Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Μια κρίση λένε ότι γεννά- στις…κανονικές χώρες- ευκαιρίες. Ένας πόλεμος μπορεί μετά από απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές και υποδομές να προκαλέσει κύμα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Μια νέα περίοδο ευφορίας και ανάτασης (αρκεί να έχεις βγει νικητής).
Και ένα φυσικό φαινόμενο, όπως μια πλημμύρα, μια φωτιά, ένας σεισμός μπορεί να είναι επίσης η αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα. Αλλά και η αιτία να αναδυθούν δυνάμεις άγνωστες ατόμων και κοινωνίας.
Σήμερα κλείνουμε ακριβώς δύο εβδομάδες από τον μεγάλο σεισμό που κατέστρεψε μέρος της κεντρικής Κρήτης, με τεράστιες ζημιές στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου. Δεκάδες χωριά μοιάζουν ισοπεδωμένα, σαν να έπεσε μια βόμβα καταμεσής της πλατείας. Ο τρόμος μετετράπη σε απόγνωση, μετά ήρθε η αγωνία για το αύριο. Υπάρχει όμως και η ανθρώπινη θέληση. Το πείσμα. Το μεγάλο κίνητρο για ζωή. Κανείς δεν θέλει να παρατήσει τα όπλα, η ζωή είναι δύσκολη, αλλά παραμένει όμορφη, γλυκειά και θα τη ζήσουν. «Το Αρκαλοχώρι θα ψηλώσει πιο πολύ από ότι ήταν πριν» η νέα φράση που ακούγεται!
Η περιοχή μπορεί και πρέπει να αποκτήσει ξανά δυναμισμό. Να ζωντανέψει, να βρουν οι άνθρωποι τον κανονικό τους ρυθμό. Η περιοχή δεν πρέπει να γίνει απλώς όπως ήταν , αλλά και καλύτερη! Κι αυτό είναι κατά την γνώμη μου το μεγάλο στοίχημα με το φονικό χτύπημα του Εγκέλαδου: Είναι τεράστια ευκαιρία για τις κεντρικές αυτές επαρχίες του Ηρακλείου, όπου βασίλεψε η αυθαιρεσία και η πολεοδομική αναρχία να στηθούν πια τα πράγματα με σχέδιο, με κανόνες και απόλυτη αισθητική.
Εάν δεν υπάρξει τώρα πολεοδομικός (ανα)σχεδιασμός , ενίσχυση των υποδομών και πρόβλεψη για την ανάπτυξη της περιοχής πότε θα γίνει; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να στηθεί σωστά όλο το οικοδόμημα;
Το παράδειγμα της Καλαμάτας είναι το πιο χαρακτηριστικό. Μετά τους σεισμούς του 1986 που ισοπεδώθηκε η πόλη υπήρξε ανασύνταξη δυνάμεων, σχεδιασμός και επιμονή στα μέτρα που έπρεπε να τηρηθούν. Ένας φωτισμένος δήμαρχος, μια πολιτεία που στάθηκε σε μεγάλο βαθμό στο πλευρό τους, η βούληση της κοινωνίας, όλα έπαιξαν ρόλο. Και σήμερα η Καλαμάτα είναι μια ζηλευτή πόλη, ειδικά το νέο της κομμάτι μοιάζει περισσότερο ευρωπαϊκό παρά βαλκάνιο.
Λαμβάνοντας μάλιστα ορισμένα δεδομένα υπόψιν πρέπει να πούμε ότι σήμερα το Αρκαλοχώρι είναι σε πλεονεκτικότερη θέση. Δεν έχει-ευτυχώς- τους 20 και πλέον νεκρούς, τους τραυματίες, δεν έχει τόσο μεγάλο πολεοδομικό ιστό κατεστραμμένο, δεν έχει να περιθάλψει τους χιλιάδες σε 30 και πλέον καταυλισμούς που είχαν στηθεί τότε στην μεσσηνιακή πόλη. Κι έχει, στον αντίποδα, έναν κρατικό μηχανισμό πιο έτοιμο, μία Πολιτεία πλέον έμπειρη και με κεφάλαια (συνδυαστικά με το Ευρωπαϊκό Ταμείο) που μπορούν να εισρεύσουν στην περιοχή. Την κινητοποίηση που γίνεται στις μέρες μας…δεν μπορούσε καν να τη φανταστούν πριν 35 χρόνια- τότε έμειναν στις σκηνές και τον δύσκολο Χειμώνα του 1986-1987.
Εκείνο το βράδυ, της 13ης Σεπτεμβρίου του 1986, αποτέλεσε σταθμό για τη σύγχρονη ιστορία της Καλαμάτας, αλλά και παράδειγμα προς μίμηση αφού χάρη στην εμπνευσμένη δημοτική αρχή, τη συνεργασία των υπουργείων , το πείσμα των κατοίκων της η πόλη αναγεννήθηκε από τις στάχτες της… Γιατί όχι και το Αρκαλοχώρι να μην θυμάται την 27η Σεπτεμβρίου 2021 ως τη μέρα που άλλαξε (και θετικά) η ιστορία;
ΥΓ: Όλα αυτά θα ισχύσουν εάν και η ίδια η κοινωνία διατηρήσει τη συνοχή και την αλληλεγγύη της. Διότι ήδη εμφανίζονται οι πρώτες μεμψιμοιρίες, γκρίνιες, ανταγωνισμοί και περίεργες φημολογίες για τον ένα ή τον άλλον. Αυτά τα φαινόμενα πρέπει να εκλείψουν τώρα.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος