Της Κατερίνας Παντινάκη
Με τη φράση "Κάνε όνειρα... δεν κοστίζουν τίποτα..." συνοδεύει ο Γιάννης Τσαγκαράκης φωτογραφία του ίδιου στη Δραματική Σχολή όπου σπουδάζει. Με "όπλο" αυτή τη στάση ζωής αλλά και ώθηση μια αφοπλιστική φράση της Άννας Φόνσου, ο ίδιος αποδεικνύει στην πράξη ότι ... και να ονειρεύεται ξέρει, αλλά και να κάνει πράξη, ένα-ένα, τα όνειρά του! Όντας πλέον μόνιμος κάτοικος Αθηνών, σπουδάζει υποκριτική ενώ ήδη στο βιογραφικό του "έχει" συμμετοχές σε διαφημιστικά σποτ και ταινίες. Δεν έχει ρίξει, όμως, "μαύρη πέτρα", καθώς στην γενέτειρά του, την Κρήτη, εκτός από τις ρίζες του, βρίσκονται τα τρία παιδιά του αλλά και αγαπημένοι του φίλοι, γι' αυτό και επιστρέφει σε κάθε ευκαιρία.
Ο Γιάννης Τσαγκαράκης είναι γνωστός στην Κρήτη και ιδίως στο Ηράκλειο, λόγω της σωματικής του διάπλασης που του "έδωσε" μάλιστα τους πρώτους τίτλους σε παγκρήτιο και πανελλαδικό επίπεδο, από την πορεία του στη νυχτερινή ζωή της πόλης αλλά και από την επιχειρηματική του δραστηριότητα σε club, mini market, beach bar και σε κατάστημα με τουριστικά είδη στη Χερσόνησο, το οποίο διατηρεί την τελευταία 5ετία. Τώρα δουλεύει για να τον γνωρίσει και η υπόλοιπη Ελλάδα, αποκαλύπτοντας το "μέσα" του - αυτό που κάθε ηθοποιός ξεδιπλώνει στο θεατρικό σανίδι ή στην μικρή και μεγάλη οθόνη...
Από το body building και τα νυχτερινά μαγαζιά, τώρα στη μικρή οθόνη! Πώς αποφάσισες αυτή τη μεγάλη επαγγελματική αλλαγή προς την υποκριτική;
Πάντα μου άρεσαν τα γυμνασμένα σώματα, όπως αυτά των αρχαιοελληνικών αγαλμάτων. Είχα την τύχη να έχω ένα μεγαλύτερο ξάδερφο, που ασχολούνταν ερασιτεχνικά τότε με το body building και είχε έρθει από την Αθήνα στην Κρήτη. Μικρός εγώ τότε, τον είχα δει και είπα: Έτσι θα γίνω όταν μεγαλώσω! Τελικά κατάλαβα ότι η γυμναστική είναι κάτι παραπάνω από ένα γυμνασμένο σώμα - είναι τρόπος ζωής!
Συνήθως στη ζωή το ένα φέρνει το άλλο και έτσι έπειτα από προτροπές φίλων και ειδικών, αποφάσισα να συμμετάσχω κι εγώ σε αγώνες σωματικής διάπλασης (bodybuilding). Στα χρόνια της αγωνιστικής μου παρουσίας είχα επιτυχίες όπως η κατάκτηση δύο τίτλων mr Κρήτη και του γενικού πρωταθλήματος Ελλάδος.
Συνήθως όταν ένας νεαρός είναι σωματώδης, το προτείνουν να δουλέψει υποδοχή σε νυχτερινά καταστήματα. Έτσι έγινε και αυτό επάγγελμα... Πάντα όμως με "έτρωγε" μέσα μου το μικρόβιο της υποκριτικής. Αφορμή για αυτό ήταν μία θεατρική παράσταση που κάναμε στο Γυμνάσιο της Νέας Αλικαρνασσού όπου και φοιτούσα. Αυτή η έκθεση στο κοινό - ας ήταν τότε συνομήλικοι συμμαθητές μου - το αρχικό σοκ και ο φόβος της σκηνής, μου είχαν μείνει αξέχαστα, και σαν - ας πούμε - ένα απωθημένο που δεν είχα πραγματοποιήσει στη ζωή μου.
