Τραγωδία: από τις παραισθήσεις άκουγαν τις φωνές των γονιών τους και πηδούσαν στη θάλασσα να τους βρουν

Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη

Σκηνές παράνοιας και αλλοφροσύνης περιέγραψαν οι δύο διασωθέντες μετανάστες μέσα στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας για τα όσα ασύλληπτα έζησαν επί μέρες και νύχτες μέσα στην λέμβο-νεκροταφείο. Δεν ήταν μόνο οι 17 σοροί που επέπλεαν η μία δίπλα στην άλλη στην μισοβυθισμένη βάρκα λες και ήταν «ψαριά από πτώματα». Ήταν και εκείνες οι ζωές που πήδηξαν στη θάλασσα γιατί άκουγαν φωνές οικείες να τους καλούν κοντά τους.  «Με φωνάζει ο πατέρας μου…» φέρεται να φώναξε ένας πριν πηδήξει από την λέμβο και χαθεί για πάντα από την επιφάνεια της θάλασσας. Ακολούθησαν κ’ άλλοι. Πηδούσαν  σαν υπνωτισμένοι. Κυριευμένοι από τις παραισθήσεις λόγω κρύου, πείνας, δίψας. Είναι οι 15, που σύμφωνα με τις μαρτυρικές καταθέσεις, έπεσαν στο νερό και πνίγηκαν, νομίζοντας ότι θα συναντήσουν τον πατέρα ή τη μάνα τους.

Οι δύο διασωθέντες, ο ένας μόλις 16 ετών, οι οποίοι φιλοξενούνται στη δομή της Μαλακάσας, φέρεται να περιέγραψαν ακόμα ότι από τις παραισθήσεις, πέταξαν στη θάλασσα και τις μηχανές της βάρκας. Πίστευαν  ότι αν τις ξεφορτωθούν, δεν θα βουλιάξουν. Για τους μετανάστες που πήδηξαν στη θάλασσα ο θάνατος ήρθε πιο γρήγορα. Όσοι παρέμειναν στη βάρκα, αργοπέθαναν. Και οι δύο επιζώντες, ξέπνοοι και χαμένοι, περίμεναν να έρθει η δική τους σειρά. Είδαν κατάματα τον θάνατο, τον μύρισαν, τον άγγιξαν και αφέθηκαν στο κάλεσμα του…

Όπως έχει γράψει το Cretalive.gr η λέμβος  ανήκε στην "παρτίδα" των μικρών σκαφών που είχαν αναχωρήσει από τις ακτές της Λιβύης πριν την καταιγίδα "Byron". Αναχώρησαν για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς κανένα σωστικό μέσο, χωρίς gps, με μηχανές περιορισμένων ίππων.  Όταν έπεσαν πάνω στην κακοκαιρία, το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν ήταν να πηγαίνουν πρίμα στο καιρό, να πηγαίνουν όπου θεωρούσαν ότι ήταν λίγο καλύτερες οι καιρικές συνθήκες.

Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Λασίθι