Πριν από είκοσι χρόνια, ο Νικ (Nick Marson) και η Νταϊάν (Diane Kirschke) ήταν δύο άγνωστοι στην πτήση 5 της Continental Airlines που ταξίδευε από το Gatwick του Λονδίνου στο Χιούστον του Τέξας.
Τέσσερις ώρες περίπου μετά την έναρξη της πτήσης, ο πιλότος μέσα από την ενδοεπικοινωνία τους ανακοίνωσε ότι το αεροπλάνο θα έκανε εκτροπή προς το Newfoundland του Καναδά «Υπάρχουν προβλήματα στον εναέριο χώρο των ΗΠΑ», είπε ο κυβερνήτης, χωρίς να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες.
Ο Νικ ήταν ένας Βρετανός επιχειρηματίας γύρω στα 50 που εργαζόταν στη βιομηχανία πετρελαίου. Κατευθυνόταν προς το Τέξας για δουλειά και δεν είχε ιδέα πού βρισκόταν το Newfoundland. «Κοίταξα έξω από το παράθυρο γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να μην μας έλεγε την αλήθεια και ότι ίσως ένας κινητήρας να είχε πάρει φωτιά», λέει σήμερα ο Νικ στο CNN Travel.
Στην άλλη άκρη του αεροσκάφους, η Νταϊάν παρακολούθησε τα νέα. Μια Αμερικανίδα διαζευγμένη που μόλις είχε κλείσει τα 60, επέστρεφε από επίσκεψη στον γιο της, ο οποίος υπηρετούσε στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και ήταν στην Αγγλία.
«Σκέφτηκα, "Καναδάς", δεν έχω πάει ποτέ στον Καναδά. Αυτό ακούγεται σαν περιπέτεια», θυμάται σήμερα η Νταϊάν. Ήταν η 11η Σεπτεμβρίου 2001. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, ο εναέριος χώρος των ΗΠΑ έκλεισε και, στο πλαίσιο μιας προσπάθειας που ονομάστηκε Επιχείρηση Κίτρινη Κορδέλα, περισσότερα από διακόσια εμπορικά αεροσκάφη που κατευθύνονταν προς τις ΗΠΑ εκτράπηκαν προς τον Καναδά.
Η πτήση του Νικ και της Νταϊάν άλλαξε πορεία προς το Γκάντερ - μια αγροτική πόλη με πληθυσμό μόλις 10.000 κατοίκους, όπου βρίσκεται ένα αεροδρόμιο του οποίου η ιστορία ως τόπος ανεφοδιασμού αεροσκαφών το άφησε με διαδρόμους προσγείωσης και απογείωσης που ανταγωνίζονται πολύ μεγαλύτερες πόλεις.
Καθώς η πτήση Continental 5 πλησίαζε στο Newfoundland, ο Νικ είδε δεκάδες αεροπλάνα να παρατάσσονται. Έτσι, εγκατέλειψε την υποψία του ότι υπήρχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα.
«Ήμασταν το 36ο αεροπλάνο από τα 38 που προσγειώθηκαν - άρα προφανώς δεν είχαν όλοι πρόβλημα με το αεροπλάνο τους», λέει ο Νικ.
Όταν προσγειώθηκε η Continental 5, ο κυβερνήτης είπε στους επιβάτες ότι υπήρχε τρομοκρατική επίθεση στις ΗΠΑ και ότι αεροπλάνα είχαν πέσει στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και στο Πεντάγωνο.
«Παρόλο που αυτό ακούστηκε τρομακτικό, κανείς δεν κατάλαβε πόσο καταστροφικό ήταν μέχρι κάποια στιγμή αργότερα»,λέει ο Nick.
Το 2001, κανείς δεν μπορούσε να διαβάσει τις ειδήσεις στο κινητό του τηλέφωνο. Κανείς δεν είχε Internet στο κινητό του. Κανείς δεν είχε διεθνή κάλυψη. Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν καθόλου κινητά τηλέφωνα.
