Της Κατερίνας Μυλωνά
Επί χρόνια, ακόμα και δεκαετίες, υπηρέτησαν το δημόσιο σχολείο ως αναπληρωτές. Ο πολυπόθητος διορισμός ήρθε, τα προβλήματα, όμως, παραμένουν.
Νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί πραγματοποιούν κινητοποίηση στην πλατεία Ελευθερίας στο Ηράκλειο και διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Μοιράζονται με το Cretalive τις προσωπικές τους ιστορίες, τη δική τους Οδύσσεια θα έλεγε κανείς, αφού το ταξίδι τους ακόμα και δεν έχει φτάσει στην Ιθάκη…
Η κ. Ειρήνη Κλάδου έχει δύο ειδικότητες, της Θεολόγου ΠΕ1 και της Μουσικού ΤΕ16. Δουλεύει στην εκπαίδευση από το 2007, κυρίως στην Ειδική Αγωγή. Επί 9 χρόνια εργάστηκε εκτός νομού Ρεθύμνου, που είναι ο τόπος κατοικίας της. Η ίδια περιγράφει «με μεγάλες οικογενειακές δυσκολίες μία και έχω 2 παιδιά, ένα εκ των οποίων, κορίτσι με αναπηρία με αυτισμό και βαριά νοητική στέρηση. Η οικογένειά μου διχάστηκε και ταλαιπωρήθηκε πολύ. Ο πολυπόθητος διορισμός δεν ήρθε στην ειδική αγωγή αλλά στη γενική φέτος και με πολλές δυσκολίες. Διορίστηκα ως Θεολόγος στη ΔΔΕ Κυκλάδων και βρίσκομαι με απόσπαση ειδικής κατηγορίας στο νομό Ρεθύμνου. Για έναν άνθρωπο ηλικίας πάνω των 50 ετών με τόσα οικογενειακά προβλήματα είναι ανέφικτο το να βρίσκομαι μακριά από το σπίτι μου, συνεπώς και να υπηρετήσω την οργανική μου. Οι ανάγκες του ΑμεΑ παιδιού μου απαιτούν καθημερινή 24ωρη φροντίδα και διαχείριση. Η μείωση της οργανικής θέσης σε ένα χρόνο, αλλά η δυνατότητα στις ειδικές κατηγορίες να μπορούν να δουλεύουν με ανθρώπινες συνθήκες στο νόμο απόσπασης τους, έχοντας τα δικαιώματα εκείνων που κατάφεραν να υπηρετήσουν την οργανική τους θέση της, θεωρούνται επιβεβλημένα. Ας μην ξεχνάμε ότι την εκπαίδευση την έχουμε φτιάξει οι χιλιάδες αναπληρωτές που τόσα χρόνια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας δίνουμε το δικό μας προσωπικό και εκπαιδευτικό αγώνα. Αξίζουμε επιτέλους ίση μεταχείριση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.»
Η κ. Μαρία Καραδήμου επί 10 χρόνια είναι αναπληρώτρια σε όλη την Ελλάδα, υπηρετώντας τη δημόσια παιδεία σε αυτό που σπούδασε είναι Μηχανολόγος Μηχανικός (ΠΕ82). «Ο γιος μου άλλαξε οκτώ σχολεία από τη μέση της χρονιάς γιατί τις ειδικότητες τις προσλαμβάνουν σε "άλλη φάση", φέτος δίνει πανελλήνιες. Άλλαξε πάλι σχολείο. Η κόρη μου μικρότερη, είναι μόλις στην τέταρτη αλλαγή. Αλλά το χειρότερο είναι ότι ζούμε χωριστά από τον σύζυγο και πατέρα των παιδιών. Βλεπόμαστε μόνο καλοκαίρι, Πάσχα και Χριστούγεννα.
Είναι γεγονός ότι ολόκληρη η Κρήτη έδωσε μόνο 9 κενά μηχανολόγων την ώρα που ο νόμος Έβρου όπου υπηρετώ φέτος, έδωσε 6 και το νησί της Ρόδου 10! Είναι αυτές οι ανάγκες; Όχι φυσικά. Στη Ρόδο είναι υπεράριθμοι, στον Έβρο προσέλαβαν μόνο ένα αναπληρωτή ενώ στην Κρήτη πολλούς... Αφού τα παιδιά όλων των σχολείων έχουν τα ίδια δικαιώματα....Γιατί αυτή η τιμωρία αφού υπάρχουν θέσεις κοντά στο σπίτι μας; Γιατί δε δόθηκαν όλα τα κενά ώστε να επιλέξουμε; Γιατί δεν μας επιτρέπεται η υπηρεσιακή μεταβολή στον πρώτο χρόνο όπως ίσχυε πάντα; Του χρόνου, αν ο γιος μου περάσει, πώς θα συντηρήσω τρία σπίτια; Ο μισθός μου δε φτάνει ούτε για τη ΔΕΗ. (κάποιοι συνάδελφοι βρίσκονται φέτος σε αυτή την κατάσταση) Αυτή η αδικία μπορεί και πρέπει να αποκατασταθεί. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και μόνο!»
