"Τον Μάη του 1886, οι εργάτες βγήκαν στο δρόμο του Σικάγο, με σκοπό να διεκδικήσουν αιτήματα, που τότε, 132 χρόνια πριν, πλανιόνταν μόνο στη σφαίρα των ιδεών και των επιθυμιών. Ο καταμερισμός του καθημερινού βίου σε «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ψυχαγωγία και μόρφωση, οκτώ ώρες ύπνο και ξεκούραση» συμπύκνωσε τα αιτήματα όλων εκείνων που δεν είχαν τίποτα, παρά την εργασιακή τους δύναμη, για να βγάλουν τα προς το ζην.
Με αγώνες που είχαν ως πηγή έμπνευσης τις παρακαταθήκες του εργατικού κινήματος, κατακτήθηκαν το οκτάωρο, η σταθερή εργασία, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η κοινωνική ασφάλιση, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, το συλλογικό εργατικό δίκαιο, η δουλειά με δικαιώματα και η ζωή με αξιοπρέπεια.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η κυριαρχία των αγορών και η επίθεση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κατάφεραν να καταστρατηγήσουν τα εργασιακά κεκτημένα, εντείνοντας την εκμετάλλευση και αυξάνοντας τις κοινωνικές ανισότητες.
Σήμερα, ακόμα και στην ιδιαίτερη συγκυρία λόγω της πανδημίας, η επισφάλεια, ο φόβος της απόλυσης, οι «Εργάσιμες Κυριακές», ο κατώτατος μισθός που δεν αρκεί ούτε για τις βασικές ανάγκες, η υποδηλωμένη, αδήλωτη και ανασφάλιστη συνεχίζουν να διέπουν τη σύγχρονη εργασιακή ζούγκλα.
Σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι η κατάκτηση, διατήρηση και διεύρυνση των δικαιωμάτων δεν γίνεται άπαξ, αλλά αποτελεί καθημερινό διακύβευμα και απαιτεί συνεχή αγώνα.
Σήμερα οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, οι νέοι και οι νέες, οι μετανάστες και οι μετανάστριες, οι αόρατοι και οι αόρατες, να διεκδικήσουν την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους. Είναι ανάγκη σήμερα ο κόσμος της εργασίας να οργανωθεί και να συντονιστεί, με σκοπό την υπέρβαση των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών και την αποτελεσματική αντιμετώπιση της εργοδοτικής ασυδοσίας.
Η πρώτη του Μάη είναι μέρα απεργίας, μέρα έμπνευσης, μέρα τιμής και μνήμης στο εργατικό κίνημα, οι αγώνες του οποίου είναι οδηγός για τις νίκες του σήμερα και του αύριο".