Η Νταϊάν θυμάται ότι ανησυχούσε πολύ για την οικογένειά της στις Ηνωμένες Πολιτείες και ότι δεν μπορούσε να τους διαβεβαιώσει για τη δική της ασφάλεια.
Αυτή η κατάσταση αβεβαιότητας συνεχίστηκε για περισσότερες από 24 ώρες.
Ενώ τα αεροπλάνα είχαν κολλήσει στους διαδρόμους προσγείωσης, εθελοντές σε όλο το Γκάντερ και τις γειτονικές του πόλεις παρέδιδαν τρόφιμα και προμήθειες στα αεροπλάνα και ετοίμαζαν πρόχειρα καταφύγια σε σχολεία, κολέγια και κοινοτικά κέντρα σε όλη την περιοχή.
Περίπου 7.000 άνθρωποι επρόκειτο να κατέβουν στην κοινότητά τους, διπλασιάζοντας σχεδόν τον πληθυσμό του Γκάντερ.
Όταν επιτέλους επετράπη στους εκτοπισμένους ταξιδιώτες να αποβιβαστούν, ήταν 12 Σεπτεμβρίου. Ένα αεροσκάφος τη φορά, χωρίς να επιτρέπονται οι αποσκευές, οι επιβάτες αποβιβάστηκαν.
Όταν πέρασαν από τον έλεγχο ασφαλείας, τους υποδέχθηκαν με χαμόγελα και καθησυχαστικά.
«Ήταν τόσο φιλικοί και ανοιχτοί», λέει η Ντάιαν για τους εθελοντές του Γκάντερ. «Απλά μας καλωσόρισαν. Δεν τους ένοιαζε ποιος ήσουν, από πού ήρθες, πόσα χρήματα είχες στο πορτοφόλι σου, τι δουλειά έκανες - απλά χρειαζόμασταν βοήθεια και θα μας φρόντιζαν».
Ο Νικ μεταφέρθηκε σε ένα μικρό καταφύγιο στο Gambo, περίπου 30 μίλια έξω από το Γκάντερ. Ο Σύλλογος Ενωμένων Ψαράδων ήταν το μεγαλύτερο οικοδόμημα της πόλης, το οποίο συνήθως προορίζεται για γάμους, μπίνγκο ή δημοτικές συνεδριάσεις. Αρκετές ώρες αργότερα - μετά από μια παράκαμψη προς ένα καταφύγιο στο Γκάντερ που ήταν γεμάτο - η Νταϊάν κατέληξε επίσης εκεί. Ήταν στα καταφύγια που οι "άνθρωποι των αεροπλάνων" - όπως αποκαλούσαν οι κάτοικοι της περιοχής -- είδαν τελικά τα τρομακτικά τηλεοπτικά πλάνα που είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου και έμαθαν την πραγματική έκταση των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου.
Οι εθελοντές είχαν εγκαταστήσει τηλέφωνα και η Ντάιαν επικοινώνησε με την οικογένειά της για να τους ενημερώσει ότι ήταν ασφαλής και επίσης έμαθε ότι ήταν όλοι τους καλά. Οι "άνθρωποι του αεροπλάνου" έκαναν ουρά για να μαζέψουν κουβέρτες και προμήθειες. Καθώς έδιναν στη Νταϊάν τη δική της, σχολίασε στον εαυτό της ότι μύριζε ναφθαλίνη. «Καμφορά», είπε μια φωνή πίσω της.
Ήταν ο Νικ. Οι δυο τους άρχισαν να κουβεντιάζουν, αρχικά βρίσκοντας χιούμορ στις ευδιάκριτα αρωματισμένες κουβέρτες και στη συνέχεια συνειδητοποιώντας ότι βρίσκονταν στο ίδιο αεροπλάνο με προορισμό το Τέξας. Σε αυτό το άγνωστο -αν και πολύ φιλικό- μέρος, αυτή η σύμπτωση έμοιαζε με κάτι που θα μπορούσαν να «πιαστούν». «Ρώτησα την Νταϊάν αν μπορούσα να πάρω το κρεβάτι δίπλα στο δικό της. και μου είπε: "Φυσικά, γιατί όχι"», θυμάται ο Νικ.