Πλέον ζεις στην Αθήνα μόνιμα, παρακολουθώντας μαθήματα σε δραματική σχολή;
Έτσι πήρα την απόφαση, και εφόσον είχα κάνει ένα κύκλο εδώ στην Κρήτη όσον αφορά τα επαγγελματικά, να ανέβω στην Αθήνα. Αρχικά όχι για να γραφτώ σε κάποια δραματική σχολή, απλά να ζήσω σε μία μεγαλύτερη πόλη, που πάντα ονειρευόμουν. Είχα, βέβαια, πάντα σχέσεις με το θέατρο και την υποκριτική, γιατί είχα φίλους ηθοποιούς. Κάποιος φίλος με παρότρυνε αρχικά να κάνω book σε κάποια διαφημιστικά γραφεία που αναζητούσαν διάφορους χαρακτήρες. Ξαφνικά, λοιπόν, σε ένα χρόνο είχα συμμετοχή σε τρεις τηλεοπτικές διαφημίσεις.
Μία μέρα που μιλούσαμε με την Άννα Φόνσου μου λέει "Γιάννη δεν πας σε καμία δραματική σχολή;" Της λέω "Για να κάνω το ψώνιο μου;" Μου απαντάει λοιπόν αφοπλιστικά η Άννα: "Κι εγώ από το ψώνιο μου ξεκίνησα..."
Και κάπως έτσι αρχίζω να φοιτώ στη δραματική σχολή. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις τότε δεν μου επέτρεπαν να τη συνεχίσω και είχα σταματήσει, κατεβαίνοντας στην Κρήτη, αλλά αμέσως μετά τον επόμενο χρόνο ήρθα πάλι στην Αθήνα και συνέχισα τη σχολή.
Σε ποιες σειρές και ταινίες έχεις ήδη συμμετάσχει;
Είχα την τύχη να γνωρίσω σκηνοθέτες που είναι θρύλοι στον ελληνικό κινηματογράφο όπως τον Ομήρο Ευστρατιάδη αλλά και νεότερους όπως το Βασίλη Θωμόπουλο και το Γιώργο Παπαθεοδώρου.
Από πρωτοετής στη σχολή είχα κάποιες προτάσεις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές, με αποτέλεσμα να έχω παίξει ήδη σε δύο κινηματογραφικές ταινίες οι οποίες δεν έχουν βγει στις αίθουσες λόγω κορωνοϊού: "Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο" σε σκηνοθεσία του Όμηρου Ευστρατιάδη και "Εύρηκα" σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαθεοδώρου.
Ταυτόχρονα ήρθαν και τα τηλεοπτικά παίζοντας στις σειρές του ΑΝΤ1 "Αν ήμουν πλούσιος" και τη φετινή σεζόν στο "Καφέ της Χαράς" και στο "Familia".
Είχα επίσης την τιμή πριν καν τελειώσω τη δραματική σχολή να με προτείνει σαν επίσημο μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών ο πρόεδρος του Σωματείου, Σπύρος Μπιμπίλας. Εκτός από σπουδαίος ηθοποιός είναι και πολύ σπουδαίος άνθρωπος, και είναι πάντα στην πρώτη γραμμή βοηθώντας τους ηθοποιούς οποιαδήποτε στιγμή και με κάθε τρόπο.
Επιστρέφεις στην Κρήτη για να δεις συγγενείς και φίλους; Πόσο εύκολά ή δύσκολα πήρες την απόφαση να κυνηγήσεις το όνειρό σου, αφήνοντας πίσω τη ζωή σου και την οικογένειά σου;
Φυσικά και επιστρέφω στην Κρήτη συνέχεια, αφού η οικογένειά μου ζει εδώ όπως και κάποιοι πολύ καλοί μου φίλοι που τους αναζητω και θέλω να τους βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται. Την οικογένεια δεν μπορείς να τον αφήσεις πίσω και όταν το κάνεις. το κάνεις με "βαριά", πάντα, καρδιά αλλά κάθε επιλογή έχει και το τίμημα της.
Λέγεται πως ο καλλιτεχνικός χώρος είναι δύσκολος και "κλειστό lobby".
Όσον αφορά τον καλλιτεχνικό χώρο και ειδικά το χώρο της υποκριτικής, είναι αλλιώς να το περιγράφει κάποιος κι αλλιώς να τα ζει από μέσα... από τη "λάντζα" δηλαδή, όπως λέει και ο δάσκαλός μου ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Δυστυχώς είναι πολλοί που αντί να βάλουν την τέχνη πάνω από όλα, βάζουν το εγώ τους και αυτό θεωρώ ότι είναι μεγάλο σφάλμα για ένα καλλιτέχνη, γιατί ο καλλιτέχνης πρώτος πρέπει να εκπέμπει ήθος... εξ ου και ο όρος ηθοποιός!
