Με τον διευθυντή της ΜΕΘ του Βενιζελείου Νοσοκομείου κ. Ανέστη Κιούλπαλη συζητάμε στο Cretalive για ιστορίες ζωής και θανάτου. Εστιάζουμε στη δωρεά οργάνων, αυτήν τη μέγιστη πράξη ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, αλλά και στο πόσο δύσκολο είναι για ένα γιατρό να ενημερώσει τους γονείς ότι δεν υπάρχει επιστροφή για το παιδί τους καθώς είναι εγκεφαλικά νεκρό. Συζητάμε όμως και για άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που νίκησαν το θάνατο στην …στροφή και επέστρεψαν στα σπίτια τους όρθιοι.
Η φωνή του εμπειρότατου γιατρού κομπιάζει συναισθηματικά όταν ακριβώς αναφέρεται στην «σκοτεινή στιγμή» που καλείται να ενημερώσει μια μητέρα ότι το παιδί της είναι εγκεφαλικά νεκρό. «Η χειρότερη στιγμή ενός γιατρού είναι όταν πρέπει να ενημερώσει τη μάνα για το παιδί της. Το πιο τραγικό. Συνήθως έχουμε σκηνές πάρα πολύ έντονες. Είναι όμως μέσα στο καθήκον μας και πρέπει να λέμε την αλήθεια. Εμείς 33-35 χρόνια στο νοσοκομείο έχουμε ζήσει πολλά τέτοια και υπήρχαν και στιγμές που χάθηκε ο έλεγχος…» εξομολογείται.
Σαφέστατα και όλο αυτό απαιτεί εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια γίνονται σεμινάρια για το πώς και πότε πρέπει να προσεγγίζουν τις οικογένειες, ποιες φράσεις-κλειδιά βοηθάει να χρησιμοποιούν και ποιες είναι οι «απαγορευμένες» λέξεις. Στο παρελθόν δεν υπήρχαν αυτά. Ο κάθε γιατρός προσπαθούσε με τον δικό του τρόπο.
Ο κ. Κιούλπαλης πιστεύει ότι η σχέση εμπιστοσύνης που έχει κτίσει προγενέστερα ο γιατρός με τους συγγενείς του ασθενή διαδραματίζει μεγάλο ρόλο στην τελική απόφαση της οικογένειας. Παρά τα βήματα που έχουν γίνει, η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται αρκετά πίσω στο θέμα αυτό. Έως και 8 χρόνια είναι ο μέσος όρος αναμονής στην Ελλάδα για όσους περιμένουν μεταμόσχευση. Στην «πρωταθλήτρια» Ισπανία ο μέσος όρος αναμονής είναι 6-8 μήνες. Τεράστια διαφορά.
Η συμμετοχή του Βενιζελείου στο κεφάλαιο «δωρεά οργάνων» είναι σχετικά ικανοποιητική. Φέτος, όπως λέει ο κ. Κιούλπαλης, είχαμε ήδη δύο, μία τον Μάρτιο και μία πριν μερικές ημέρες. Ωστόσο υπάρχουν και οι ολοκληρωτικές αρνήσεις από μέρους οικογενειών που για τους δικούς τους λόγους δεν δίνουν την συγκατάθεση τους.
Σε αυτό το δυσβάσταχτο κλίμα, αυτό που κάποιες φορές κάνει το θάνατο λιγότερο βαρύ, είναι, όπως λέει χαρακτηριστικά, ότι πίσω από κάθε δωρεά οργάνων υπάρχει ανθρωπιστικό όφελος. «Χάνεται η μάχη για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, πεθαίνει, όμως πίσω απ’ αυτό υπάρχει ζωή. Υπάρχουν επτά, έξι, πέντε άνθρωποι που θα ζήσουν καλύτερα»
Για μία ακόμα φορά ο κ. Κιούλπαλης σπεύδει να αποσαφηνίσει ότι άλλο πράγμα είναι ο εγκεφαλικός θάνατος, ο οποίος είναι μη αναστρέψιμος, και άλλο να είσαι κώμα. «Από το κώμα κάποιοι ξυπνάνε, συνέρχονται μετά από μήνες, μετά από χρόνια. Από τον εγκεφαλικό θάνατο όμως δεν επιστρέφεις ποτέ».
Ο διευθυντής της ΜΕΘ αναφέρεται και στο δύσκολο έργο της καλής συντήρησης του σώματος του ασθενή που θα διαγνωστεί ως εγκεφαλικά νεκρός ώστε τα μοσχεύματα να μην υποστούν βλάβη. «Αυτό προϋποθέτει μια πάρα πολύ καλή συντήρηση του σώματος του ασθενή, ο οποίος έχει υποστεί εγκεφαλικό θάνατο. Τα όργανα του πρέπει να λειτουργούν στο ακέραιο. Αυτό είναι δύσκολο. Δεν είναι μία εύκολη πράξη. Είναι ένα σύνολο δουλειάς που πρέπει να γίνει απ’ όλους, από το γιατρό μέχρι τον νοσηλευτή. Ένας ασθενής που είναι εγκεφαλικά νεκρός και θα πρέπει να περιμένεις αρκετές ημέρες, δεν θα πρέπει να υποστεί λοιμώξεις. Πρέπει να συντηρήσεις τα όργανα με κατάλληλη υποστήριξη για να μην υποστούν βλάβη γιατί μετά τον εγκεφαλικό θάνατο, χάνεται στην ουσία ο κεντρικός έλεγχος».
Φυσικά, υπάρχουν και πολλές μάχες που έχουν κερδηθεί στη ΜΕΘ του Βενιζελείου και οι μάχες αυτές καταγράφονται στις καρδιές όλων ως νίκες της ζωής.
Ο διευθυντής αναφέρεται χαρακτηριστικά στο πρόσφατο παράδειγμα του 29χρονου Νίκου Φανουράκη, του παλικαριού από τη Μεσσαρά που δέχθηκε σφαίρα στο κεφάλι. «Αυτό το παιδί πήγε σπίτι του περπατώντας. Είναι οι στιγμές που μας δίνουν μεγάλη χαρά. Είναι αυτές για τις οποίες αξίζει να κάνεις αυτή τη δουλειά. Η Εντατική είναι ένα τμήμα που δεν σου δίνει πολλές χαρές. Πιο πολύ είναι η στεναχώρια παρά οι χαρές. Έχουμε καλά ποσοστά και εμείς και στο ΠΑΓΝΗ και γενικά οι ΜΕΘ στα νοσοκομεία της Κρήτης είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και έχουμε σχετικά καλά αποτελέσματα από ανθρώπους που δεν θα περίμενε κάποιος ότι θα επιβίωναν και όμως βελτιώνονται και πάνε στα σπίτια τους. Πολλές φορές που έρχονται μετά από κάποιο διάστημα και φέρνουν γλυκά, γίνεται λίγο ένας μικρός χαμός. Τρέχουν οι νοσηλεύτριες, χαίρονται… Ιστορίες ζωής και θανάτου. Και εμείς ελπίζουμε και παλεύουμε να είναι περισσότερες οι ιστορίες ζωής…»
Δείτε επίσης:
SOS από τον Ανέστη Κιούλπαλη: "Το Βενιζέλειο κινδυνεύει να κλείσει ή να υποβαθμιστεί"
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο
