της Ιωάννας Τοπούζη
Απρίλης…16…ξημέρωσε!
Εγώ 40, ποιός να μου το έλεγε;…
Φαινόταν τόσο μακρινό...τόσο «μεσήλικο»… κι όμως!
Μήνες με προβλημάτιζε η αλλαγή της δεκαετίας...Ένιωθα πως με απομάκρυνε από τη φρεσκάδα, από όλα αυτά που ήθελα να ζήσω και δεν πρόλαβα...Και τώρα, το 40 τι;;Με οδηγεί στο τέλος;
Άφησα το κρεβάτι μου, είχα πει ότι το δώρο γενεθλίων στον εαυτό μου, θα ήταν μια αργοπορημένη προσέλευση στη δουλειά μου, θα τεμπέλιαζα! Έφτιαξα ένα καφέ, στο δρόμο για το μπάνιο στάθηκα στον καθρέφτη του Χωλ..Δεν ξέρω ποια έψαχνα μέσα στο είδωλο, ψηλάφιζα το πρόσωπό μου σα να γνωριζόμασταν πρώτη φορά. Δυό ρυτίδες στο μέτωπο, μου θύμισαν πόσο εκφραστική γίνομαι όταν μιλώ..Κατέβηκα στο λαιμό μου.. «πόσες μέρες πέρασα με σκυμμένο κεφάλι;;»
Μια ρυτίδα πέρα ως πέρα...πάντα σκυμμένη σε όλες τις μέριμνες... «Μεγάλωσες κορίτσι μου…άλλαξες! Θα σε ξαναπούν…κορίτσι;»
Ερώτημα σε μένα την ίδια, το ένα πίσω από το άλλο, που ζητούσαν τις δικές τους απαντήσεις...Σε κάποιες απαντούσα, σε άλλες δεν είχα απάντηση...Ένιωσα γλυκά για όλα αυτά που έζησα, μια μελαγχολία για αυτά που δεν θα ξαναζήσω, μια πίκρα για αυτά που δεν έζησα ένα θυμό ότι δεν θα προλάβω να ζήσω αυτά που θέλω… είχα όνειρα…
Τον είχα αναβάλει θαρρείς αυτόν τον απολογισμό...Δεν είχα το χρόνο; Δεν άδειαζε ποτέ το σπίτι από παιδικές φωνές, από αιτήσεις… Δεν τον αξιολογούσα, δεν με ένοιαζε...έτρεχα να προλάβω!!!Να προλάβω να κερδίσω χρήματα, κοινωνική καταξίωση, τίτλους...να προλάβω να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να είμαι σύζυγος πολυεργαλείο, άξια κόρη, καλή νύφη …
Και τώρα αυτή η σιωπή… αυτός ο καθρέφτης….
Τα σαράντα είναι μια ηλικία που σε εισάγει σε μια περίοδο προσωπικού απολογισμού, αυτοκριτικής… Μια επανεξέταση όλης της ζωής μας, που η καθημερινότητα ή η νωθρότητα μας, δεν άφησε να κάνουμε μέχρι τότε...Συχνά πιεσμένοι, εκφράζουμε ένα ξεκάθαρο «δεν πάει άλλο!!», ένα τολμηρό «ή τώρα ή ποτέ!».Δυστυχώς όμως, όλη αυτή η πίκρα για μια χαμένη ζωή, για όνειρα ανεκπλήρωτα, πολύ συχνά μας οδηγεί σε μια παραίτηση...στο «ποτέ!»
Κι όμως! Ο απολογισμός των σαράντα, δεν πρέπει να μεταφραστεί από εμάς τους ίδιους σαν «κρίση μέσης ηλικίας» όπως συνηθίζουμε να το λέμε. Όλος αυτός ο θυμός, όλη αυτή η πίκρα, όλα αυτά τα χαμένα όνειρα που μεμιάς θαρρείς ζητούν την εκδίκηση τους, πρέπει να γίνουν εργαλεία στα χέρια μας..Εργαλεία που θα μας φανερώσουν ποιοι είμαστε πραγματικά, ποια είναι αυτά που μας έλειψαν και πρέπει να τα ισορροπήσουμε, τι ζήσαμε και μπορεί να γένει γνώση για να συνεχίσουμε το πέταγμα μας…
Να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σαράντα είναι απλά η μετάβαση σε μια περίοδο που η αυτογνωσία μπορεί να μας προσφέρει την απόλυτη ευτυχία...Είμαστε αρκετά μεγάλοι ώστε να έχουμε εμπειρίες και αρκετά νέοι για να κάνουμε μια καινούργια αρχή… Η χρονική αυτή στιγμή, όποτε τη βιώσει ο καθένας είναι το πέρασμα στην ελευθερία. Πλήρως απαλλαγμένοι από κοινωνικά ταμπού, χωρίς να μας ενδιαφέρει τι γνώμη έχουν οι άλλοι για εμάς, έχοντας κλείσει κύκλους της ζωής, είμαστε ανενόχλητοι να γνωρίσουμε τον πραγματικό εαυτό μας… Είμαστε άραγε η καλύτερη εξέλιξη του εαυτού μας ή απλά «έτυχε» σαν συνέπεια που επέβαλαν άλλοι; Διαμορφώσαμε το πλαίσιο γύρω μας όπως μας κάνει να είμαστε υγιείς ή και αυτό το όρισαν άλλοι;; Υλοποιήσαμε μέρος των «θέλω» μας; Προλαβαίνουμε κι άλλα!
