Ποιος θα ηγηθεί του κόμματος του Εμανουέλ Μακρόν όταν αυτός εγκαταλείψει το Ελιζέ, το 2027; Ποιος θα μπορέσει να αποτρέψει την άνοδο της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν στην εξουσία, όπως κατάφερε να κάνει ο ίδιος δύο φορές;
Κάποιοι λένε πως η μάχη για τη διαδοχή του Μακρόν ξεκίνησε ήδη από τις 25 Απριλίου του 2022, την επομένη της επανεκλογής του – άλλωστε το γαλλικό Σύνταγμα απαγορεύει περισσότερες από δύο συνεχόμενες θητείες.
Αλλοι πάλι τοποθετούν την αρχή της στην περασμένη Κυριακή, και δη στο «πάρτι» (βλ. επίδειξη δύναμης, ή και κήρυξη πολέμου) που διοργάνωσε ο «σκληρός» υπουργός Εσωτερικών του Μακρόν, ο Ζεράλντ Νταρμανάν, στο εκλογικό του προπύργιο στη Βόρεια Γαλλία, το Τουρκουάν.
Είναι τόσο απροκάλυπτες οι φιλοδοξίες του Νταρμανάν, που το Ελιζέ έστειλε στο Τουρκουάν τη γαλλίδα πρωθυπουργό, την Ελιζαμπέτ Μπορν, να του βάλει λίγο φρένο – να θυμίσει, με δυο λόγια, ποιος είναι ακόμα το «αφεντικό».
Ποιος είναι το αφεντικό
Ο Νταρμανάν, που εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα ιδιαίτερα επικριτικός έναντι της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην οποία και ο ίδιος ανήκει, πιθανότατα ενοχλημένος από το γεγονός ότι δεν διαδέχθηκε την Μπορν στην πρωθυπουργία κατά τον τελευταίο ανασχηματισμό του Ιουλίου, οργάνωσε τη συγκέντρωση αυτή με αφορμή αυτό που αποκαλούν στη Γαλλία «rentrée politique», την «πολιτική επάνοδο» μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.
Το «παρών» έδωσαν κάπου 10 υπουργοί, περίπου 100 βουλευτές, τόσο του Κέντρου όσο και της Δεξιάς (από τους Ρεπουμπλικανούς άλλωστε προέρχεται και ο ίδιος, «παιδί» του Νικολά Σαρκοζί είναι), καθώς και 200 δήμαρχοι. Ο Νταρμανάν διαβεβαιώνει πως «η ιδέα δεν είναι φυσικά να δημιουργηθεί κάποιο κόμμα, ούτε κάποιο κίνημα» – αντίθετα από ό,τι έκανε ο Εμανουέλ Μακρόν, υπουργός του Φρανσουά Ολάντ, τον Απρίλιο του 2016 – και πως δεν έχει στο μυαλό του «καμία εκλογική μάχη».
Επειδή όμως δεν πείθει κανέναν, η Μπορν τού θύμισε στο Τουρκουάν με την ομιλία της πως δεν είναι το μόνο μέλος της κυβέρνησης με ταπεινή καταγωγή, ούτε το μόνο που ενδιαφέρεται για τις «λαϊκές τάξεις». Του θύμισε επίσης πως είναι μέλος της κυβέρνησης Μακρόν από το 2017, άρα συνυπεύθυνος για τα πεπραγμένα της, και πως παρότι το υπουργείο του διαθέτει «πρωτοφανείς πόρους», παραμένουν σε «υπερβολικά πολλές συνοικίες» προβλήματα ενσωμάτωσης, εγκληματικότητας και ναρκεμπορίου. «Η ενότητά μας είναι η δύναμή μας, πρέπει να την προστατεύσουμε πάση θυσία, είναι η προϋπόθεση ώστε να (…) μη στρώσουμε εμείς οι ίδιοι τον δρόμο στα άκρα», (του) είπε η Μπορν.
Τι θα απομείνει άραγε;
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν γνωρίζει τι θα απομείνει από τον μακρονικό πολιτικό χώρο όταν αποχωρήσει ο Μακρόν.
Το κόμμα που δημιούργησε, La République en Marche, πλέον Renaissance, είναι μια κοινοπραξία σοσιαλδημοκρατών, σοσιαλφιλελεύθερων, κεντρώων και μετριοπαθών δεξιών με βασικό, αν όχι μοναδικό συνδετικό κρίκο τον γάλλο πρόεδρο.
Ο κυβερνητικός συνασπισμός περιλαμβάνει επίσης το κεντρώο MoDem και το Horizons, του πρώην πρωθυπουργού του Μακρόν και νυν δημάρχου της Χάβρης, Εντουάρ Φιλίπ. Το πρώτο βασικό ερώτημα, λοιπόν, είναι αν θα μείνει αρραγής αυτός ο εγκάρσιος χώρος, ή θα επιστρέψει η Γαλλία στην παλιά τάξη Δεξιά – Αριστερά. Προς το παρόν, οι βασικοί δελφίνοι του Μακρόν – ο Νταρμανάν, ο Εντουάρ Φιλίπ, ο υπουργός Οικονομικών Μπρουνό Λε Μερ… – είναι βετεράνοι της πολιτικής, προερχόμενοι από την παραδοσιακή Δεξιά. Υπάρχουν, πάντως, και κάποια ανερχόμενα αστέρια, όπως ο 34χρονος Γκαμπριέλ Ατάλ, ο νέος υπουργός Παιδείας, ο οποίος προέρχεται από τους Σοσιαλιστές.
Το δεύτερο και ακόμη πιο βασικό ερώτημα, είναι αν ο Μακρόν θα έχει την τύχη του Μπαράκ Ομπάμα, το κληροδότημα του οποίου κατέληξε να καθοριστεί από το όνομα του διαδόχου του στην προεδρία των ΗΠΑ. Η Μαρίν Λεπέν μπορεί να γίνει για τον Μακρόν ό,τι και ο Ντόναλντ Τραμπ για τον Ομπάμα. Η ίδια λέει πως θέλει να διεκδικήσει εκ νέου την προεδρία, όπως έκανε το 2012, το 2017, και το 2022. Και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αυτή τη φορά είναι σε θέση να κερδίσει.
