Αλλιώς τα περίμενε στο τελευταίο καλοκαιρινό φεστιβάλ που προετοίμαζε πριν τη συνταξιοδότηση του, αλλά η ζωή αλλιώς τα έφερε!
Το τέλος του 2020 οδηγεί προς την έξοδο τον για πολλά χρόνια καλλιτεχνικό διευθυντή του Δήμου Ηρακλείου Γιώργο Αντωνάκη που για τρεις δεκαετίες είχε ταυτιστεί με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις στην πόλη και που με σεμνότητα, αυταπάρνηση παρά τα προσωπικά προβλήματα υγείας που τον ταλάνισαν, στέκονταν εκεί, πιστός στρατιώτης του πολιτισμού!
Για όλα όμως έρχεται ένα τέλος και ο Γιωργος Αντωνάκης, ελέω κορωνοϊού, ετοιμάζεται να αποχωρήσει από τη θέση του, συνταξιοδοτούμενος, χωρίς το φινάλε που ονειρευόταν.
Ας είναι κι έτσι όμως του χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Διαβάστε το κείμενο αποχαιρετισμού που έγραψε ειδικά για το cretalive:
ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ
Του Γιώργου Αντωνάκη
Καλλιτεχνικού Διευθυντή Δήμου Ηρακλείου
Γρήγορα.
Πολύ γρήγορα.
Κυλάει η ζωή μας.
Φθινόπωρο πια.
Τριάντα χρόνια.
Μία ανάσα
Πέρασαν
Σαν να ταν χθες.
Άδεια τώρα θα κηποθέατρα.
-Πού είναι οι εξαίσιες μουσικές;
-Πού είναι τα χειροκροτήματα;
-Κι οι θεατές που μπιζάρουν;
-Ζήτω!!! Ζήτω του, του παλιάτσου!!!
Που γελά.
Κρύβοντας τη θλίψη του.
Με κόκκινες μπογιές
Σε γκρίζα εποχή
Που την γεννά.
～
Πάει και αυτό το καλοκαίρι.
Άδοξα έληξε αυτή η διαδρομή
Ονειρευόμουν το τελευταίο φεστιβάλ.
Με χιλιάδες χαμογελαστούς Ηρακλειώτες.
Να ανηφορίζουν στα κηποθέατρα.
Και Καλλιτέχνες φιλόδοξους.
Να πλάθουν, με ύλη ονείρου, τους ρόλους τους.
Για να τους ζωντανέψουν στο φως των προβολέων.
Θα’ρχόταν πρώτα οι Μουσικοί.
Με τρομπέτες, ταμπούρλα, και βιολιά.
Και πίσω τους οι Θεατρίνοι.
Με παρδαλά κοστούμια και χρωματιστά καπέλα.
Νατοι και οι Χορευτές.
Αέρινοι και χαμογελαστοί.
Σε πόζα attitude.
Να με καλούν να πάω στη σκηνή.
-Απόψε η βραδιά είναι δική σου!
Φωνάζει ο πρώτος Χορευτής.
Δίνω το σήμα.
-Έτοιμοι!! Φώτα!! Πάμε!!
Έτσι ονειρευόμουν.
Τη τελευταία παράσταση.
Φτιαγμένη για μένα.
Την ώρα που η πόλη κοιμάται.
Πάνω στη σκηνή.
Εγώ.
Κι οι θεατρίνοι.
Σε ένα κρεσέντο μεγεθυντικών φακών.
Του Μαγιακόφσκι!!
-Πώς σε λένε; Πες μου το όνομα σου!
-Ψάχνω τα Γαλάζια Πουλιά!
-Πού είναι;
-Πού είναι οι σημαίες;
-Τ’αλογα που είναι;
-Πού είναι οι ποιητές;
-Σε λίγο βραδιάζει.
-Ο Γκοντό δεν θα ρθει απόψε.
-Κι έπειτα, μέσα από τους θάμνους,
πέταξε ένα πουλάκι.
Πέταξε για μία στιγμή μέσα από
τα πράσινα κλαδιά που λούζονταν στο φως.
Πέτα! Πέτα μικρέ κουρσάρε του είπα.
Πέτα μικρό πουλάκι. Πέτα!! Πέταααα!!!!!
-Έρωτα. Έρωτα με κεφάλαιο.
Να κουβεντιάσουμε για έρωτα.
Μία λέξη που τα περιέχει όλα.
Μία λέξη με τόση δύναμη αλλά και τόσο άδεια!
-Είναι. Είναι… Είναι πώς να στο πω;
Είναι πως πως όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους,
πρέπει να αρχίσεις να συνεννοείσαι με κάτι άλλο.
Πρέπει από κάπου να αρχίσεις...
με τα ζώα…
Πάνω στη σκηνή.
Σ’αυτά τα θέατρα.
Τριάντα χρόνια.
Μαζί.
Κρατήσαμε ζωντανή την ελπίδα.
Τώρα ο χρόνος έληξε.
Χωρίς γιορτές.
Χωρίς χειροκροτήματα.
Έτσι κι αλλιώς έχω λάβει την αμοιβή.
Για την προσπάθειά μου αυτή.
Παράσημα δέκα.
Από σίδερο.
Μέσα στις φλέβες της καρδιάς μου.
Και ένα μεγάλο.
Ασημένιο αυτό.
Βαθιά στο στήθος μου χωμένο.
Του Αλεξανδρινού να μου θυμίζει το βραβείο.
"Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω -
πού στη μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσι των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ'εγώ εκεί
απ'τες πολλές μονάδες μία. Μες στο ολικό ποσό
δεν αριθμηθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’αρκεί."
Θα ξαναβρεθούμε.