Το επόμενο πρωί
Το επόμενο πρωί, ο Νικ και η Νταϊάν βγήκαν έξω για να πάρουν λίγο καθαρό αέρα. Χρειάζονταν ένα διάλειμμα από τη συνεχή παρακολούθηση των ειδήσεων. «Ήταν υπερβολικό να κάθεσαι εκεί και να βλέπεις αυτές τις φρικτές σκηνές ξανά και ξανά», λέει η Νταϊάν. Στην αρχή τους ακολούθησε ένα άλλο ζευγάρι, το οποίο στη συνέχεια υποχώρησε. Σύντομα έμειναν μόνο ο Νικ και η Νταϊάν.
«Κουβεντιάζαμε και προσπαθούσαμε να περάσει η ώρα, απολαμβάνοντας ο ένας την παρέα του άλλου», θυμάται ο Νικ.
Καθ' οδόν, σταμάτησαν σε ένα ψιλικατζίδικο για να πάρουν μερικά αναψυκτικά και ένα μίγμα σνακ. Ο Νικ προσπάθησε να πληρώσει, αλλά η Νταϊάν τον πρόλαβε. «Είχα έναν απώτερο σκοπό», λέει η Νταϊάν γελώντας. Απολάμβανε τη συντροφιά του Νικ - και σκέφτηκε ότι αν πλήρωνε για τις λιχουδιές τους, θα εξασφάλιζε ότι ο Νικ θα έμενε κοντά τους. Τον θεωρούσε ενδιαφέροντα, θυμάται, και πραγματικό τζέντλεμαν.
Όσο για τον Νικ, θεωρούσε την Νταϊάν όμορφη και πραγματικά απολάμβανε την κουβέντα μαζί της.
Είχαν πολλά να συζητήσουν - και οι δύο χωρισμένοι, με ενήλικα παιδιά και κοντά στις οικογένειές τους. Υπήρχαν πολιτισμικές διαφορές, αλλά είχαν κοινές αξίες.
Όταν επέστρεψαν στο καταφύγιο, διαπίστωσαν ότι τα ράντζα είχαν απομακρυνθεί προσωρινά και η βραδινή διασκέδαση ήταν σε εξέλιξη.
Οι εθελοντές από τα Newfoundland μύησαν τους "ανθρώπους του αεροπλάνου" σε μια τοπική παράδοση γνωστή ως Screech-In - ένας τρόπος να χαρακτηρίζονται οι επισκέπτες "επίτιμοι πολίτες του Newfoundland ".
Η διαδικασία περιλαμβάνει διάφορα βήματα, όπως η κατανάλωση ενός σφηνάκιου screech και το φίλημα ενός μπακαλιάρου.
Το Screech, εξηγεί ο Nick, έχει γεύση σαν «κακό τζαμαϊκανό ρούμι».
Ο Νικ κέρασε τη Νταϊάν μια μπύρα και συμμετείχαν στην τελετή - φιλώντας τον μπακαλιάρο και όλα αυτά.
Όταν ήρθε η σειρά της Νταϊάν, ο τελετάρχης τη ρώτησε από πού είναι. Εκείνη εξήγησε ότι ζούσε στο Τέξας.
Ο τελετάρχης στη συνέχεια πέρασε στον Νικ.
«Από ποιο μέρος του Τέξας είσαι, φίλε;» ρώτησε.
«Όχι, είμαι από την Αγγλία», εξήγησε ο Νικ.
«Λοιπόν, πώς γίνεται αυτό;» ρώτησε ο MC.
Ο Νικ μπερδεύτηκε.
«Πώς λειτουργεί ο γάμος σου;» διευκρίνισε ο MC, δείχνοντας προς την Νταϊάν .
Ο Νικ και η Νταϊάν εξήγησαν ότι δεν ήταν παντρεμένοι - αποδείχτηκε ότι όλοι οι άλλοι είχαν καταλάβει ότι ήταν.
