Το τσάι ήταν πολλά πράγματα στην εποχή του – ένα παγκόσμιο εμπόρευμα, ένα ανακουφιστικό ρόφημα, ακόμη και, στα μάτια ορισμένων Βρετανών πριν από 250 χρόνια, σύμβολο της καταπιεστικής πολιτικής. Αλλά ένας ρόλος που δεν του είχαμε αναγνωρίσει έως τώρα ήταν αυτός της παρέμβασής του στη δημόσια υγεία: το τσάι κάποτε έσωζε ζωές.
Σε μια πρόσφατη δημοσίευση στο Review of Statistics and Economics, που παρουσιάζει το BBC, η οικονομολόγος Francisca Antman από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, Boulder, κάνει μια πειστική υπόθεση ότι η έκρηξη της κατανάλωσης τσαγιού στα τέλη του 1700 στην Αγγλία έσωσε πολλές ζωές. Αυτό δεν θα οφείλεται σε αντιοξειδωτικές ή άλλες ουσίες.
Αντίθετα, η απλή πρακτική του βρασμού νερού για τσάι, σε μια εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμη καταλάβει πόσο σοβαρές ήταν ασθένειες που προκαλούνταν από παθογόνα στο νερό, ήταν αρκετή για να αποτρέψει τον πρόωρο θάνατο πολλών.
Τα δημογραφικά στοιχεία της Αγγλίας αυτής της εποχής περιείχαν από καιρό ένα παζλ για τους ιστορικούς. Μεταξύ 1761 και 1834, το ετήσιο ποσοστό θνησιμότητας μειώθηκε σημαντικά, από 28 σε 25 ανά 1.000 άτομα. Αλλά την ίδια στιγμή, οι μισθοί δεν φαίνεται να έχουν αυξηθεί πολύ και το βιοτικό επίπεδο αναμφισβήτητα δεν βελτιώθηκε. Στην πραγματικότητα, με την άνοδο της βιομηχανικής επανάστασης, όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνωστίζονταν σε πόλεις με άθλιες συνθήκες υγιεινής, αναφέρει το naftemporiki.gr.
Η ιδέα ότι το τσάι μπορεί να είναι ο κρίκος που λείπει εδώ, χάρη στην ανάγκη βρασμού του νερού για μια σωστή παρασκευή, είχε εξεταστεί από ιστορικούς στο παρελθόν. Το βραστό νερό σκοτώνει τα βακτήρια που προκαλούν διαρροϊκές ασθένειες όπως η δυσεντερία, η οποία συχνά αποκαλούνταν «ροή» ή «αιματηρή ροή» στα αρχεία θανάτων.
«Με τους ανθρώπους που έρχονται στις πόλεις για να δουλέψουν, θα περίμενες, δεδομένου του επιπέδου υγιεινής που έχουν, ότι ο μεγάλος δολοφόνος είναι το νερό», λέει στο BBC η Antman. Όμως παρέμεινε μια κάπως θολή ιδέα, ενδιαφέρουσα θεωρητικά αλλά δύσκολο να αποδειχτεί.
Η Antman ανέπτυξε έναν τρόπο πιστοποίησης της θεωρίας χρησιμοποιώντας λεπτομερείς γεωγραφικές πληροφορίες για περισσότερες από 400 ενορίες σε όλη την Αγγλία. Υπάρχει μια απλή υπόθεση στην καρδιά της μελέτης της: περισσότερες πηγές νερού σε μια περιοχή πιθανότατα σημαίνει καθαρότερο νερό. Εάν μια πηγή μολυνόταν, οι κάτοικοι μιας ενορίας μπορούσαν να πάνε σε μια άλλη. Επιπλέον, εάν οι άνθρωποι ήταν πιο κοντά στις πηγές των ποταμών –κάτι που η Antman συμπεραίνει από το υψόμετρο των ενοριών– ότι το νερό ήταν πιθανότατα πιο ασφαλές από ό,τι σε ενορίες σε χαμηλότερο υψόμετρο.
Τι άλλαξε όταν το τσάι έγινε οικονομικά προσιτό
Η βασική ημερομηνία καμπής είναι το 1785, όταν το τσάι έγινε ξαφνικά προσιτό για τη συντριπτική πλειοψηφία των Βρετανών. Υπήρχαν ήδη πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να αναδείξουν το τσάι ως ρόφημα των μαζών: θα μπορούσατε να φτιάξετε ένα ικανοποιητικό ρόφημα με μόνο μια μικρή ποσότητα φύλλων, τα φύλλα θα μπορούσαν να επαναχρησιμοποιηθούν και το τσάι ήταν δυνητικά φθηνότερο από την μπύρα.
Αλλά όταν φόρος στο τσάι μειώθηκε από 119% σε μόλις 12,5%, η κατανάλωσή του εκτοξεύθηκε. Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, ακόμη και πολύ φτωχοί αγρότες έπιναν τσάι δύο φορές την ημέρα.
Για να δει αν αυτή η αλλαγή συσχετίστηκε με τη μειωμένη θνησιμότητα, η συνέκρινε τα ποσοστά θανάτων πριν και μετά από αυτήν τη στιγμή. Για αυτό χρησιμοποίησε το αξιοσημείωτο έργο των δημογράφων E A Wrigley και R S Schofield, οι οποίοι στα μέσα του 20ού αιώνα συνέλεξαν δημογραφικά στοιχεία από όλη την Αγγλία που εκτείνονται από το 1541 έως το 1871, συμπεριλαμβανομένων των θανάτων.
Η σύγκριση υδατογενών ασθενειών και αερομεταφερόμενων παθογόνων
Όπως ήταν αναμενόμενο, η Antman διαπίστωσε ότι τα ποσοστά θανάτων μειώθηκαν τόσο στις ενορίες με καθαρό νερό όσο και σε εκείνες με κακής ποιότητας νερό – αλλά υπήρχε σημαντική διαφορά στο μέγεθος της μείωσης. Οι ενορίες με κακής ποιότητας νερό είδαν τα ποσοστά θνησιμότητας να μειώνονται κατά 18% περισσότερο από εκείνες με καθαρό νερό.
Επιπλέον, έψαξε να δει εάν οι θάνατοι στο Λονδίνο από υδατογενείς ασθένειες όπως η “αιματώδης ροή” και οι θάνατοι από αερομεταφερόμενα παθογόνα όπως η φυματίωση ή η “κατανάλωση”, συνδέονταν με τα επίπεδα των εισαγωγών τσαγιού. Πράγματι, οι θάνατοι λόγω ροής μειώθηκαν όταν αυξήθηκαν οι εισαγωγές τσαγιού, ενώ οι θάνατοι από φυματίωση παρέμειναν στα ίδια ποσοστά.
