Αγαπητό cretalive,
στην δύσκολη περίοδο που βιώνουμε λόγω της πανδημίας που ζούμε, όπως πολλές οικογένειες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έτσι και η δική μας ήρθε αντιμέτωπη με τον ιό covid-19. Μεταξύ των μελών της οικογένειάς μου, δυστυχώς νόσησε και η 92χρονη γιαγιά μου, όντας πλήρως εμβολιασμένη, κρίθηκε απαραίτητη η εισαγωγή της στην κλινική covid του νοσοκομείου Ρεθύμνου.
Λόγω ηλικίας και ανάγκης για 24ωρη φροντίδα, συνόδευσα την γιαγιά μου στο νοσοκομείο, καθώς και εγώ ήμουν θετική στον ιό.
Κατά την διάρκεια της νοσηλείας της γιαγιάς μου, ήρθαμε αντιμέτωπες με μια απαράδεκτη και απάνθρωπη συμπεριφορά από άτομο του νοσηλευτικού προσωπικού του νοσοκομείου. Αρχικά, η συγκεκριμένη νοσοκόμα στην οποία θα αναφερθώ εκτενώς στην συνέχεια, εισήλθε το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου στον θάλαμο χτυπώντας δυνατά την πόρτα και με εμφανή νευρικότητα ενώ εισερχόταν σε χώρο νοσηλείας ασθενών.
Ενώ η βάρδια της ξεκινούσε στις 11 το βράδυ, 11,30 η ώρα ήθελε να χορηγήσει εισπνεόμενο σε ασθενή στο δίπλα κρεβάτι ενώ ο ασθενής ανέφερε ότι έπρεπε να χορηγηθεί το φάρμακο μισή ώρα αργότερα. Όταν η ασθενής αντέδρασε εκείνη δήλωσε με θράσος ότι θέλει να πάει να κοιμηθεί (Ενώ είχε ξεκινήσει την δουλειά της στις 11 η ώρα).
Στις 3:30 τα ξημερώματα, με ξύπνησε η γιαγιά μου διότι δυστυχώς στον ύπνο της είχε φύγει ο ορός από την φλέβα της με αποτέλεσμα να αιμορραγεί. Αμέσως, κάλεσα τον αριθμό που μας είχαν υποδείξει για να έρθει άτομο του προσωπικού για να βοηθήσει την γιαγιά μου. Η ίδια νοσηλεύτρια μου είπε να της βάλω λίγο βαμβάκι στην πληγή μέχρι να έρθει. Μετά από λίγο ήρθε στο δωμάτιο, με νεύρα και υστερία χτυπώντας ξανά την πόρτα και ξυπνώντας και την άλλη ασθενή.
Μόλις είδε την κατάσταση της γιαγιάς μου, άρχισε να επιδιορθώνει τον ορό στο χέρι της. Παράλληλα, φώναζε ότι <<αυτά κάνετε κάθε βράδυ>>, να σημειωθεί ότι στην μία εβδομάδα νοσηλείας της γιαγιάς μία φορά συνέβη το περιστατικό με τον ορό. Έλεγε στην γιαγιά με φωνές να το προσέχει να μην της ξανά φύγει ο ορός. Όλη την διάρκεια ήταν εκνευρισμένη και σε κατάσταση υστερίας. Έσυρε απότομα την γιαγιά για να την τοποθετήσει ψηλότερα στο κρεβάτι και χτυπούσε με δύναμη και εκνευρισμό το κάγκελο του κρεβατιού λέγοντας της να έχει στην άκρη το χέρι της και να το προσέχει να μην της ξανά βγει η φλέβα. Όταν δεν άντεξα πια αυτή τη συμπεριφορά και της επισήμανα με ευγενικό τρόπο να προσέχει την συμπεριφορά της διότι η γιαγιά μου είναι ένα άτομο με προβλήματα ακοής, όρασης, καρδιάς και άνοιας μου απάντησε με απερίγραπτο θράσος ότι η ίδια γνωρίζει να συμπεριφέρεται σε ηλικιωμένους ανθρώπους με άνοια διότι δούλευε σε οίκο ευγηρίας και δήλωσε απειλώντας με ότι εάν ξανά συμβεί το περιστατικό με τον ορό θα την δέσει στο κρεβάτι. Αυτό δηλώνει και φάνηκε από τον τρόπο της και την συμπεριφορά της ότι τέτοιες απάνθρωπες και εξευτελιστικές πράξεις που αφορούν βασανιστήρια ηλικιωμένων τις έχει ξανά κάνει στο παρελθόν.
Έπειτα, ήρθε ξανά το πρωί και ενώ θα έπρεπε να ελέγξει την πίεση, την θερμοκρασία και το οξυγόνο των ασθενών, δεν έκανε τίποτα από αυτά απλώς κοίταξε εάν η γιαγιά μου είχε ξανά βγάλει τον ορό. Μετά από αυτό το γεγονός, η γιαγιά μου ήταν τρομοκρατημένη διότι δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους αντιμετώπιση και δίσταζε ακόμα και να μετακινηθεί στην τουαλέτα υπό τον φόβο να μην σπάσει ο ορός και εκτεθεί ξανά στην ίδια απάνθρωπη συμπεριφορά. Πέρα από την γιαγιά μου, το περιστατικό προκάλεσαι και σε εμένα και στην άλλη ασθενή ψυχική πίεση σε μια περίοδο που η κατάσταση της υγείας όλων μας δεν επέτρεπε τέτοιου είδους εντάσεις.
Το πρωί εγώ και η άλλη ασθενής στον θάλαμο, που είμαστε και οι δύο μάρτυρες των παραπάνω γεγονότων, μιλήσαμε για αυτό στην νοσηλεύτρια της επόμενης βάρδιας όπου μας παρέπεμψε στην προϊσταμένη, η οποία ήρθε στον θάλαμο και της αναφέραμε το περιστατικό. Η ίδια μας διαβεβαίωσε πως θα επιληφθεί η ίδια του ζητήματος, εκφράζοντας πολλάκις την συμπαράστασή της και ζητώντας ειλικρινά συγνώμη για την ψυχική οδύνη που αυτό μας προκάλεσε.
Την στιγμή που η πανδημία στην Κρήτη και στην Ελλάδα βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση είναι κατά την γνώμη μου αδιανόητο τα νοσηλευτικά ιδρύματα να στελεχώνονται από τέτοιου είδους άτομα που όχι μόνο δεν σέβονται την οδύνη του ασθενούς αλλά δημιουργούν και ψυχολογική πίεση.
Ωστόσο, αυτό το παραπάνω γεγονός αποτελεί μια σκοτεινή εξαίρεση η οποία για κανένα λόγο δεν θα ήθελα να επισκιάσει τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλει όλο το 24ωρο η συντριπτική πλειοψηφία του υγειονομικού προσωπικού, οι οποίοι με κίνδυνο της ζωής τους επιτελούν πραγματικό λειτούργημα. Υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι από το νοσοκομείο Ρεθύμνου τους οποίους θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά για την ευγένεια και την ανθρωπιά που επέδειξαν παρέχοντας τις υπηρεσίες τους όσο διάστημα παραμείναμε στο νοσοκομείο.
Με το παρόν κείμενο ευελπιστώ ότι η διοίκηση του νοσοκομείου θα προβεί σε όλες εκείνες τις απαραίτητες ενέργειες ώστε τέτοια καταδικαστέα περιστατικά να μην επαναλαμβάνονται και να επιβάλλονται οι εκ του νόμου προβλεπόμενες πειθαρχικές κυρώσεις.
Γ.Κ.