Ο MC, διασκεδάζοντας, είπε ότι ήταν ειρηνοδίκης. «Θέλετε να παντρευτείτε;» ρώτησε τον Νικ και τη Νταϊάν.
Η Νταϊάν γέλασε. «Γιατί όχι;» είπε, ελαφρώς ζαλισμένη από το αλκοόλ.
Αναλογιζόμενη αυτή τη στιγμή σήμερα, η Νταϊάν λέει ότι ένιωσε μια ελευθερία που βρισκόταν σε ένα μέρος όπου κανείς δεν την ήξερε.
«Δεν χρειαζόταν να παίξεις τον συνηθισμένο σου ρόλο», λέει. «Δεν ήμουν η μαμά του παιδιού μου ή η γιαγιά των εγγονών μου. Δεν ήμουν η κυρία της διπλανής πόρτας.
Κανείς εκεί δεν με ήξερε. Μπορούσα να γίνω ανόητη αν το ήθελα».
Και για το υπόλοιπο της βραδιάς, η απάντηση της Νταϊάν περνούσε συνεχώς από το μυαλό του Νικ.
Εκεί που οι ήπειροι συγκρούονται
Την επόμενη μέρα, κάποιοι από τους ντόπιους πήγαν τους επίτιμους πολίτες του Newfoundland σε μια εκδρομή σε ένα εντυπωσιακό τοπικό παρατηρητήριο, το Dover Fault.
«Είναι μια πανέμορφη θέα, περίπου 200 πόδια πάνω από το σημείο όπου ενώνονται ο ποταμός και ο ωκεανός», λέει η Νταϊάν.
Η περιοχή σχηματίστηκε όταν δύο ήπειροι συγκρούστηκαν πριν από εκατομμύρια χρόνια και αργότερα χωρίστηκαν.
Ο Νικ είχε μαζί του μια πρώιμη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Είχε ήδη τραβήξει μια φωτογραφία από τη στιγμή που οι επιβάτες του Continental 5 είχαν αποβιβαστεί, καθώς και πλάνα από το καταφύγιο με τα αυτοσχέδια κρεβάτια.
Αλλά υπήρχε μόνο μια φωτογραφία που ήθελε πραγματικά από την παράκαμψή του στο Newfoundland - μια φωτογραφία της Νταϊάν.
«Χρειαζόμουν μια φωτογραφία για να μου θυμίζει ότι δεν τα είχα ονειρευτεί όλα αυτά, αυτές τις μαγικές μέρες, συνέβησαν πραγματικά», λέει τώρα.
Η φωτογραφική του μηχανή δεν είχε λειτουργία ζουμ, οπότε έπρεπε να πλησιάσει αρκετά για να την πετύχει στη φωτογραφία.
«Προσφέρθηκα να φύγω από τη μέση, γιατί νόμιζα ότι ήθελε μια φωτογραφία από αυτό το όμορφο γραφικό σημείο», θυμάται η Νταϊάν.
«Δεν με ενδιέφερε η γραφική θέα», λέει ο Νικ.
Της είπε να μην κουνηθεί και ότι η θέα που είχε ήταν τέλεια.
«Τότε κατάλαβα ότι εκείνος ενδιαφερόταν για μένα και όχι για το τοπίο», λέει η Νταϊάν. «Έτσι, αυτό άλλαξε κάπως τη δυναμική μας».
Καθώς στέκονταν και θαύμαζαν τη θέα, τόσο η Νταϊάν όσο και ο Νικ σκέφτηκαν το απίθανο της συνάντησής τους.
«Είχα μια πολύ τακτοποιημένη ζωή», λέει η Νταϊάν. «Είχα ένα ωραίο μικρό διαμέρισμα. Είχα μια δουλειά που μου άρεσε, συναδέλφους και φίλους».
«Κανείς από τους δυο μας δεν μπήκε στο αεροπλάνο αναζητώντας μια ρομαντική συνάντηση», λέει ο Νικ.
Η ώρα του αντίο
Πέντε ημέρες μετά την προσγείωση των αεροσκαφών στο Γκάντερ, ήρθε το τηλεφώνημα ότι τα αεροσκάφη μπορούσαν να φύγουν.
