Υπάρχει η γνωστή ρήση ουδείς προφήτης στον τόπο του, ωστόσο είναι κάπως παράδοξο να βρισκόμαστε στην καρδιά του Μινωικού Αμπελώνα και να περιμένουμε τους ξένους ειδικούς να έρχονται στον τόπο μας, ν’ ανακαλύπτουν τα μυστικά του και να υμνούν τα όσα είδαν και γεύτηκαν στο νησί μας!
Ο λόγος για τον Ιταλό οινοδημοσιογράφο Μάριο Κρόστα, που ήλθε ινκόγκνιτο στην Κρήτη κι επισκέφθηκε το οινοποιείο Στυλιανού στους Κουνάβους, ήπιε τα κρασιά του κι επιστρέφοντας στη χώρα του έγραψε ένα κείμενο με τίτλο "Το κρασί από τη γη του Θεού Δία, δια χειρός Ιωάννη Στυλιανού"!
Τι γράφει λοιπόν ο Ιταλός ειδικός στο περιοδικό Lavinium;
Αφού κάνει μια αναφορά στο πραγματικό αμπελουργικό ενδιαφέρον που έχει η Κρήτη, εστιάζει στην επίσκεψη του στο μικρό τοπικό οινοποιείο αλλά και τους αμπελώνες του Ιωάννη Στυλιανού. «Μετά τη καταστροφή των αμπελώνων που προκλήθηκε από την φυλλοξήρα - σημειώνει- η αναμπέλωση πραγματοποιήθηκε με γαλλικές ποικιλίες, αλλά και πολλές από τις γηγενείς ποικιλίες έχουν διατηρηθεί, στα 7.000 εκτάρια αμπελώνων, όπως τα κόκκινα , κοτσιφάλι, το λιάτικο, το μαντιλάρι, το ρωμαίικο και για τα λευκά , δαφνί , το πλυτό, το θραψάθηρι, τη βιλάνα που δείχνουν έναν υπέροχο πλούτο στιλιστικής ποικιλομορφίας».
Στη συνέχεια ο Κρόστα κάνει αναφορά στην παράδοση που έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια το τοπικό δίκτυο οινοποιών, που έβαλε την Κρήτη στον Οινοποιητικό χάρτη. "Το 70% των κρασιών του νησιού, γράφει ο Ιταλός δημοσιογράφος, παράγεται στην αμπελουργική περιοχή με ελεγχόμενη ονομασία προέλευσης Πεζά (15 χωριά με συνολικά 800 εκτάρια αμπελώνων που βρίσκονται μεταξύ 300 και 800 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Τα κρασιά είναι πολύ φρέσκα εδώ και με καλή οξύτητα από την ευλογημένη προστασία από τους αφρικανικούς ζεστούς ανέμους που εγγυώνται τα βουνά, με την υψηλότερη κορυφή στα 2.456 μέτρα".
Εντύπωση προκαλεί στον οινοδημοσιογράφο η χρήση της θρυλικής τσισβέρας που δείχνει και τον αυθεντικό τρόπο- από την παράδοση της Μικράς Ασίας, που πολλοί καλλιεργητές προσεγγίζουν ακόμα τα προϊόντα τους: η χρήση ξύλινων κατασκευών (τσισβέρες) που τοποθετούνται στο έδαφος κατά τη διάρκεια της ημέρας για να στεγνώσουν τα σταφύλια στον ήλιο και στη συνέχεια στοιβάζονται τη νύχτα, προκειμένου να επιτραπεί η ροή του αέρα και να αποτρέψει τη στάσιμη υγρασία, μια μέθοδος που χρησιμοποιείται για ένα από τα κρασιά του, το γλυκό Κοτσιφάλι.
Και βέβαια ειδική αναφορά κάνει στον ίδιο τον οινοπαραγωγό αλλά και το γιο του που συνεχίζει την παράδοση: «Ο Ιωάννης Στυλιανού και ο γιος του Γιώργος τώρα οδηγούν ένα στολίδι 7 εκταρίων, 4 εκ των οποίων είναι αμπελώνες για περίπου 20.000 μπουκάλια που αριθμούνται κατά μέσο όρο κάθε χρόνο και άλλα 3 στους ελαιώνες. Τα αμπέλια καλλιεργούνται μόνο με γηγενείς ποικιλίες και καλλιεργούνται σύμφωνα με τις οδηγίες της πιστοποιημένης βιολογικής γεωργίας. Δεν γίνεται ψεκασμός και λένε ότι η τελευταία άρδευση έκτακτης ανάγκης έγινε στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας».
Ένα κείμενο - ύμνος για τον κρητικό αμπελώνα και τον οινοποιό, που προσπαθεί με βήματα μικρά, όπως και άλλοι οινοποιοί να προσθέσουν στο χάρτη του κρασιού την Κρήτη!
Πηγή φωτογραφιών: lavinium.it
