του Γιώργου Σαριδάκη
Διαστάσεις επιδημίας λαμβάνει - πλέον - η συνήθεια ατόμων, κυρίως, νεαρής ηλικίας όπου η ακατάπαυστη ενασχόληση με το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…φτάνει σε σημείο να εξαρτά, απολύτως, την προσωπική τους ζωή και να καθορίζει τις, όποιες, επιλογές και αποφάσεις της καθημερινότητας.
Μάλιστα, η ικανότητα του σύγχρονου αυτού φαινομένου είναι τέτοια που, αρκετές φορές, κατορθώνει να δημιουργεί πρότυπα και να διαπλάθει χαρακτήρες που, αναπόφευκτα, οδηγούν σε μη υγιείς καταστάσεις και συμπεριφορές.
Κατ’ ουσίαν, η σκιαγράφηση του θέματος απηχεί την άμετρη και εμμονική προσκόλληση των ατόμων στην διαδικτυακή τους παρουσία και εικόνα αλλά και στον τρόπο που (αυτή) εκλαμβάνεται από τους διαδικτυακούς «συνδαιτυμόνες»…προσδοκώντας, πάντα, με τις κινήσεις και τα βήματα τους - στον κυβερνοχώρο - να πετύχουν, όσο το δυνατόν, μεγαλύτερη ανταπόκριση και αποδοχή.
Επιπλέον, οι συγκεκριμένοι χρήστες επιδίδονται σε μια ατέρμονη διαδικασία ηλεκτρονικής αυτοπροβολής, στην αναζήτηση «βολικού» και κατάλληλου (διαδικτυακού) περιβάλλοντος για την εξυπηρέτηση των στοχεύσεων που θέτουν και, παράλληλα, έλκονται από την πολλαπλή και έντονη κοινωνική δικτύωση και αλληλεπίδραση.
Στην πράξη, τα άτομα που εκδηλώνουν την περιγραφόμενη συμπεριφορά εμφανίζουν - υψηλού βαθμού - δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην άμεση επικοινωνία εξαιτίας του φόβου της απόρριψης (ή επειδή έχουν βιώσει την απόρριψη) κι έτσι προτιμούν να καλύψουν τα κενά της προσωπικής επαφής και σύνδεσης με τον τρόπο και την ασφάλεια της απόστασης που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ακόμα, οι χρήστες - σε πολλές περιπτώσεις - διακατέχονται από ναρκισσιστικά στοιχεία και επιθυμούν με την δραστηριότητα τους (εντός του διαδικτύου) να προκληθεί απαράμιλλος θαυμασμός ή εντυπωσιασμός ώστε ν’ αποτελέσουν το επίκεντρο των συζητήσεων και να καταστούν σημείο θετικής κριτικής…προβάλλοντας, ακόμα, και δεδομένα που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και τον αληθινό εαυτό τους.
Έτσι, καταλήγουν να εγκλωβίζονται σ’ έναν «εικονικό χωροχρόνο» ο οποίος ικανοποιεί και τροφοδοτεί τα βαθύτερα εγωκεντρικά ένστικτα και τις πλασματικές ανάγκες…ενώ, κατά περίσταση, βαδίζουν στα μονοπάτια του εθισμού και της ψηφιακής εξάρτησης (με σταδιακή αποξένωση και κοινωνική αδυναμία).
Σαφέστατα, το αναλυόμενο θέμα δεν δύναται να συσχετιστεί με τα τεράστια οφέλη της διαδικτυακής γνώσης και εξέλιξης αλλά συνιστά μια ιδιότυπη ή δυσλειτουργική ακολουθία του ατόμου όπου στη προκειμένη εκφράζεται μέσω της ηλεκτρονικής οδού…η αναθεώρηση της οποίας επιτάσσει, ολοσχερώς, την συμπαράσταση των οικείων προσώπων (συγγενών, φίλων) και, σε ακραίες μορφές, τη συνδρομή και καθοδήγηση ειδικών.
Κλείνοντας, η αληθινή φιλία δεν χτίζεται με την επιλογή ενός πλήκτρου, η πραγματική ομορφιά δεν αποδεικνύεται μέσω ηλεκτρονικών σχολιασμών κολακείας, η ατομική ολοκλήρωση δεν επιτυγχάνεται με την συντριπτική αποδοχή διαφόρων αναρτήσεων…κι ακόμα, οι προκλήσεις της ζωής δεν κερδίζονται σ’ έναν κόσμο «δημιούργημα» (πρόσκαιρων) επιθυμιών και (ιδιοτελών) διαθέσεων, σ’ έναν κόσμο που, ενίοτε, αγγίζει τα όρια του φανταστικού.
Ο Γιώργος Σαριδάκης
είναι Κοινωνικός Λειτουργός