Λεωφορεία συγκέντρωσαν τους επιβάτες που είχαν διασκορπιστεί στις τοπικές πόλεις. Ένα προς ένα, τα αεροπλάνα αναχώρησαν.
«Επιβιβαστήκαμε στο σχολικό λεωφορείο και έβρεχε», θυμάται η Νταϊάν. «'Ήμουν λίγο αναστατωμένη γιατί αφήναμε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους - και είχα γνωρίσει αυτούς και τα παιδιά τους, και ήταν τόσο γλυκοί μαζί μας - και ήξερα ότι δεν θα τους ξαναέβλεπα ποτέ. Και πιθανότατα δεν θα έβλεπα ποτέ ξανά ούτε τον Νικ. Γι' αυτό και δάκρυσα πολύ».
Ο Νικ, που καθόταν δίπλα στη Νταϊάν, συνειδητοποίησε ότι έτρεχαν τα δάκρυα της. Έβαλε το χέρι του γύρω της και πήγε να τη φιλήσει στο μέτωπο ως παρηγορητική χειρονομία.
«Σκέφτηκα ότι αυτή είναι η ευκαιρία μου», θυμάται η Νταϊάν. «Έτσι τον άρπαξα και του έδωσα ένα ωραίο μεγάλο φιλί».
Στην πτήση τους για το Τέξας, ο Νικ και η Νταϊάν κάθισαν ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο Νικ λέει ότι «χαριεντίζονταν» καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Στα μέσα της πτήσης, μια αεροσυνοδός περπάτησε στο διάδρομο, προσφέροντας ζεστές πετσέτες στους επιβάτες. Όταν πλησίασε τον Νικ και την Νταϊάν , σήκωσε το φρύδι της.
«Κρύα πετσέτα;» ρώτησε.
Ο Νικ έμεινε στο Χιούστον για λίγες μέρες, κάνοντας check-in για τη δουλειά του εκεί. Τα βράδια, η Νταϊάν τον πήγαινε για φαγητό στα αγαπημένα της εστιατόρια, και πριν ο Νικ φύγει αντάλλαξαν διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και αριθμούς τηλεφώνου.
Μετά έπρεπε να φύγει.
«Ήταν πολύ δύσκολο να επιστρέψω στην Αγγλία πετώντας μόνος μου», λέει ο Νικ.
Μια νέα αρχή
Επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, ο Νικ και η Νταϊάν πάσχιζαν να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι είχαν ερωτευτεί κάποιον στο πλαίσιο τόσο καταστροφικών γεγονότων.
Διατηρούσαν τακτική επαφή, γράφοντας μακροσκελή μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για το πώς αισθάνονταν και για τις ζωές τους στις αντίθετες πλευρές του Ατλαντικού.
Τον Οκτώβριο του 2001, ο Νικ έπεισε το γραφείο του ότι έπρεπε να επιστρέψει στο Χιούστον για να ελέγξει ένα πρότζεκτ της εργασίας του.
«Έπρεπε να βεβαιωθώ ότι η Νταϊάν ήταν πραγματικά το πρόσωπο που θυμόμουν και ότι δεν την είχα διανθίσει λίγο στο μυαλό μου», λέει.
Ήταν - και η επίσκεψη ξεκαθάρισε στο μυαλό και των δύο ότι ήθελαν να είναι μαζί.
Ένα μήνα αργότερα, στις αρχές Νοεμβρίου του 2001, ο Νικ τηλεφώνησε στην Νταϊάν από το αυτοκίνητό του.
«Της είπα ότι είχα γονατίσει», λέει.
Της έκανε πρόταση γάμου.
Η Νταϊάν είπε το «ναι» ενθουσιασμένη.
«Αισθανθήκαμε ότι αυτό ήταν γραφτό να γίνει», λέει σήμερα. «Ποιος θα μπορούσε να πάει κόντρα στη μοίρα;»
Οι δυο τους άρχισαν να σχεδιάζουν το κοινό τους μέλλον. Η Νταϊάν πούλησε το διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου και αγόρασε ένα μεγαλύτερο σπίτι, και εκείνο τον Δεκέμβριο, ο Νικ έπεισε την εταιρεία για την οποία εργαζόταν στην Αγγλία να τον μεταθέσει στο Χιούστον.
