Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Στο ισόγειο του Γ’ κτιρίου του ΠΑΓΝΗ στεγάζονται η παιδοψυχιατρική και η ψυχιατρική κλινική. Καθημερινά στα παγκάκια που βρίσκονται στον προθάλαμο των δύο κλινικών βλέπεις ανθρώπους να περιμένουν, προφανώς συγγενείς νοσηλευόμενων. Βυθισμένοι στις σκέψεις τους οι περισσότεροι. Κάπου-κάπου ανταλλάσσουν δύο κουβέντες να απαλύνουν τον κοινό τους πόνο. Παρηγορούν ο ένας τον άλλον, όμως η καρδιά τους μόνο ξέρει. Πολύ περισσότερο στις περιπτώσεις εκείνες που οι νοσηλευόμενοι τους είναι παιδιά και έφηβοι.
Έχω δει ζευγάρια να γερνούν απότομα μέσα σε λίγες νύχτες όταν πια συνειδητοποίησαν ότι το παιδί τους, το δικό τους παιδί, αυτό για το οποίο δούλευαν μέρα-νύχτα, νομίζοντας ότι είναι για το καλό του, …γλίστρησε μέσα από τα χέρια τους. Το κοιτούν κατάματα αλλά δεν το βλέπουν. Στο βλέμμα του υπάρχει κάτι απροσδιόριστο, τρομακτικό και σπαρακτικό μαζί. Πώς την πάτησαν έτσι. Πώς τους ξέφυγε. Πώς κινδύνευσαν να το χάσουν μέσα από τα χέρια τους. Άραγε, θα κοιμηθούν ποτέ ξανά ήρεμοι; Άραγε, θα μπορέσουν να το «ξανασυναντήσουν» και να συστηθούν από την αρχή; Θα ξαναδούν ποτέ τη λάμψη της ζωντάνιας στα μάτια του;
Στην Παιδοψυχιατρική κλινική του ΠΑΓΝΗ-αυτή που υπουργοί, υφυπουργοί και παρατρεχάμενοι διαβεβαίωναν να μην ανησυχούμε διότι έχουν προνοήσει δεόντως-τα φώτα της ψυχής είναι σχεδόν σβηστά. Αυτοί όλοι φέρουν αποκλειστικά την ευθύνη και καταδικάζουν όσα παιδιά έχουν ανάγκη αλλά και τις οικογένειες τους στο …σκοτάδι. Βλέπετε, δεν είναι τα δικά τους παιδιά.
Αυτό που συμβαίνει είναι ΝΤΡΟΠΗ. Και εκείνων δεν ιδρώνει το αυτί τους. Έχουν ΠΕΤΣΩΣΕΙ. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την Παιδοψυχιατρική. Ισχύει για πολλές ακόμα κλινικές που υπολειτουργούν όσο ο κόσμος υποφέρει, απελπίζεται, πεθαίνει. Να είσαι ανήμπορος 15 ώρες στα ΤΕΠ. Να βάζεις μέσο να υποβληθείς σε μία αξονική δέκα ημέρες μετά τη νοσηλεία σου, να κόβεται η αναπνοή σου, να χτυπούν τα μηχανήματα και να ψάχνεις μισή ώρα γιατρό… Να προσπαθείς να ρωτήσεις κάτι και να σε αντιμετωπίζουν απαξιωτικά. Σκυλεύουν το ΕΣΥ με χνώτα παγερά. Γιατροί φεύγουν λόγω συνταξιοδότησης, γιατροί φεύγουν για να πάνε στον ιδιωτικό τομέα και συ παλεύεις με το θηρίο. Ποιος είπε ότι η ιστορία με τον Γολιάθ και το Δαβίδ επαναλαμβάνεται; Το happy end στα παραμύθια. Στην πραγματική ζωή είμαστε απλά αναλώσιμοι. Και μάλιστα αναλώσιμοι χειρίστου είδους. Χωρίς προμήθεια. Χωρίς μίζα. Δηλαδή για πέταμα.
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από Ηράκλειο και Κρήτη