Συχνά οι άνθρωποι δεν εκμεταλλευόμαστε αυτή την ευκαιρία, αλλά νομίζουμε ότι όλο αυτό το συναίσθημα θα εκτονωθεί με άσκοπες ενέργειες...Καταφεύγουμε σε επιφανειακές λύσεις, σεξ με τρίτους ,πλασματική εικόνα γεμάτη υαλουρονικό, αλόγιστα ψώνια, ερωτοδουλειές για ψεύτικη επιβεβαίωση ..Ακριβώς επειδή είναι μάταιο όλο αυτό, δεν έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στην ψυχολογία μας, το ένα φέρνει το επόμενο και το κενό βαθαίνει… Ο φόβος για το χρόνο που φεύγει μας οδηγεί σε λάθος δρόμους…
Έχουμε όλο το χρόνο μπροστά, ίσως όχι σαν να ήμασταν είκοσι...όμως τότε, ξοδεύαμε τόσο χρόνο για μάταιες σκέψεις!!! Έχουμε καταλήξει σε ορισμένα συμπεράσματα στην πορεία της ζωής μας και αυτά θα μας φανούν χρήσιμα ώστε να εξοικονομούμε χρόνο...Αυτό που θέλουμε έχουμε πια τον τρόπο να το διεκδικούμε και είναι η ώρα που έχουμε φωνή να μιλήσουμε και να μας ακούσουν… Ό,τι μας αρέσει το κρατάμε σαν θησαυρό, ο,τιδήποτε τοξικό το κόβουμε μαχαίρι και σε όλα αυτά που αγαπάμε αλλά μας ζορίζουν δίνουμε χρόνο να καταλάβουν τις αντοχές μας, τα όρια μας…
Έδωσα λύση στους φόβους μου, ζώντας τους!!Αυτό αποφάσισα να κάνω για μένα...Να με γνωρίσω...είχε έρθει η ώρα!! Τα παιδιά μου, δεν με είχαν τόση ανάγκη πια στην καθημερινότητα...Ήταν η στιγμή να μείνω με τον εαυτό μου, να πιω ένα καφεδάκι μαζί του, μια ρακί… Να τα πούμε!!!… Τα μοναχικά ταξίδια είναι η μεγαλύτερη πηγή αυτογνωσίας...Έφτιαξα μια βαλίτσα και είπα στον εαυτό μου… «Τώρα οι δυο μας κούκλα μου!».Διάλεξα μια πόλη στο χάρτη… για μένα πια, την ωραιότερη..το Ηράκλειο! Περπάτησα στο κάστρο της βράδια, ώρες ατέλειωτες … Στο κάστρο της Θάλασσας… έψαχνα σε κάθε κύμα να βρω τις αλήθειες μου..Περπάτησα στους δρόμους της ,αναζητώντας το όριο της ισορροπίας μου… Δεν είχα ταξιδέψει ποτέ σε νεαρή ηλικία, ούτε με φίλες ούτε μόνη… και τώρα το ζούσα η αίσθηση μου έδινε φτερά…
Έκανα φίλες καρδιάς, φίλες μιας ζωής… Γνώρισα ανθρώπους, αγάπησα έναν τόπο και μου επιστρέφει την αγάπη του, δίνοντας μου τη γνώση ότι κατάφερα να αυτονομηθώ…
Ανακάλυψα ότι όσο και να φοβάμαι τα αεροπλάνα, το κίνητρο είναι η αγάπη… υπάρχουν άνθρωποι στο Ηράκλειο που με περιμένουν κι έτσι μπαίνω πάντα με χαρά στο αεροσκάφος και φεύγω με μια γλυκιά λύπη… Μέσα από τη δική μου μετάβαση έγινα καλύτερη μητέρα, άρχισα να δίνω στους άλλους τον χρόνο που ήθελα για μένα, απολαμβάνοντας ,έδινα με χαρά απόλαυση στους άλλους… Πάντα στα δύσκολα της καθημερινότητας κάνω ανάκληση εικόνες των ταξιδιών μου και γαληνεύω…
Θα δανειστώ τα λόγια ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα, του Αργεντινού Χόρχε Λούις Μπόρχες... «Κάθε ζωή διαμορφώνεται από μια μοναδική στιγμή… τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί μια για πάντα, ποιός είναι…»
Εσύ;...Ξέρεις;…
Αμέτρητα ευχαριστώ στο σύζυγο μου για τη γενναιοδωρία του….