Τον Μάρτιο του 2002, η Νταϊάν σύστησε τον Νικ στην οικογένειά της για πρώτη φορά. Η Νταϊάν λέει ότι γρήγορα τον ερωτεύτηκαν κι εκείνοι -- λένε ότι όλοι οι αγαπημένοι τους ήταν έκπληκτοι, αλλά υποστηρικτικοί.
Μετά από αρκετούς μήνες που πέρασαν από τη γραφειοκρατία που συνεπάγεται ο γάμος με κάποιον από άλλη χώρα, τον Σεπτέμβριο του 2002 -- σχεδόν ακριβώς ένα χρόνο μετά τη γνωριμία τους -- ο Νικ και η Νταϊάν παντρεύτηκαν στο σπίτι τους στο Χιούστον. Εκείνη πήρε το όνομά του και έγιναν Νικ και Νταϊάν Μάρσον.
Όταν ήρθε η ώρα να προγραμματίσουν τον μήνα του μέλιτος, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία - οι Μάρσον θα επέστρεφαν στο Newfoundland.
Το ζευγάρι ήταν ενθουσιασμένο που θα έβλεπε ξανά όμορφες τοποθεσίες όπως το Dover Fault, αλλά ο Νικ και η Νταϊάν ήθελαν επίσης να διοργανώσουν μια μικρή συγκέντρωση για να ευχαριστήσουν τους κατοίκους της περιοχής για τη φιλοξενία τους το προηγούμενο έτος. Είχαν μείνει σε επαφή με πολλούς από τους ανθρώπους που είχαν γνωρίσει και ένιωθαν ότι τους χρωστούσαν πολλά.
«Θα μπορούσαν να μας είχαν αφήσει στο αεροπλάνο. Θα μπορούσαν να μας είχαν αφήσει ακόμα και στο υπόστεγο», λέει ο Νικ.
«Μας πήραν στην καρδιά και στα σπίτια τους», λέει η Νταϊάν.
Αλλά ο Νικ και η Νταϊάν υποτίμησαν -για άλλη μια φορά- το μέγεθος της φιλοξενίας των κατοίκων του Newfoundland.
«Εμφανιζόμαστε και υπάρχει μια ολοκληρωμένη γαμήλια δεξίωση», θυμάται ο Νικ.
«Πλήρης με μια γαμήλια τούρτα πολλών στρωμάτων, δώρα, κεριά, το τραπέζι της κεφαλής είχε σαμπάνια...» προσθέτει η Νταϊάν .
Ο δήμαρχος του Γκάμπο είχε γράψει και ένα τραγούδι στους δυο τους. Το ερμήνευσε εκεί και τότε, τραγουδώντας για το πώς ο Νικ και η Νταϊάν γνωρίστηκαν στο Newfoundland, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν.
Μοιράζονται την ιστορία τους
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής τους στο Newfoundland το 2002, διαδόθηκε ότι δύο από τους «ανθρώπους του αεροπλάνου» είχαν ερωτευτεί. Μερικά μέσα ενημέρωσης επικοινώνησαν με τον Νικ και την Νταϊάν , αλλά το ζευγάρι δεν επιθυμούσε να μοιραστεί την ιστορία του σε εκείνο το στάδιο.
«Υποφέραμε από αυτό που ονομάζεται ενοχή του επιζώντος», λέει ο Νικ. «Δεν νιώθαμε άνετα με αυτό που είχαμε βρει στον απόηχο τόσων καταστροφών». «Τρεις χιλιάδες οικογένειες είχαν χάσει κάποιον δικό τους», λέει η Νταϊάν . «Και εδώ είχαμε βρει την ευτυχία».