Μια νεοδιόριστη εκπαιδευτικός 100 ναυτικά μίλια μακριά από το ανάπηρο παιδί της, η κ. Μαρία Ο. από το Λασίθι, περιγράφει «το καλοκαίρι του 2021 μετά από πολλά έτη εργασιακής αβεβαιότητας, πραγματοποιήθηκαν μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση. Έχω την τύχη κι εγώ να είμαι μέλος των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών. Ένα όνειρο πολλών ετών είχε επιτέλους εκπληρωθεί…ή μήπως όχι;
Εκτός από εκπαιδευτικός όμως έχω την ευτυχία να είμαι και μητέρα 3 ανήλικων παιδιών, ηλικίας 7, 8 και 10 ετών. Το ένα από τα τρία μου παιδιά έχει διαγνωστεί από πολύ μικρή ηλικία με αυτισμό και έχει ποσοστό αναπηρίας 67%.
Τα προηγούμενα χρόνια όσο ήμουν αναπληρώτρια εκπαιδευτικός επέλεγα και δήλωνα μόνο το νομό στον οποίο βρίσκεται η μόνιμη κατοικία μου, Λασίθι. Κάποιες φορές αυτό ήταν εις βάρος της επαγγελματικής μου αποκατάστασης, μιας και υπήρξαν χρονιές που γι’ αυτό το λόγο (μια και μόνη επιλογή) ο πίνακας αναπληρωτών μ’ είχε προσπεράσει. Ο λόγος είναι προφανής θεωρώ. Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα μπροστά σ’ ένα μεγάλο δίλημμα. Να δηλώσω ένα μόνο νομό για το μόνιμο διορισμό ή να τους βάλω όλους προκειμένου να αυξηθούν οι πιθανότητες; Αυτή τη φορά επικράτησε η λογική έναντι της καρδιάς και επέλεξα όλες τις περιοχές που μου δινόταν η δυνατότητα.
Ο πολυπόθητος διορισμός ήρθε, αλλά μακριά από τον τόπο μόνιμης κατοικίας, στα Δωδεκάνησα. Η απόφαση είχε πια παρθεί. Η οικογένεια αναγκαστικά, εξαιτίας ενός ακατανόητου άρθρου του νόμου, έπρεπε να χωριστεί, όχι για 1 όπως ίσχυε παλαιότερα, αλλά για 2 χρόνια. Δύσκολη απόφαση, αλλά επιβεβλημένη.
Ξέρετε τ’ άτομα που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού, προκειμένου να μπορέσουν να προσαρμοστούν στο δικό μας τυπικό κόσμο των έντονων ρυθμών, φτιάχνουν έναν παράλληλο δικό τους κόσμο μέσα στη σκέψη τους. Κάθε αλλαγή ή διαταραχή αυτού του κόσμου και της ρουτίνας τους, τους δημιουργεί έντονο άγχος που είναι δύσκολο να διαχειριστούν. Για να μη συνταράξω περισσότερο λοιπόν την ψυχολογία του παιδιού αποφασίστηκε ο μικρός να μείνει με τον πατέρα του κι εγώ να φύγω με τ’ άλλα δυο παιδιά.
Ο νόμος μου έδινε το δικαίωμα της απόσπασης από την 1η κιόλας χρονιά, αλλά θα έπρεπε να «χρωστάω» την υπηρέτηση της οργανικής μου. Άλλο δίλημμα εδώ…να υπηρετήσω τώρα που τα παιδιά είναι μικρά ή να το αφήσω γι’ αργότερα στην εφηβεία τους; Η περίοδος αυτή είναι αρκετά δύσκολη από μόνη της, οπότε μια επιπλέον αλλαγή θα δυσχέραινε την κατάσταση περισσότερο. Άρα η υπηρέτηση ήταν μονόδρομος.
Αυτό που ζητώ είναι να επανεξεταστεί το θέμα της υποχρεωτικής διετίας για τους νεοδιόριστους. Όπως προανέφερα είναι ακατανόητο για όλους εμάς γιατί θα πρέπει να είμαστε μακριά από τα παιδιά μας και τους υπέργηρους και άρρωστους γονείς μας για δυο χρόνια (η μητέρα μου 84 ετών με νόσο Alzheimer), τη στιγμή που υπάρχουν κενά σε σχολεία που είναι κοντά στην περιοχή μόνιμης κατοικίας μας. Υπηρετούμε ήδη τον πρώτο χρόνο της οργανικής μας.»
