του Κώστα Μπογδανίδη
Στον κόσμο της όπερας υπάρχει μια φράση που λέει πως «τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία». Κάτι ανάλογο συμβαίνει στη ζωή, στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο τένις καθώς για να κερδίσεις ένα αγώνα πρέπει να τελειώσουν όλα τα σετ, να δώσουν τα χέρια οι αντίπαλοι. Νικητής είναι πάντα ο καλύτερος στον συγκεκριμένο αγώνα. Αλλά όποια είναι η σχέση μας με την κλασική μουσική άλλη τόση είναι και η επαφή μας με τα λεγόμενα ευγενή αθλήματα .Κι έτσι εξηγούνται πολλά. Το πως ορισμένοι μετά το αρχικό 2-0 του Τσιτσιπά -ή και ο ίδιος…-νόμιζαν και νομίζαμε πως το ματς τελείωσε, το Ρολάν Γκαρός είναι στα χέρια του. Αμ δε, είπαμε «It ain't over 'til the fat lady sings»!
Τι σχέση έχει ο Τζόκοβιτς με την…χοντρή κυρία είναι ένα θέμα, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Εκείνος πήρε την τρόπαιο- 19 παρακαλώ- και εμείς μείναμε με την γλυκόπικρη γεύση ότι ο δικός μας έμεινε με τον δίσκο για τις νουαζέτες. Δίσκος που αντιστοιχεί σε 750 χιλιάδες ευρώ, αλλά για τον καναπεδάτο Έλληνα που ζει από το επίδομα της γιαγιάς είναι «ντροπή να είσαι δεύτερος».
Κάπως έτσι άρχισε η καζούρα και η κορυφαία παράσταση της υποκριτικής. Ξαφνικά την είδαμε… ελίτ του τένις, ειδικοί, προπονητές (αυτό το…δίπλωμα μας έλειπε μέχρι τώρα αφού εάν δεν το πήρατε χαμπάρι είμαστε ήδη ειδήμονες της εξωσωματικής και της βιοηθικής!) και…αρχίσαμε την κριτική. Ο Τσιτσιπάς δεν είχε ψυχολογία, δεν μπορεί να πάρει ένα μεγάλο αγώνα, είναι κακομαθημένος και υβρίζει, τον χάλασαν τα πολλά λεφτά, δεν έχει ενσυναίσθηση, που έχουν οι…Δανοί και είναι αλαζόνας. Το μόνο που δεν έχουν πει ακόμη είναι πως «δυο μέτρα και 22 χρονών άντρας και μένει ακόμη με τους γονείς του»!
Το άλλο…επιχείρημα των δήθεν σκεπτόμενων και των δήθεν αριστερών …«γιατί να είμαι περήφανος που κάποιος χτυπάει ένα μπαλάκι , βγάζει εκατομμύρια και του λείπουν τα Harrods;»
Λες και το ζήτημα είναι να γίνει…περήφανος ο άλλος από την Κάτω Ραχούλα για τα επιτεύγματα του κάθε Τσιτσιπά! Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι άλλο και αλλού είναι το θέμα! Είναι δύσκολο για τον μέσο σημερινό Έλληνα, που στο μόνο που έχει ασκηθεί είναι ο λαϊκισμός και η κριτική (στους άλλους) να αντιληφθεί το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν τέτοιες προσωπικότητες που δίνουν το καλό παράδειγμα, να είναι πρότυπα για τους νέους ανθρώπους, να ενώνουν τους Έλληνες έστω στο κορτ.
Ο Τσιτσιπάς είναι ένα παιδί που δεν γνώρισε το…παιδί που είχε μέσα του. Στοχοπροσηλωμένο σε αυτό που ήθελε να κάνει, πέρασε από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη, από τις συμπληγάδες της αποτυχίας και της ήττας για να μπορέσει να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Μα πραγματικά στην κορυφή. Πραγματική μοναξιά και όχι κάτι τηλεοπτικές αηδίες.
Είναι ο νέος που αποφάσισε να…βάλει υψηλότερους στόχους, σε ένα από τα δυσκολότερα ατομικά αθλήματα χωρίς να έχει τα «προσόντα». Οικονομικά και κοινωνικά. Τον έσπρωξε μόνο η αγάπη του και των γονιών του για το ίδιο το άθλημα. Ο δύσκολος δρόμος μέχρι την καταξίωση. Είναι ο ίδιος συνομήλικός του που αν και δεν είχε τις «τυπικές» προϋποθέσεις έβαζε στόχο να σπουδάσει, να μελετήσει…να ξεχωρίσει. Και σήμερα βρίσκεται στα κορυφαία Πανεπιστήμια, Είναι εκείνος που δεν περιμένει απλώς αραχτός του να σχολιάσει, να κρίνει, να γκρινιάξει. Παλεύει πολλές ώρες τη μέρα για να βγει στο γήπεδο, την αρένα, την αγορά να διακριθεί. Και μαζί του σηκώνει μια χώρα ολόκληρη δείχνοντας τον δρόμο για την επιτυχία που έχει πιο πολλά δάκρυα και απογοητεύσεις από έπαθλα και βραβεία, από τα λεφτά όλου του κόσμου.
* Η πρώτη χρήση της εντοπίζεται στον 19ο αιώνα και «φωτογράφιζε» την τελευταία εντυπωσιακή άρια στην Grand Opera. Κυρίως όμως την άρια της Βρουγχίλδης (την ενσάρκωνε συνήθως ευτραφής σοπράνο, με κερασφόρο κράνος και δόρυ), στο φινάλε της όπερας «Το λυκόφως των θεών» του Ρίχαρντ Βάγκνερ, ύστατης στο 15ωρο έπος «Το δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν». Σήμαινε δε ότι το μεγάλο αυτό έργο δεν τελειώνει προτού ακουστεί η εν λόγω άρια.