Μόνο το 2009 μοιράστηκαν την ιστορία τους, στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ του Αμερικανού παρουσιαστή ειδήσεων Tom Brokaw για την Επιχείρηση Κίτρινη Κορδέλα. Μερικά χρόνια αργότερα, στη 10η επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Νίκ και η Νταϊάν επισκέφθηκαν το Γκάντερ και τους πλησίασαν η Irene Sankoff και ο David Hein, συνθέτες-στιχουργοί, οι οποίοι τους εξήγησαν ότι είχαν λάβει επιχορήγηση από την καναδική κυβέρνηση για την παραγωγή μιας παράστασης σχετικά με το τι συνέβη στο Newfoundland μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Έτσι η ιστορία του Νικ και της Νταϊάν έγινε μία από τις πολλές ιστορίες που συνθέτουν το βραβευμένο "Come From Away", στο οποίο 12 ηθοποιοί παίζουν διάφορους ρόλους, από τους κατοίκους του Γκάντερ μέχρι τους «ανθρώπους του αεροπλάνου».
Την πρώτη φορά που το ζευγάρι είδε την παράσταση στον Καναδά το 2013, ήταν μια συναισθηματική εμπειρία. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν με πόση ακρίβεια το μιούζικαλ αφηγούνταν την ιστορία τους και πόσο καλά αναπαρήγαγε την ατμόσφαιρα στο Newfoundland εκείνη την εβδομάδα.
«Είναι απλώς μια απόδειξη της γενναιοδωρίας, της φιλίας και του ανοίγματος των ανθρώπων του Newfoundland», λέει η Νταϊάν . «Είναι μια ιστορία 9/12. Είναι τα επακόλουθα των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου. Αλλά στις 9/12, η αγάπη κυριάρχησε».
Από την πρεμιέρα του, το "Come From Away'' έχει αναγγελθεί σε όλο τον κόσμο και τώρα μια κινηματογραφική εκδοχή της βραβευμένης σειράς πρόκειται να κάνει διεθνή πρεμιέρα στο Apple TV+ στις 10 Σεπτεμβρίου 2021.
«Έχουμε δει την παράσταση 118 φορές», λέει ο Νικ. «Η Νταϊάν θα πει ότι είναι σαν να ανανεώνουμε τους όρκους μας κάθε φορά που τη βλέπουμε».
«Αξιοποιήστε στο έπακρο κάθε μέρα»
Καθώς ο κόσμος σκέφτεται τα 20 χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου, συμπληρώνονται επίσης δύο δεκαετίες από την πρώτη γνωριμία του Νικ και της Νταϊάν και 19 χρόνια από την ημέρα του γάμου τους.
Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών - ανάμεσα στην παρακολούθηση της ιστορίας της αγάπης τους να έχει απήχηση στις αίθουσες σε όλο τον κόσμο - το ζευγάρι αντιμετώπισε τις χιουμοριστικές καταστάσεις που μερικές φορές προκύπτουν από τις πολιτισμικές διαφορές του και στήριξε ο ένας τον άλλον στα σκαμπανεβάσματα και τα σκαμπανεβάσματα της ζωής.
«Ακόμα κι αν είχαμε διαφορές στην κουλτούρα και στους φίλους και σε όλα τα άλλα, υπήρχε ένας πυρήνας αγάπης εκεί -- ξέραμε ότι ο ένας προσέχει τον άλλον», λέει η Νταϊάν για τα μέχρι τώρα κοινά τους χρόνια. «Υπήρχε μεγάλη εμπιστοσύνη μεταξύ μας».
Κατά τη διάρκεια των πέντε ημερών που έμειναν εγκλωβισμένοι στο Newfoundland, ο Νικ και η Νταϊάν αναγκάστηκαν να ζήσουν για την ημέρα -- ήταν αυτή η νοοτροπία που τους οδήγησε μαζί και είναι ένα μάντρα με το οποίο έμειναν σταθεροί στα χρόνια που ακολούθησαν.
«Εκμεταλλευτείτε την κάθε μέρα, αξιοποιήστε την στο έπακρο», λέει η Νταϊάν . «Γιατί ποιος ξέρει πόσες μέρες έχει ο καθένας».
