Της Κατερίνας Μυλωνά
Σε αυτό το μέτρημα, δε βγαίνουν ποτέ λίγοι, πάντα μου βγαίνουν πολλοί. Πλέον, κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα.
Είναι ο κ. Νίκος, ο ευγενικός ανθοπώλης που πάντα μου δίνει ένα λευκό τριαντάφυλλο γιατί, λέει, ταιριάζει στο δέρμα μου.
Ο κ. Παναγιώτης, ο γλυκός συνταξιούχος της γειτονιάς που στην ουρά του σούπερ μάρκετ δίνει τη θέση του στις μαμάδες με μικρά παιδιά.
Ο κ. Τάκης, ο προπονητής των μικρών στο τένις, πρόθυμος να τις φέρει στο σπίτι με το δικό του αυτοκίνητο, μία κίνηση που, ομολογώ, ποτέ δεν έβλεπα με καλό μάτι και πάντα απαντούσα με ευγένεια «σας ευχαριστώ πάρα πολύ, δεν είναι κόπος, θα περάσω εγώ να τις πάρω» και φρόντιζα να πηγαίνω δέκα λεπτά νωρίτερα μη μείνουν μόνες μαζί του, σαν κάτι να μη μου πήγαινε καλά μέσα μου…
Είναι 3, 10, 100, 300… Πάρα πολλοί, ζουν ανάμεσά μας, ίσως κάθονται στο διπλανό γραφείο, είναι γείτονές μας, ένας παλιός μας έρωτας, ακόμα, ένας παιδικός φίλος, ένας συγγενής. Σε κάποιες νοσηρές περιπτώσεις είναι ακόμα και στο σπίτι μας, μοιραζόμαστε το ίδιο κρεβάτι, πιστεύουμε ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια όνειρα. Όμως, όταν εμείς πέφτουμε για ύπνο, το τέρας ξυπνάει. Ανοίγει τον υπολογιστή και γεμίζει ηδονή με εικόνες που σε έναν «κανονικό» άνθρωπο θα προκαλούσαν θλίψη, οργή και αηδία.
Μάθαμε πως πλέον μπορεί να είναι και στη βιβλιοθήκη των παιδιών μας, στα σχολεία τους, καλεσμένος να μιλήσει στους μικρούς και μεγαλύτερους μαθητές, να κρέμονται από τα χείλη του, να υποβάλλουν ερωτήσεις με καμάρι και να λέει η δασκάλα «μπράβο, με κάνατε υπερήφανη, φαίνεται ότι είχατε μελετήσει».
Κάποτε, κάποιοι, κάπου έκαιγαν βιβλία, μία πράξη τουλάχιστον σκοταδιστική. Τώρα, κοιτώ κάποια βιβλία με, εκτός των άλλων, απορία: τι να κάνω; Πώς να φερθώ σε κάτι που ως χθες θεωρούσα άξιο σεβασμού;
Και η πιο σημαντική ερώτηση που δεν ξέρω πώς να την απαντήσω με σιγουριά: «πώς θα προστατεύσω τα παιδιά μου, πότε θα αρχίσω το μέτρημα με τους βιαστές, όσους κακοποιούν γυναίκες και παιδιά και θα αρχίζω και θα τελειώνω στο μηδέν…;»
