Η μέρα (αν και όποτε ξημερώσει) που το ιατρικό δελτίο του ΟΦΗ θα είναι κενό πρέπει να καταχωρηθεί στις πιο ιστορικές στιγμές του συλλόγου, δίπλα στην πρώτη άνοδο το 1968, την πρώτη ευρωπαϊκή έξοδο το 1986, το Κύπελλο Ελλάδος το 1987, το βαλκανικό κύπελλο το 1989, την πρόκριση επί της Ατλέτικο Μαδρίτης το 1993, την ανεξαρτησία το 2009.
Αυτό που συμβαίνει με τους τραυματισμούς στον ΟΦΗ δεν έχει προηγούμενο, πιθανότατα ούτε επόμενο (εκτός αν ο ΟΦΗ ξεπεράσει και τον εαυτό του). Είναι ένα μείγμα κακοδαιμονίας, κακοτυχίας και γκαντεμιάς, είναι κάτι απ’ όλα αυτά και όλ’ αυτά μαζί. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά.
Διότι οι τραυματισμοί δεν είναι μόνο ρήξεις, κατάγματα και κακώσεις, είναι και -ουκ ολίγες- θλάσεις, δηλαδή μυικοί τραυματισμοί, δηλαδή τραυματισμοί που σχετίζονται με την προετοιμασία, τις μεθόδους προπόνησης και εκγύμνασης, τις μικρές ή μεγάλες επιβαρύνσεις των ποδοσφαιριστών, τη φυσική κατάσταση, τον τρόπο που κατανέμουν τις δυνάμεις τους, το βαθμό ετοιμότητάς τους.
Διαβάστε περισσότερα στο Capitano.gr
