Όταν τον Οκτώβριο του 2018 γράφτηκε σε μία λευκή κόλλα χαρτί η σύγχρονη ιστορία του ΟΦΗ η συγκίνηση ήταν έκδηλη, η αισιοδοξία ξεχείλιζε. Παιδιά που μεγάλωσαν με τον Γκέραρντ, παιδιά που γιγαντώθηκαν μέσα από τη γιγάντωση της ιστορίας του ΟΦΗ, παιδιά που λάτρεψαν την ομάδα αναλαμβάνουν τον σύλλογο σε μία δύσκολη καμπή για να προχωρήσουν στην επόμενη μέρα με ανιδιοτέλεια και καθαρό κούτελο.
Όλοι ήθελαν να πετύχουν. Και επειδή δεν πέτυχαν (αγωνιστικά) τούτο είναι που πονάει περισσότερο. Δεν απέτυχε και δεν αποδοκιμάστηκε ο οποιοσδήποτε, αποδοκιμάστηκαν πρόσωπα που έχουν κλάψει για τον ΟΦH, που τον έχουν αγαπήσει παθιασμένα και προέρχονται από τα σπλάχνα του. Όταν αποτυγχάνει ένα "δικό σου παιδί", ο πόνος είναι μεγαλύτερος.
