Αγαπητό Cretalive
Ταπεινωτικές στιγμές βίωσα σήμερα στο κέντρο του Ηρακλείου σαν δημότης της πόλης αυτής με τον τρόπο τον οποίο συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι χρειάζονται την προσοχή μας αλλά και την φροντίδα μας αφού η ζωή τους έχει φέρει σε θέση δυσχερή.
Εξηγούμαι. Είναι μεσημέρι. Βρίσκομαι στον σταυρό της πόλης. Που έχει μετατραπεί σε κανονικό εργοτάξιο με φορτηγά, εργάτες κλπ που προσπαθούν να τελειώσουν επιτέλους το έργο της πεζοδρόμησης των οδών Ίδης και 1821.
Εκεί λοιπόν που η Λεωφόρος Δικαισύνης μετατρέπεται σε οδό Ίδης έχουν αφήσει για πρόσβαση στους πεζούς μια ανισοϋψή στενωπό. Είναι τόσο στενό το πέρασμα, σαν να περίμενε ο Λεωνίδας τους Πέρσες στις Θερμοπύλες.
Τότε εμφανίζονται τρεις συνάνθρωποι μας ΑΜΕΑ. Δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Νέοι στην ηλικία. Κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια. Φαντάζομαι ότι θα έδωσαν ραντεβού λίγο νωρίτερα με σκοπό να βολτάρουν.
Θέλουν να κατευθυνθούν προς τα Λιοντάρια. Πώς να περάσουν όμως. Το πέρασμα στενό. Οι επιφάνειες ανισοϋψείς όπως έγραψα παραπάνω.
Κοιτάζονται. Υποχωρούν. Περνούν με κόπο απέναντι στην αρχή της 1866 και κοιτούν το απέναντι πεζοδρόμιο της 1821. Αδύνατον να περάσουν. Κανείς δεν τους έχει σκεφτεί.
Τους κοιτάζω διακριτικά. Λυπημένοι αποχωρούν. Αντί για τα Λιοντάρια ανηφορίζουν την αγορά και φεύγουν. Αίσχος και ντροπή!
