Του Γρηγοράκη Βαγγέλη, Αρχιτέκτονα.
Φρούδες οι ελπίδες μας, μάταια επεριμέναμεν..
Τελικά… λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Εμείς δεν τα έχουμε, και ούτε θα τα έχουμε. Αυτοί που υπόσχονται ότι θα δώσουν στους φτωχότερους, ολοκλήρωσαν τη θητεία τους, κάπου εκεί στον Μεσαίωνα, με τελευταίο τον Ρομπών των Δασών και των σκιών.
Είχε πολλά σκαλοπάτια η ανεμόσκαλα αναρρίχησης, απλά ανεβαίνοντας το επόμενο, έσπαγε το προηγούμενο για να μην ανέβει άλλος από πίσω…. Αμ που κάποια στιγμή πρέπει να κάνεις και ένα βήμα πίσω! Όταν πια αναγκαστικά το βήμα πίσω είναι αναπόφευκτο, τότε έρχεται το χάος.
Δαμανάκη, Αλαβάνος, Κουβέλης, Λαφαζάνης, Βαρουφάκης και χίλια μύρια κύματα, τα παλικάρια στρωμένα στο διάβα του.
Δημοψήφισμα της οργής και της θλίψης, υποσχέσεις σε φτωχούς και αδύνατους, υποσχέσεις σε ισχυρούς, υποσχέσεις σε μικρομεσαίους…. Έχει η πίτα, όλοι θα φάτε… λεφτά υπάρχουν, δώστα όλα!
Χωράτε όλοι οι πραματευτάδες, οι χορευτάδες, οι χαντζιαβάτες… ακόμα και οι καραγκιόζηδες. Όλοι χωράτε, παλιοί και νέοι, δικοί μας και δικοί τους. Πάλι δικά μας θα είναι, πάλι με χρόνια και καιρούς.
Σαν το βατραχάκι πηδάει ξέγνοιαστος από το ένα βραχάκι στο άλλο, με περίσσεια τόλμη, δίχως ποτέ να γυρίζει το κεφάλι πίσω, έτοιμος για το σάλτο μορτάλε. Λίγο να κάτσει στον ήλιο να ξαποστάσει ρε παιδιά! Μην ξεραθεί… μόνο γιατί είναι κρίμα, τέτοιο ωραίο παιδί.
Στα μάτια το κοιτούσαμε!
