Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Η ιστορία είναι γνωστή και αποτυπώνει εύστοχα τι συμβαίνει στο νου του ανθρώπου όταν αυτός κάνει…σούφερα. Ένας οδηγεί αργά τη νύχτα σε ερημικό τόπο και παθαίνει λάστιχο. Ανοίγει το πορτ-μπαγκάζ, βλέπει ότι έχει ρεζέρβα αλλά δεν έχει γρύλο, το κινητό του δεν έχει σήμα και βλέποντας περίπου ένα χιλιόμετρο πιο κάτω ένα σπίτι, αποφασίζει να πάει και να ζητήσει από τους ανθρώπους να του δανείσουν έναν. Ξεκινάει λοιπόν και καθώς περπατάει αρχίζει να σκέφτεται: «Ωχ, είναι και αργά και θα τους ξυπνήσω. Θα χτυπήσω, δεν θα ανοίγουν, θα ξαναχτυπήσω, κάποια στιγμή θα ανοίξει ένας αλαφιασμένος τύπος και θα μου πει ‘‘Τι είναι άνθρωπέ μου; Τι μου χτυπάς νυχτιάτικα;’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Συγνώμη που σας ενοχλώ αλλά έμεινα από λάστιχο και χρειάζομαι ένα γρύλο’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Και επειδή εσύ δεν σκέφτηκες να πάρεις το γρύλο σου πρέπει να έρθεις να μας ξυπνήσεις; ’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Μα δεν το έκανα επίτηδες’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Τι με νοιάζει αν το έκανες επίτηδες; Εγώ έχασα τον ύπνο μου! ’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Μα κύριέ μου, άνθρωποι είμαστε και όλοι πού και πού χρειαζόμαστε βοήθεια’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Να πας αλλού κόπανε να ζητήσεις βοήθεια’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Μα πού αλλού να πάω τέτοια ώρα; ’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Δεν με νοιάζει –να κόψεις το λαιμό σου! ’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Μα εγώ βοήθεια σας ζήτησα, γιατί με βρίζετε; ’’ …
Απορροφημένος στις σκέψεις του, φτάνει στο σπίτι, χτυπάει την πόρτα, ανοίγει ένας άνθρωπος, «Καλησπέρα σας. Χρειάζεστε κάτι;», τον ρωτάει ευγενικά κι αυτός του απαντά θυμωμένα «Βρε άι σιχτίρ κι εσύ κι ο γρύλος σου»!
Αυτό το… «άι σιχτίρ κι εσύ κι ο γρύλος σου»…είναι που φοβάμαι περισσότερο με τους γείτονες τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη παρέκει. Κι αυτό απαντώ όταν πολλοί φίλοι με ρωτάνε- λες και ξέρω- πως θα πάνε τα πράγματα με την Τουρκία, τι πιστεύω για τον Ερντογάν, πόσο θα το τραβήξουν οι γείτονες και τελικά πόσο θερμό θα είναι το Καλοκαίρι στα ελληνοτουρκικά.
Ο κόσμος ανησυχεί. Η γενιά μας δεν ησυχάζει. Και με το δίκιο της. Εμείς, οι προηγούμενοι από μας και οι νέοι μας δεν έχουν ζήσει πόλεμο, κακουχίες, εδώ και χρόνια ζούμε μια ειρηνική περίοδο που όμοιά της η χώρα μας δεν έχει βιώσει. Είναι ίσως το μεγαλύτερο διάστημα…απραξίας πολεμικής για μια περιοχή που πάντα ήταν στο μάτι του κυκλώνα. Αυτό είναι το καλό νέο, παρότι πολλοί θα πουν ότι μια τέτοια αδράνεια… κοιμίζει , σε καθιστά μαλθακό, δεν είσαι σε ετοιμότητα. Ε…προτιμότερο είναι αυτό από το να κινδυνεύεις κάθε φορά να μπεις σε ένα λουτρό αίματος, από αυτά που η μακραίωνη ελληνική ιστορία είναι γεμάτη.
Είναι λοιπόν λογικό σε μια τόσο παρατεταμένη ειρήνη να ανησυχούμε βλέποντας τα επικίνδυνα παιγνίδια που παίζουν οι γείτονες,, ακούγοντας τις συνεχείς απειλές τους παρά την τραγική κατάσταση που εξακολουθεί να είναι το πληγωμένο θηρίο δίπλα μας. Αλλά πραγματικά δεν φοβάμαι μην…έρθουν μια νύχτα. Μην μας κηρύξουν τον πόλεμο. Είμαστε εδώ και τους περιμένουμε. Δεν τρέμω μην κάνουν μια κίνηση που θα μας οδηγήσει σε αναγκαστική σύρραξη που στη συνέχεια θα αναφλέξει όλη την περιοχή. Η χώρα ξέρει, είναι στο DNA της πως όταν μπουν τα δύσκολα θα είναι όλοι εκεί…
Πιο πολύ φοβάμαι το…ατύχημα. Η πίεση ένθεν και ένθεν, η ψυχολογική ένταση και το…εσωτερικό θερμόμετρο που ανεβαίνει συνεχώς καθιστούν την κατάσταση δύσκολη, η ισορροπία είναι εύθραυστη. Σκεφτείτε δε ότι ακόμη και η ανώτατη ηγεσία που έχει λόγους να είναι ψύχραιμη, είχε βρεθεί και στα Ίμια -τότε οι περισσότεροι ως κατώτεροι αξιωματικοί.
Εξηγήσεις και δικαιολογίες θα υπάρξουν πολλές , ειδικά από αυτές τις διαταραγμένες προσωπικότητες που προσελκύει η εξουσία. «Αυτός που θέλει να γίνει γνώστης της ανθρώπινης φύσης θα πρέπει να μελετήσει τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι.» έχει πει ένας σπουδαίος ψυχαναλυτής.
Κι όταν κάτσει η στραβή, όλοι θα έχουμε «φτιαχτεί», το καψούλι θα είναι έτοιμο και…δεν χρειάζεται να υπάρξει καν γρύλος παρά μόνο…ένα άι σιχτίρ!
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