Η κ. Μαρία Χ. περιγράφει «είμαι νεοδιόριστη εκπαιδευτικός και διορίστηκα μετά από 15 χρόνια προϋπηρεσίας στη Δ’ Δωδεκανήσου. Τη στιγμή που με βρήκε ο διορισμός έπρεπε να αφήσω πίσω την οικογένεια με ένα παιδί με ΔΑΔ γιατί παιδικό εκεί δεν έχει, έπρεπε να αναβάλω προγραμματισμένη εξωσωματική και έπρεπε να πάω κάπου που ούτε γιατρό ούτε φαρμακείο δεν υπάρχει. Όλα αυτά εντός 3 ημερών έπρεπε να τα διευθετήσω και να φύγω για το διετές στρατιωτικό μου! Αναρωτιέμαι πόσο ανήθικο και παράλογο θεωρείται να ζητάς ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για σένα και την οικογένεια σου, χάνοντας την αξιοπρέπεια σου και ζητιανεύοντας τον οίκτο των πολιτικών και των γονέων. Τόσα χρόνια ήμασταν άτυπα σε καθεστώς δόκιμου και με χειρότερα εργασιακά δικαιώματα και όμως ήμασταν δίπλα στους μαθητές μας. Τί άλλο πρέπει να υποστούμε για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του σχολείου και να υπηρετήσουμε το λειτούργημα που καλούμαστε να ασκήσουμε από την πρώτη κιόλας χρονιά όπως ίσχυε μέχρι και το 2019 στα πραγματικά οργανικά κενά και όχι στα ανεύθυνα παρουσιασμένα κενά. Δεν είναι δυνατόν να διορίζουν 5 υπεράριθμους ίδιας ειδικότητας σ’ ένα ακριτικό νησάκι και δίπλα στο σπίτι σου να παίρνουν ανεξέλεγκτα αναπληρωτές της αντίστοιχης ειδικότητας! Απαιτείται να δοθούν όλα τα οργανικά κενά και να επιτραπεί η υπηρεσιακή μεταβολή στον πρώτο χρόνο. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και μόνο.»
Η κ. Ελένη Π. αναφέρει «επί χρόνια αναπληρώτρια, γέννησα και τα δυο μου παιδιά ως αναπληρώτρια και στον δεύτερο μήνα επέστρεφα στο σχολείο. Όλα τα χρόνια άπειρα χιλιόμετρα (ως και 190 χιλιόμετρα καθημερινά, μόνη μου, με δικό μου όχημα), μακρινά μέρη (π.χ. Δ' Κυκλάδων), και φέτος ήρθε επιτέλους ο διορισμός. Είχαμε σκοπό να μετακομίσουμε οικογενειακώς, ωστόσο ένα πρόβλημα υγείας που προέκυψε αμέσως μετά τον διορισμό, δεν μας το επέτρεψε. Κληθήκαμε λοιπόν να αντεπεξέλθουμε στα αντικειμενικά προβλήματα του χωρισμού της οικογένειας (το μικρότερο παιδί μαζί μου και το μεγαλύτερο -5 ετών- πίσω, με το σύζυγό μου) ψυχολογικά και οικονομικά, αλλά και με ένα πρόβλημα υγείας που δεν υπήρχε την ημέρα του διορισμού και που ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί. Τα προβλήματα στην αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος ενός παιδιού είναι τεράστια αλλά τεράστια είναι και η δυσκολία στην καθημερινότητα των παιδιών που ζουν μακριά από τον ένα γονιό και τα αδέρφια τους. Η βοήθεια (εννοείται επί πληρωμή) σε άγνωστο μέρος και ιδιαίτερα σε μικρές κοινωνίες, είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί μέσα στην πανδημία. Τα προβλήματα πολλά και καθημερινά. Προκύπτουν και άλλα που δεν μπορούσαμε να υπολογίσουμε: Ο μικρός μου που ήρθε μαζί μου απέκτησε, λόγω αλλαγής περιβάλλοντος και υγρασίας αλλεργίες που ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεπεραστεί. Σε τρία σχολεία, σε τρία διαφορετικά μέρη να τρέχω να προλάβω να πάρω το παιδί από το σχολείο και κάθε 15 μέρες κοστοβόρο ταξίδι για το παιδί που έχει μείνει πίσω. Δεν ξέρουμε πώς θα είναι η επόμενη χρονιά αλλά δεν μπορούμε να δουλέψουμε σωστά όταν αντιμετωπίζουμε τόσα προβλήματα στην καθημερινότητά μας. Έχουμε εξαντληθεί ψυχολογικά και οικονομικά. Δεν έρχονται πάντα τα πράγματα όπως τα υπολογίζουμε και η δέσμευση για δύο χρόνια τελικά δεν μπορεί να εκπληρωθεί. Αλλά και η παραίτηση είναι μια ακόμα δυσκολότερη απόφαση. Τόσα χρόνια στηρίζουμε την εκπαίδευση, και ιδιαιτέρως στα χρόνια της τηλεκπαίδευσης, δώσαμε την ψυχή μας για το καλύτερο. Τώρα είναι η σειρά του Υπουργείου να μας στηρίξει!»
Δείτε επίσης:
Κινητοποίηση νεοδιόριστων εκπαιδευτικών στο Ηράκλειο
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο
