Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Έλεγαν οι Λατίνοι ότι ο θάνατος εξισώνει τα πάντα- Omnia mors aequat. Ολοι οι άνθρωποι είναι μπροστά στον θάνατο ίσοι, αλλά κάποιοι είναι πιο…ίσοι από τους άλλους. Για διάφορους λόγους. Ο πρώτος και κύριος είναι γιατί σε όλη τους τη ζωή είχαν μια διαφορετική πορεία, προφανώς ένα δημόσιο λόγο, καλλιέργησαν ένα μύθο, άλλοι προετοίμαζαν μεθοδικά την υστεροφημία τους. Σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται, συνήθως, μεγάλοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές, πολιτικοί άνδρες και γυναίκες. Στα παλιότερα χρόνια αυτοκράτορες, θρυλικοί βασιλιάδες και βασίλισσες. Εσχάτως οι ένοικοι των ανακτόρων δεν έχουν μεγάλο σουξέ είτε γιατί απαξιώθηκαν πολλοί βασιλικοί οίκοι, είτε γιατί θεσμικά έχει καθιερωθεί «απλώς να βασιλεύουν» . Έτσι δεν παίζουν κανένα ρόλο στις κρατικές υποθέσεις, δεν καθορίζουν την πολιτική γραμμή, δεν έχουν λόγο στα δημόσια πράγματα. Απλά σύμβολα, θεσμικές αναφορές μιας μακραίωνης, συνήθως ιστορίας.
Με μια εξαίρεση: Την βασίλισσα Ελισάβετ. Όχι τυχαία. Κι όχι άδικα. Ανήκει κι εκείνη στο πάνθεον των μυθικών προσώπων.
Σκεφτείτε για παράδειγμα τι θα γινόταν στην κηδεία ενός 95χρονου εάν δεν ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης, ενός 100χρονου εάν δεν ήταν ο Κων.Μητσοτάκης…Κάτι αντίστοιχο και στην περίπτωση της Ελισάβετ. Στα 96 της μια οποιαδήποτε Ελισάβετ θα έφευγε χωρίς να ακουστεί τίποτα, δεν θα την κλαίγανε και πολύ- τουναντίον η εξόδιος ακολουθία θα ήταν μέρα χαράς για την γεμάτη ζωή που έζησε, την οικογένεια που έφτιαξε , μέχρι δισέγγονα είδε!
Αλλά είπαμε δεν είναι τέτοιες περιπτώσεις τα δημόσια πρόσωπα και το ξέρουμε. Η γηραιά Αλβιώνα θρηνεί την Ελισάβετ όχι γιατί δεν γνωρίζει την απόλυτη ζωή της που έζησε , τον βίο και την πολιτεία της. Πενθεί για την απώλεια ενός ανθρώπου μεν, αλλά θρηνεί για το τέλος εποχής που αυτή η απώλεια σηματοδοτεί.
Μιας ιστορικής περιόδου που η Μεγάλη Βρετανία χρειάστηκε να υπερασπιστεί θεσμούς και σύμβολα για να κάνει τη μετάβαση στη δύσκολη μεταπολεμική φάση. Η Αγγλία που έσωσε στην πρώτη φάση του πολέμου την Ευρώπη έπρεπε στη συνέχεια να σώσει τον εαυτό της. Και γι αυτό πολλές φορές φέρθηκε με σκληρό τρόπο στις (πρώην) αποικίες της , στις περιοχές που κάποτε κυριαρχούσε. Το έζησαν στο πετσί τους και οι Κύπριοι που βίωσαν τα εγκλήματα που διέπραξαν ο άγγλος κυβερνήτης Τζον Χάρντινγκ και οι εντολείς του από το Λονδίνο. Άλλωστε οι Εγγλέζοι- το έχω ξαναπεί- έχουν παίξει τον πιο βρώμικο ρόλο στην παγκόσμια ιστορία και οι Αμερικάνοι μπροστά τους είναι του κατηχητικού. Πως αλλιώς θα μου πείτε θα έστηνε ένα νησί (ούτε καν σοβαρή χώρα σαν την Γαλλία πχ δεν ήταν…) μια τέτοια αυτοκρατορία! Με το ευαγγέλιο στο χέρι;
Αυτή είναι η ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας και αυτή τιμούν στο πρόσωπο της μακαρίτισσας άνασσας οι πολίτες της. Μόνο που υπάρχει η ιστορία και ο ιστορικός επαρχιωτισμός. Στον οποίο πολύ συχνά εμείς οι Ελληνες προστρέχουμε. Γιατί μας αρέσει να φτιάχνουμε «εχθρούς» χωρίς να ξέρουμε καν τι σκελετούς έχουμε στο…χρονοντούλαπό μας. Γι αυτό πολλοί τώρα ανακάλυψαν ότι η Ελισάβετ αν και…νύφη μας δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα ως βασίλισσα, τώρα έμαθαν για το Κυπριακό, την ΕΟΚΑ, τον Παλληκαρίδη, τον Αυξεντίου. Γι αυτό και τόσες επιθέσεις , ανιστόρητες και ανόητες, που δέχτηκε η Ελισάβετ. Η μάλλον το αμαρτωλό …σκήνωμά της! Κάτι διάβασαν από τον Πετράκο, κάτι τους είπαν στο καφενείο, κάτι έπιασε το αυτί τους στον ΣΚΑΙ! Θα μου πείτε αφού τώρα το άκουσαν , τώρα είδαν το "στέμμα" στο Νετφλιξ, ε…τώρα ξεκίνησαν να υβρίζουν! Η Ελισάβετ είναι αδύναμη μπροστά στους βασιλιάδες του διαδικτύου! Δεν μπορεί να μιλήσει ,να μας αποκαλύψει τι συνέβη όλα αυτά τα 70 χρόνια πίσω από τις κλειστές πόρτες του Μπάγκιγχαμ! Αλλά δεν χρειάζεται…Οι περισσότεροι Έλληνες ξέρουν ακριβώς!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
