Της Εβελίνας Μπάκιντα
Δέκα χρόνια τώρα λέμε στη γενιά μας «θα μας γράψει η ιστορία». Από τη μία η εγχώρια οικονομική κρίση και τα capital controls κι από την άλλη η πανδημία Covid 19, που τους άγγιξε όλους σε τούτον τον πλανήτη. Και τώρα ο πόλεμος. Ένας πόλεμος παραδοσιακός, όπως ο Αλβανικός τον οποίο περιέγραφε ο παππούς μου με το κρύο στα βουνά όπου οι πλεκτές κάλτσες έμοιαζαν σαν αραχνούφαντες.
Με μάχες σώμα με σώμα, με το μυαλό στην πατρίδα και την ψυχή στην οικογένεια. Νόμιζα πως οι παραδοσιακοί πόλεμοι με τις βόμβες και τα καταφύγια ήταν πια παρελθόν.
Από εδώ και στο εξής, σκεφτόμουν, θα είχαμε πολέμους επιστημονικής φαντασίας, με ιούς και υπολογιστές ναι αλλά όχι με λιμούς και καταποντισμούς. Πόλεμοι που θα άρχιζαν και θα τέλειωναν στο βήμα της διπλωματίας, γιατί η ανθρωπότητα έχει διδαχθεί από την ιστορία. Τι; Όχι; Πόλεμοι που θα ολοκληρώνονταν επί χάρτου και που οι τρίτοι θα συνέτιζαν τους πιο θερμόαιμους μέσω όλων αυτών των θεσμών ειρήνης και οργάνωσης του κόσμου.
Εδώ έχουμε κοτζάμ Στόχο Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ Νο 16 σύμφωνα με τον οποίο προάγουμε τις ειρηνικές και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνίες. Και ξαφνικά ακούμε για πρόσφυγες; Ξανά μανά;
Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει προσφυγιά. Δεν το έζησα από πρώτο χέρι. Πέρασε όμως στο πετσί μου και στην παιδική μου ψυχή από τις γλαφυρές διηγήσεις των παππουδο-γιαγιάδων μου που ήρθαν πρόσφυγες το 1922, όσοι τα κατάφεραν δηλαδή. Οι υπόλοιποι συγγενείς και φίλοι άφησαν την τελευταία τους πνοή βεβιασμένα εκεί στα ματωμένα χώματα. Κι αυτό περιλάμβαναν οι διηγήσεις, το πώς, τον μαρτυρικό τον τρόπο, που σκοτώθηκαν, που σφαγιάστηκαν, που άφησαν περιουσίες και φίλους μπιστικούς που άκουγαν στο όνομα Μουράτ. Αυτό είναι το μόνο που αλλάζει στο σκηνικό.
Τώρα η γιαγιά δεν θα είναι η Μάλαμα αλλά η Οξάνα και ο φίλος που έμεινε πίσω θα ακούει στο όνομα Ιβάν. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται και όλοι εμείς είμαστε μετεξεταστέοι. Μαύρο μαρτάκι για μας σήμερα.
Καλό μας Μήνα και καλά μυαλά χωρίς άλλα ματωμένα χώματα! Πουθενά!
