Όταν ο Φίλιππος έκανε παραγωγή στο «Couch» του Dutchboy πριν από έναν χρόνο ήταν 14 χρονών. Όταν έκανε την παραγωγή στο «2much» που ανέβηκε στο SoundCloud των d1deepend ήταν δεκατριών – είναι απίστευτο το τι μπορεί να κάνει ένας πιτσιρικάς στο υπνοδωμάτιό του στην Κρήτη και τι συνεργασίες μπορεί να κλείσει μέσα απ’ το chat με καλλιτέχνες στην άλλη άκρη της Ελλάδας και του κόσμου. Το έκανε και ο Odydoze στα 16, αλλά ο μέσος όρος ηλικίας πλέον είναι τόσο μικρός που μιλάμε κυριολεκτικά για παιδιά που δεν κυνηγούν απλώς το όνειρό τους, μόνα τους μέσα στο χάος και την παντοκρατορία του Ίντερνετ, αλλά καταφέρνουν να το κάνουν και πραγματικότητα. Έστω και σε μικρή κλίμακα, έστω και σε ένα είδος που θεωρείται underground – αλλά δεν είναι underground με την έννοια που είχε η λέξη στα ’90s και τα ’00s. Μπορεί να είναι δύσκολο να μάθεις τι πετυχαίνει αυτήν τη στιγμή δημιουργικά μια γενιά που είναι εντελώς άγνωστη –δεν είναι καθόλου εύκολο να προσεγγίσεις τόσο νεαρά άτομα και τις υποκουλτούρες τους, να έχεις πλέον την πληροφορία για τα ενδιαφέροντά τους και το τι ακούνε–, αλλά είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει. Ποτέ δεν παραγόταν τόσο πολλή μουσική στην Ελλάδα και από τόσο μικρές ηλικίες. Για το κοινό που απευθύνεται είναι και καλή μουσική. Αυτό που αξίζει να αναλυθεί δεν είναι το γιατί έχουν αλλάξει τα μουσικά γούστα των νέων ανθρώπων και γιατί έχουν μετατοπιστεί τα ενδιαφέροντά τους –αυτό είναι κάτι που συνέβαινε πάντα– αλλά το γιατί προσπαθούν με τόση λύσσα οι προηγούμενες γενιές να το κάνουν να φαίνεται ως κάτι αφύσικο.
Ο Φίλιππος Καμαριανάκης είναι 15 χρονών και γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Τη μουσική που φτιάχνει την υπογράφει ως Flppxs. Ο λόγος του είναι τόσο συγκροτημένος που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι μιλάς με ένα 15χρονο παιδί.
«Όταν ήμουν τριών μηνών, το 2008, η οικογένειά μου μετακόμισε στις ΗΠΑ», λέει. «Μεγάλωσα στην Αμερική και έζησα σε διαφορετικές Πολιτείες. Στη Νέα Υόρκη για πέντε χρόνια και στο Φοίνιξ της Αριζόνα για άλλα πέντε. Έζησα δέκα χρόνια συνολικά στις ΗΠΑ ως παιδί ελληνικής οικογένειας.
Η μητέρα μου είναι φιλόλογος και όσο ζούσαμε στην Αμερική δίδασκε σε ελληνικά σχολεία, ενώ ο πατέρας μου είναι στατιστικολόγος-ερευνητής. Μια επαγγελματική πρόταση στον πατέρα μου ήταν η αφορμή να φύγουμε για την Αμερική και η πορεία εκεί καθόρισε και τις μετακινήσεις μας. Εργάστηκε ως ερευνητής στο Κορνέλ και στην ΙΒΜ αλλά και ως καθηγητής στο Arizona State University (ASU). Το 2018, όταν ήμουν δέκα χρονών, επιστρέψαμε στην Ελλάδα, όταν ο πατέρας μου πήρε θέση ερευνητή στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) στο Ηράκλειο.
Κυρίως θυμάμαι μεγάλα ταξίδια με το αμάξι, ακούγοντας την ελληνική μουσική που είχαν οι γονείς μου πάντα μαζί τους σε ένα USB. Συνήθως ακούγαμε τραγούδια του Γιοκαρίνη, της Ζουγανέλη, του Λογοθέτη, αλλά και έντεχνα κρητικά. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα καλοκαίρια που πέρναγα στην Ελλάδα. Ήταν οι μόνοι δύο μήνες που ένιωθα στον τόπο μου, αφού στην Αμερική είχα συνηθίσει να είμαι μόνο με τους γονείς μου και την αδελφή μου. Έμαθα την αξία της οικογένειας και πως τελικά δεν είμαστε μόνοι μας στα πάντα.
Διαβάστε περισσότερα στο lifo.gr
Φωτ.: Μανος Αρχάβλης
