Στις 27 Νοεμβρίου 1990 ένα πρωτοφανές έγκλημα συντάραξε την Ελλάδα. Ο μεταπτυχιακός φοιτητής Γ. Πετροδασκαλάκης δολοφόνησε τους σπουδαίους καθηγητές φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, τον φυσικομαθηματικό Βασίλη Ξανθόπουλο και τον Φυσικό Στέφανο Πνευματικό.
Ήταν απόγευμα της 27ης Νοεμβρίου 1990. Ο καθηγητής Βασίλης Ξανθόπουλος δίδασκε τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών για την εκτέλεση πολύπλοκων αλγεβρικών υπολογισμών, σε αίθουσα τερματικών του κεντρικού Η/Υ του Πανεπιστημίου Κρήτης μαζί με τον καθηγητή Στέφανο Πνευματικό.
Τότε, ο φοιτητής Γιώργος Πετροδασκαλάκης, μπούκαρε στο αμφιθέατρο κρατώντας καραμπίνα, και πυροβόλησε εναντίον των δύο καθηγητών. Ο Ξανθόπολος και ο Πνευματικός έπεσαν νεκροί από τα πυρά. Σοβαρά είχε τραυματιστεί η φοιτήτρια Εύα Σταθάκη ενώ τους υπόλοιπους γλίτωσε ο καθηγητής Περσίδης που αφόπλισε το δράστη.
Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης Γ. Γραμματικάκης είχε αναφέρει για την απώλεια των δύο σπουδαίων καθηγητών:
“ Η ολιγότερο ίσως οδυνηρή θεώρηση του θανάτου είναι ότι αποτελεί το όριο πέραν του οποίου αναδεικνύεται η πραγματική αξία εκείνων που χάθηκαν. Για το Στέφανο και το Βασίλη, τους ερευνητές, τους δασκάλους και τους ανθρώπους τούτο ισχύει με αδιάψευστη βαρύτητα. Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Ερευνητικό Κέντρο δεν κυκλοφορεί απλώς ο ίσκιος τους, αλλά είναι φορές που αισθανόμαστε την παρουσία τους το ίδιο όπως τότε, έτοιμους για τα σπουδαία της Επιστήμης και της Παιδείας.
Καθώς μάλιστα ο τόπος αυτός την Παιδεία – και εννοώ την πραγματική Παιδεία, όχι τα ψευδεπίγραφά της – έχει όσο ποτέ ανάγκη, οι ίσκιοι του Βασίλη και του Στέφανου αίρονται πάνω από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και συνιστούν, η ζωή και ο θάνατος τους, σύμβολα αξεπέραστα του Έθνους. ‘Όταν λοιπόν κάποτε το Έθνος ανακαλύψει ότι αυτή την εποχή του κονιορτού έζησαν άνθρωποι παρόμοιας ποιότητας και οράματος, θα σταθεί γονυκλινές – όπως έπραξε και για άλλους του παρελθόντος.
Όμως εδώ ο θάνατος που επισυμβαίνει την ώρα εθελουσίου μαθήματος και από φοιτητή που είχε πολλαπλά ευεργετηθεί, αποκτά διαστάσεις που μέσα από την υπερβατική τους τραγικότητα αφοπλίζουν το νου. Την ώρα εκείνη δολοφονείται η Ελλάδα – όχι η Ελλάδα του συρμού και της επιφάνειας αλλά η παράλληλη Ελλάδα, η μόνη Ελλάδα….”
Ο δολοφόνος, ο φοιτητής Πετροδασκαλάκης δεν συνελήφθη ποτέ για το φονικό. Διέφυγε στα βουνά της Κρήτης και ένα χρόνο αργότερα, στις 9 Ιουλίου 1991 ο βοσκός Γεώργιος Τρευλάκης τον βρήκε απαγχονισμένο σε ένα δένδρο, 500 μέτρα από το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος στα όρια νομών Λασιθίου και Ηρακλείου.
Ο φοιτητής αυτοκτόνησε με τα ακριβή αίτια της πράξης του να παραμένουν άγνωστα. Κατά πάσα πιθανότητα η δολοφονία ήταν πράξη εκδίκησης καθώς δεν είχε γίνει δεκτός σε μεταπτυχιακό.
Την ημέρα εκείνη, δολοφόνησε δύο λαμπρά ελληνικά μυαλά της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας.