Το τελευταίο διάστημα μετά την δημόσια εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου, ολοένα και περισσοτεροι καλλιτέχνες δημοσιοποιούν δικές τους τραυματικές εμπειρίες. Ως τώρα γυναίκες μιλούν για περιστατικά που βίωσαν. Πρόσφατα στα social media, δημοσιοποίησες κι εσύ μια εμπειρία mobbing που είχες ως θύμα, με θύτη μια γυναίκα συνάδελφό σου. Ποιο είναι το σχόλιο σου για όλα αυτά τα περιστατικά βίας κάθε μορφής;
Ανέφερα και εγώ στα social media μία προσωπική μου εμπειρία. Την παραθέτω τώρα και σε εσάς. γιατί όπώς βγήκαν συνάδελφοι και μίλησαν, πρέπει να το κάνουμε όλοι, αν θέλουμε να αλλάξει κάτι σε αυτό το χώρο. Γιατί, πραγματικά, πίσω από τα φώτα έχει πολύ σκοτάδι - πίστεψέ με.
Εγώ λοιπόν σαν νέος ηθοποιός, είχα πάρει τον πρώτο μου ρόλο σε τηλεοπτικό σήριαλ και ήμουν ενθουσιασμένος. Καινούριος στο χώρο, με ανάμεικτα συναισθήματα, έχοντας όμως πολλή όρεξη για να πετύχω σε αυτό που πρώτη φορά προσπαθούσα να κάνω πράξη.
Όλα πήγαιναν καλά στα γυρίσματα μέχρι που ξαφνικά ήρθε εκείνη που κατήγγειλα και δημόσια. Ενώ λοιπόν με όλους τους συνεργάτες, ηθοποιούς και συνεργείο είχαμε μία σχέση ευγένειας, η συγκεκριμένη από την αρχή άρχισε να απευθύνεται υποτιμητικά σε εμένα, υψώνοντας τον τόνο της φωνής της. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που διαβάζαμε το σενάριο και φωνάζοντας μου είπε: "Άσε το σενάριο, ό,τι σου λέω εγώ θα κάνεις".
Εν συνεχεία σε κάποιες ατάκες που είχαμε μεταξύ μας, ενώ δεν ήταν τα λόγια γραμμένα στο σενάριο, η συγκεκριμένη στην πρόβα δηλαδή off camera, προσθέτετε δικά της λόγια που ήταν μόνο βρισιές απέναντί μου! Εγώ σάστισα, τα έχασα, και αναγκάστηκα να της απαντήσω, σε λογικά όμως πλαίσια.
Εκείνη συνέχισε και με απειλητικό ύφος με φώναξε "Έλα, έλα να τελειώνουμε!" Εκεί λοιπόν δεν άντεξα και τη ρώτησα "Είσαι σκηνοθέτης για να δίνεις διαταγές;"
Αυτό λοιπόν ήταν και το τέλος του "δρόμου"! Χρησιμοποίησε δόλιο τρόπο και ψευδείς αναφορές. Εν ολίγοις εκείνη με έδιωξε από το σήριαλ... Φανταστείτε, λοιπόν, ένα άνθρωπο που έχει όνειρα όπως και αν είναι ο σωματότυπός του και ασχέτως φύλου, να βρίσκεται σε μία τέτοια κατάσταση. Ομολογώ πως στην αρχή ένιωσα απόγνωση, απογοήτευση, θυμό, πίκρα. Μετά είπα να συνεχίσω και να σφίξω τα δόντια μου. Δεν μπορούσα όμως να το κρατάω άλλο μέσα μου. Από τη στιγμή που βγήκε η Ζέτα και μίλησε για αυτό που της είχε συμβεί, είπα και εγώ θα το αναφέρω γιατί ήταν ένα περιστατικό bullying, λεκτικής βίας απέναντί μου, από κάποια που θεωρούσε τον εαυτό της ανώτερο μου και μου συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο.
Το καλό στην υπόθεση ότι πολλοί στο χώρο μας γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και με έχουν κατακλύσει με μηνύματα. Δικαιωμένος δεν αισθάνομαι γιατί το κακό τότε έγινε, απλά αν μιλήσουμε όλοι και πούμε την αλήθεια για ό,τι μας έχει συμβεί, ίσως περιορίσουμε κάποιες ή κάποιους που πίσω από το μανδύα του καλλιτέχνη, κρύβουν την ματαιοδοξία τους...
