαμή. Γνωστές οικογένειες της πόλης, Μιστίλογλου, Βασιλειάδης, Φαρσάρης, Μεραμβελιωτάκης κα. Περιγράφονται στις σελίδες του α τόμου, ακολουθεί κι άλλος. Γίνεται ιστορία.
Ο Ταχυδρόμος του Κάστρου από άλλο μετερίζι προσφέρει ξανά πολύτιμες υπηρεσίες. Αεικίνητος, συγκροτημένος, καθόλου επηρμένος. Ξέρει από που ήρθε και τι κάνει. Γνωρίζει ποιος είναι και τι ζητάει. Και γράφει τη δική του ιστορία.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
